7. Come as you are

Stwierdziłam, że opublikuję to KakaNaru, więc możecie już powoli wyglądać opisu opowiadania, które pojawi się na dniach.

Teraz jednak zapraszam Was do czytania Come as you are :).

***

Rozdział 7 – She don’t lie.

- Sasuke! Chodź szybko, zobacz! – zawołał Naruto. Brunet siedzący na chodniku podniósł głowę, spoglądając na blondyna stojącego w krzakach. Podniósł się powoli, idąc w jego stronę.
- Co…? – zapytał, spoglądając w zarośla i dostrzegając w nich maleńkiego, czarnego kotka z białą łatką na pyszczku.. – To kot! – powiedział zdziwiony, wyciągając do zwierzaka ręce, na co ten skulił się przerażony. – Myślisz, że go mama zostawiła?
Blondyn wzruszył ramionami, kucając.
- Nie wiem. Ale jeżeli tak, to pewnie jest głodny – szepnął zmartwiony.
- Pomożemy mu? – Sasuke spojrzał błagalnie na przyjaciela. – Zobacz, jaki on malutki! Boi się! Może mu się coś stać.
- Jiraya chyba zgodziłby się na kota… - zastanowił się na głos blondyn, wydymając nieco wargi w ten swój śmieszny sposób.
- Naprawdę? – ucieszył się Sasuke. – Mi tata nigdy by nie pozwolił – dodał już smutniej.

Przejeżdżał właśnie ulicą, która stanowiła „terytorium” dla dziwek i wszystkich innych degeneratów. Sasuke rozejrzał się na boki w poszukiwaniu blond czupryny. Ale jak na złość nigdzie jej nie widział. Zatrzymał się więc koło jakiejś szczupłej dziewczyny, wdzięczącej się tuż przy krawężniku i najwidoczniej oczekującej klientów. Otworzył okno ze strony pasażera, a brunetka schyliła się do niego, uśmiechając się zalotnie.

- Dziesięć dolców za laskę, dwadzieścia za anal, bez kondoma dodatkowe pięć – poinformowała już na powitanie. – Ale dla takiego cukiereczka mogę zejść z ceny – dodała zaraz, zauważając widocznie, jaki jej się kąsek trafił.

- Nie szukam rozrywki – prychnął Sasuke. – Znasz może Naruto Uzumakiego? Taki wysoki, szczupły blondyn z bliznami na policzkach – zapytał. Dziewczyna wydęła wargi, po czym wysunęła przed siebie pustą dłoń.

- Nie przypominam sobie – mruknęła, spoglądając w bok. Uchiha sapnął poirytowany, sięgając do kieszeni i wyciągając z niej portfel. Szybko odnalazł dwudziestodolarowy banknot, wychylając się nieco w stronę siedzenia pasażera i podając pieniądz dziewczynie. Ta spojrzała na niego widocznie zadowolona, po czym schowała go sobie do biustonosza. – Ciężko go tu nie znać, wyróżnia się – wzruszyła ramionami. – Widziałam przed chwilą jak kupował od miejscowego dilera herę. Facet ma wysokie ceny, ale towar pierwsza klasa – zagwizdała z uznaniem.

Sasuke zmarszczył brwi, nieco zniesmaczony. Nigdy jakoś go nie ciągnęło do narkotyków, wolał sobie wypić, niż się naćpać.

- To gdzie teraz jest? – zapytał. Brunetka wsunęła przez okno głowę do wnętrza pojazdu, uśmiechając się jedynie. Uchiha przeklął pod nosem, znów wyciągając portfel i wręczając kobiecie kolejny dwudziestodolarowy banknot. Przez tego blondyna zbankrutuje zaraz! Chłopak będzie miał u niego dług i to nie tylko wdzięczności.

Prostytutka spojrzała na pieniądz zadowolona, wpychając go sobie pomiędzy piersi.

- W melinie – odparła tylko, po czym zamilkła, znów spoglądając wyczekująco na bruneta. Sasuke zacisnął dłoń w pięść. Jeszcze chwila, a nie wytrzyma i jej coś zrobi! Głupia dziwka!

