Oneshot - Grzesznik (KankuGaa)

Dziwnych paringów ciąg dalszy xD. Tym razem Kankuro i Gaara, ale w tle także GaaNaru oraz - nic nowego - SasuNaru.
Miałam dać później, bo komentarzy mało xD. Ale to przez Silris! To ona patrzyła na mnie tak, jakbym zabiła jej pączka! To jej wina!
Wprawdzie gówno ją interesowało, czy dam czy nie, ale cóż... Na kogoś musi być xD.

***

Oneshot - Grzesznik
(KankuGaa; GaaNaru; SasuNaru)

Osoba zakochana powinna być szczęśliwa, prawda? Powinna cieszyć się każdym dniem i widokiem swojego wybranka. Bo samo uczucie jest piękne i wydawałoby się, że niewinne.
Jednak przekonałem się na własnej skórze, że nie zawsze tak jest. Że miłość czasami bywa chora. Że to uczucie jest niewłaściwe i nigdy nie powinno zaistnieć. A jednak, zakwitło.
Gaara, kocham cię, wiesz? Ale nie tak, jak powinienem. Jak brata, którego wychowałem. A może właściwiej jest powiedzieć, którego nie wychowałem? Którego skazałem na samotność, którego się później bałem?
Ale jednak… Kocham cię. Nigdy ci tego nie powiedziałem, bo wiem, jaką odpowiedź dostanę. A raczej odpowiedź, której nigdy nie usłyszę. Bo po prostu się mnie przestraszysz. Przestraszysz się tego, co do ciebie czuję.
Zresztą, ty kochasz już kogoś innego, prawda? Jednak ten ktoś, całkowicie nie odwzajemnia tego, bo sam jest po uszy zadurzony w swoim najlepszym przyjacielu.
Ile byś dał, by Naruto spojrzał na ciebie nie jak na kolegę, a kochanka? Wiele. Oddałbyś wszystko.
Myślisz, że nie wiem? Że tego nie widzę? Cierpisz. Cierpisz z miłości. Widząc jego niebieskie oczy, zamierasz. Nie jesteś w stanie nic z siebie wykrztusić, a on myśli, że po prostu jesteś małomówny i zamknięty w sobie. Bo jest za głupi, by dostrzec twoje uczucie. Bo sam jest zakochany, a tłumaczy się przyjaźnią. Nie zauważył, że to już dawno przekroczyło granice przyjaźni. Teraz to jest po prostu miłość.
Chciałbym być na miejscu Naruto. Być darzony tym uczuciem, być kochanym przez ciebie.
Jako twój brat, nie powinienem nawet pomyśleć o tego typu miłości. A jednak - śnisz mi się każdej nocy w pozycjach odsłaniających najintymniejsze części ciała i zawsze szepczesz do mnie tym zmysłowym głosem. Wijesz się pode mną, pragnąc jeszcze. W tym momencie zawsze budzę się i wracam do realnego świata. Do ciebie i mojego problemu. Do miłości, której wyznać nie mogę.
Wiele razy Temari pytała się mnie, dlaczego sobie kogoś nie znajdę? Dlaczego jeszcze nie mam rodziny? W końcu jestem już dorosły. Już czas na to, bym się ustatkował.
Odpowiadam zawsze tak samo – „Szukam tej jedynej osoby, której jeszcze nie znalazłem”.
Kłamałem. Jestem wielkim kłamcą i grzesznikiem.
Aż w końcu zaczęła podejrzewać. Ona nie jest głupia, więc nic dziwnego. Zaczęła zadawać dziwne pytania, przyglądać się mi i tobie, lecz ostatecznie dała sobie spokój, bo sama znalazła swoją miłość. Okazał się nią Shikamaru Naara z wioski Liścia. I wygląda na to, że niedługo zostanę wujkiem. Ich dziecko jest już w drodze i zapewne będzie to wielki shinobi.