- Wydałem na ciebie czterdzieści dolców – wysyczał przez zęby. Musi zapamiętać, żeby powiedzieć o tych pieniądzach bratu. W końcu Naruto był niby jego chłopakiem. – Jak mi zaraz nie powiesz, co to jest i gdzie jest ta melina, to wysiądę z samochodu i już nie będzie tak kolorowo – zagroził. Wiedział, że teraz czas był najważniejszy, bo skoro Naruto leży gdzieś tam zaćpany… Gorzej, jeżeli wziął większą dawkę niż powinien.

- Na końcu ulicy jest taki rozpadający się budynek, od razu rzuci ci się w oczy. Pewnie jest w środku – powiedziała kobieta, odsuwając się od razu od pojazdu. Sasuke w myślach podziękował losowi, że jego portfel nie schudł jeszcze bardziej, po czym szybko wcisnął gaz. Już po chwili przejechał całą ulicę, niemal od razu zauważając starą ruderę, o której mówiła prostytutka. Zatrzymał przed nią samochód, wjeżdżając nieco na chodnik, po czym wyskoczył z pojazdu, załączając alarm.

Zignorował spojrzenia ludzi, siedzących na schodach budynku tuż obok. Miał tylko nadzieję, że z BMW-u Itachiego nic się nie stanie i że, jak wróci, to nie zobaczy samych kół.

Wspiął się po trzech betonowych stopniach, popychając drewniane, zniszczone drzwi i wchodząc do środka sypiącego się budynku. Prawie że go odrzuciło, gdy do jego nozdrzy doleciał zapach moczu pomieszanego z potem i pleśnią. Niemal zebrało mu się na wymioty, ale w ostatniej chwili zakrył nos ramieniem. Rozejrzał się po pomieszczeniu, w którym się znajdował. Ze ścian sowicie odpadał tynk, a na suficie widać było gołe deski. Na podłodze leżała masa butelek po wódce, piwie i innym alkoholu, a na dodatek zużyte prezerwatywy i w niektórych miejscach strzykawki z połamanymi końcówkami.

Jak ktokolwiek mógł tutaj w ogóle żyć?

Nagle usłyszał cichy śpiew, dobiegający z drugiego pomieszczenia. Znał tę piosenkę i ten głos. Cocaine Nazareth’u. – She don’t lie, she don’t lie, she don’t lie, cocaine.*

Szybko ruszył do drugiego pokoju, znowu jednak odrzucił go zapach. O ile to tylko możliwe w tym pomieszczeniu śmierdziało jeszcze bardziej. Dostrzegł dwa brudne, podarte materace leżące na podłodze. Jeden pod ścianą, a drugi pod prowizorycznym oknem bez szyb. Na tym pod oknem leżał jakiś chłopak, którego Sasuke nie znał. Uśmiechał się jak głupi, kiwając głową to w jedną, to w drugą stronę. Na drugim zaś leżał Naruto. W pierwszym momencie Sasuke prawie że go nie poznał.

Jego ciało wydawało się być zupełnie bezwładne, oparte o ścianę. Głowa zwisała luźno, jedynie usta poruszały się, śpiewając dalej, ale coraz ciszej piosenkę. - Feeling is gone but you just, got to ride on, cocaine.**

W zgięciu łokcia znajdowała się wbita strzykawka, a blondyn wydawał się wcale się tym nie przejmować... Zresztą, on chyba nawet nie wiedział, gdzie jest. Sasuke jedynie stał, spoglądając na ten widok przerażony. Dodatkowo wszystko potęgowała ciemność, panująca w pomieszczeniu. Jedynym źródłem światła była latarnia, stojąca na dworze, której blask wpadał przez okno.

Brunet ocknął się dopiero, gdy Naruto przestał śpiewać. Dopadł do niego, klepiąc po twarzy, chcąc go ocucić.

Już mu nawet nie przeszkadzał smród panujący w pomieszczeniu. Bał się. Naprawdę zaczął się bać o tego idiotę.

- Złoty strzał – zamruczał chłopak leżący pod oknem. Sasuke spojrzał na niego kątem oka. Był wyraźnie w lepszym stanie niż blondyn. Narkoman zachichotał, ewidentnie tym rozbawiony. Brunet zmarszczył brwi, zaciskając dłonie na szczupłych ramionach Naruto.

- Zamknij się! – warknął, po czym szybko wyciągnął strzykawkę z żyły Uzumakiego, sprawdzając mu jeszcze puls. Był, ale słaby, ledwo go wyczuł.

- But don’t forget this fact, you just can’t get it back, cocaine*** – chłopak leżący pod oknem, zaczął śpiewać piosenkę, którą Naruto urwał, uśmiechając się przy tym zadowolony.

Sasuke go zignorował, zdenerwowany biorąc blondyna na ręce i wybiegając z budynku. Włożył jego bezwładne ciało do nienaruszonego samochodu. Czuł na sobie spojrzenia dziwnych typków przesiadujących na schodach, ale nie przejął się nimi. Musiał zdążyć, to jak walka z czasem.

Wskoczył za kierownicę, ruszając z piskiem opon w stronę szpitala.

Siedział na ławce tuż przed recepcją. Zabrali gdzieś Naruto, a on nawet nie wiedział, gdzie, lekarz nie miał czasu, by odpowiedzieć na pytania.

Przeczesał zdenerwowany włosy palcami, wbijając spojrzenie w niebieskie kafelki. Przejął się stanem blondyna. Naprawdę się wtedy zdenerwował, ale przecież nie powinien się tak zachować. No i nie znał chłopaka długo, praktycznie nic o sobie nie wiedzieli. Dlaczego więc tak zareagował?

Czuł, że go zna. Tylko skąd? Z przeszłości? Na pewno się kiedyś spotkali, tylko gdzie i co ich łączyło? Naprawdę nie pamiętał wielu wydarzeń z dzieciństwa.

- Sasuke! – usłyszał głos brata. Uniósł głowę, spoglądając na biegnącego w jego stronę Itachiego. Mężczyzna zatrzymał się tuż przy nim, nieco zdyszany.

- Co z nim? – zapytał z autentycznym zdenerwowaniem. Wargi mu drżały, a głos się łamał…

- Wzięli go gdzieś. Nie mam pojęcia – wzruszył ramionami, usiłując przyjąć swoją wyćwiczoną maskę obojętności, ale dziś wyjątkowo mu to nie wychodziło.

- Och, Boże – jęknął długowłosy, opadając na siedzenie tuż koło brata. – Wiedziałem, że jest uzależniony, tylko się łudziłem… Bo już jak się kochaliśmy widziałem te strupy na rękach i nic nie zrobiłem!

Sasuke spojrzał na niego prawie że współczująco, a po chwili namysłu nawet objął go ramieniem, klepiąc pocieszająco po plecach.

- Będzie dobrze – powiedział, choć sam nie miał pojęcia, jak będzie. Itachi spojrzał na niego zdziwiony, przez chwilę badając jego twarz wzrokiem.

- Nie poznaję cię ostatnio – przyznał. Sasuke prychnął poirytowany, odsuwając się nieco. Nie chce pocieszenia? To go nie dostanie, żadnej łaski! – Jak go znalazłeś? – zmienił temat.

- Pozbyłem się czterdziestu dolców, żeby wyciągnąć z jakiejś dziwki informacje – burknął, marszcząc niezadowolony brwi. – Ale zdążyłem… Znaczy… zaraz się okaże, czy zdążyłem – dodał, znów wbijając wzrok w podłogę.

Itachi westchnął ciężko, potakując powoli. Siedzieli dłuższą chwilę w ciszy, każdy pogrążony we własnych myślach, gdy nagle pojawił się przed nimi wysoki, siwowłosy mężczyzna w kitlu lekarskim. Sasuke od razu rozpoznał lekarza, który odebrał Naruto.

- I? – zapytał, spoglądając na niego z wyczekaniem. Siwowłosy westchnął, uśmiechając się powoli i potakując.

- Jest dobrze – mruknął, a Sasuke poczuł się jakby lżej. – Jego organizm musi pozbyć się dużej dawki heroiny, którą zażył… Panowie są rodziną? – zapytał nagle, wbijając w nich uważne spojrzenie. Obaj zgodnie pokręcili głowami.

- Ja jestem… Jakby kochankiem. Naruto nie ma rodziny – powiedział Itachi, zaciskając usta w wąską linię. Lekarz przez chwilę trawił informacje, po czym potaknął.

- W takim razie mógłbym prosić na słówko?

- Naruto powinien trafić do ośrodka walki z uzależnieniami – Sasuke opowiedział w skrócie rozmowę z lekarzem. Brunet w odpowiedzi jedynie przewrócił oczami.