Obudziłem się pewnego pochmurnego ranka. Znów mi się śniłeś. Gdybyś tylko mógł zobaczyć, w jakich pozycjach cię widziałem, zapewne byś mnie znienawidził. Ale na szczęście o niczym nie wiesz. Nawet się nie domyślasz, bo nigdy nie dałem ci powodów. Stałem się troskliwym bratem, który ma na celu dobro swojego młodszego rodzeństwa. Tak, taką postać wykreowałem.
Idąc ulicami wioski piasku, od razu zauważyłem świeczki ustawione w oknach. Zamrugałem zaskoczony, zamierając w pół kroku. Ludzie wyszli przed swoje domy na deszcz. Jedni po prostu stali z posępną miną, a inni z przejęciem plotkowali.
Od starszych pań dowiedziałem się, że wczoraj wieczorem umarł Uzumaki. Chłopak, który uratował Kazekage Piasku. Chłopak, który był przez naszą wioskę uwielbiany.
Wieść absurdalna, nic dziwnego, że nie potrafiłem uwierzyć. Chwilę później dowiedziałem się, że Naruto zmarł z rąk Sasuke w ich ostatecznej walce.
Zostać zabitym przez osobę, którą się kocha. Dla której robiło się wszystko. Trenowało i starało się ją dogonić, mając na celu tylko jej dobro.
Ruszyłem szybko do twojego gabinetu, bojąc się tego, co zastanę. Musisz to przeżywać, zginął Naruto, dzieciak, którego darzyłeś tym niesamowitym uczuciem. Nawet nie chcę sobie wyobrażać, co w tamtej chwili czułeś.
Ból, rozpacz? Możliwe, ale na pewno był to także gniew.
Wpadłem do pomieszczenia, rozglądając się po nim i natrafiając na skuloną sylwetkę pod oknem. Oplatałeś kolana ramionami i drżałeś. Płakałeś. Zbyt cicho, bym mógł coś usłyszeć, ale płakałeś.
Zrobiłem krok w twoją stronę, wahając się przez chwilę. Podejść i przytulić? A może zostawić cię samego?
Zagryzłem wargę i nie zrobiłem nic. Stałem, wpatrując się w twoją drżącą sylwetkę.
- Gaara – wyszeptałem w końcu, nie wiedząc, co mogę powiedzieć. Czy były jakieś słowa pocieszenia?
- Umarł – mruknąłeś, a twój głos był opanowany. Taki jak zwykle – chłodny.
- Kochałeś go, prawda? – zapytałem, choć niepotrzebnie. Znałem przecież odpowiedź. Podszedłem do ciebie już trochę spokojniejszy i usiadłem tuż obok, a wtedy ty na mnie spojrzałeś. Wcale nie płakałeś. Z twoich zielonych tęczówek biła czysta złość.
- Uchiha mi za to zapłaci – zacisnąłeś dłonie na kolanach. – Zabił go, rozumiesz?! Zabił! – krzyknąłeś zdenerwowany. – A on go kochał! I robił wszystko, by go uratować i sprowadzić do Liścia!
Objąłem cię ramieniem i przytuliłem. Sam miałem ochotę płakać, widząc cię takiego. Wtuliłeś się we mnie, wybuchając tłumionym szlochem. Co chwilę szeptałeś „On nie żyje.” Tak Gaara, go już nie ma.
Gdy otarłeś łzy, odsunąłeś się, marszcząc brwi w złości.
- Zabiję go. Odebrał mi Naruto, więc będzie zdychał w męczarniach – warczałeś. Uśmiechnąłem się jedynie, zdając sobie sprawę, że osoba, która dzieliła mnie i ciebie już odeszła. Już jej nie ma.
Kocham cię, a ty nigdy nie odwzajemnisz tego uczucia. Ale i tak będę przy tobie. Pomogę ci dopełnić zemsty.
Bo jestem grzesznikiem i nic tego nie zmieni.
***
Krótkie, wiem ;d.