- To jasne, że powinien się leczyć. Ale to przecież od niego zależy. Z tego, co wiem, jest pełnoletni – wzruszył ramionami. Itachi przytaknął powoli, przecierając zmęczoną twarz.

- Musisz go namówić – mruknął spod dłoni. Brwi Sasuke uniosły się w zdziwionym geście.

- Ja?

- On cię naprawdę lubi, Sasuke – długowłosy spojrzał na niego z jakimś bólem. – Myślisz, że nie wiem, że on mnie nie kocha? Może mnie lubić, szanować, ale nie kochać. Kiedy tylko jest okazja pyta o ciebie, chwali twój gust i grę na gitarze… Czasami wydaje mi się, jakby bardzo dobrze cię znał… Spotkaliście się gdzieś?

Brunet słuchał słów brata w zdziwieniu, uświadamiając sobie, że sprawiają mu one dziwną radość… Odchrząknął nerwowo, uciekając spojrzeniem w bok i prostując się, aby wyglądać pewniej.

- Nie wiem – powiedział zgodnie z prawdą. – Możliwe, bo czasem wydaje mi się, że też go znam.

Itachi uśmiechnął się pod nosem, potakując ze zrozumieniem.

- Więc porozmawiasz z nim? – powrócił do tematu. – Jak się obudzi, rzecz jasna – dodał szybko.

Sasuke, westchnął, kiwając potakująco głową.

- Spróbuję.

Następnego dnia Sasuke znowu zignorował szkołę. W końcu dzisiaj Naruto był już w stanie przyjąć gości, a na brunecie spoczywało zadanie namówienia blondyna na leczenie.

Wszedł do sali chłopaka, czując się naprawdę dziwnie. Jeszcze wczoraj widział Uzumakiego ledwo żywego, a teraz miał z nim gadać. Zamknął za sobą drzwi, zerkając kątem oka na łóżko szpitalne, na którym leżał blondyn przyglądający mu się uważnie.

- Cześć – przywitał się chłopak cicho. Sasuke kiwnął głową, podchodząc do łóżka i siadając na taborecie.

- Jak się czujesz? – zadał niemal formalne pytanie, spoglądając na wycieńczoną twarz chłopaka. Sińce pod jego oczami jeszcze bardziej się uwydatniły, a skóra była prawie że prześwitująca.

- Dobrze – potaknął. Milczeli chwilę, każdy patrząc w inną stronę.

- Po co to zrobiłeś? – zapytał w końcu Sasuke, zwracając na niego swoje czarne, apatyczne tęczówki. – Itachi chciał ci pomóc. Znaleźć dom i normalną pracę, ale ty wybrałeś swoje stare życie – prychnął. – Lepiej leżeć zaćpanym w jakiejś śmierdzącej melinie, niż prowadzić normalne życie?

Naruto przełknął głośno ślinę, spuszczając wzrok na dłoń, w której miętosił białą, szpitalną pościel.

- Bo ty nie rozumiesz jak to jest na głodzie – szepnął. – Wytrzymam dzień, ale nie więcej… - Sasuke musiał się trochę natrudzić, aby usłyszeć ostatnie słowa. Spoglądał jedynie niewzruszony na blondyna, choć tak naprawdę było mu go trochę żal. Tak troszeczkę. – Ciało wydaje się płonąć, a ja zaczynam tego potrzebować zupełnie jak powietrza – głos mu drżał niebezpiecznie. Odetchnął ciężko, zaciskając powieki. – To boli, Sasuke.

Nastąpiła chwila ciszy, podczas której blondyn powoli dochodził do siebie.

- Możesz się leczyć – mruknął brunet, przerywając milczenie. – W każdej chwili możesz podjąć leczenie.

Naruto nie odpowiedział, uciekł jedynie wzrokiem w bok, zaciskając dłoń na pościeli tak, że aż pobielały mu knykcie. – Wyrazisz na to zgodę?

- Zastanowię się – odpowiedział blondyn dopiero po chwili, spoglądając na Sasuke i uśmiechając się lekko. – Naprawdę wyprzystojniałeś.

***

Tłumaczenie własne:

Nazareth Cocaine - * Ona nie kłamie, kokaina.

** Uczucie opadło, ale ty po prostu musisz się doładować, kokaina.

*** Ale nie zapomnij o tym, że nie możesz już tego zawrócić, kokaina.