10. Słodka rywalizacja

Rozdział zawdzięczacie Patoritsi, która jako jedyna się o niego ubiegała i ‘męczyła’ mnie o jego publikację, co nie za bardzo chciałam zrobić.

Geass – Nie, nie czytałam ;d . Ale tak jak mi radziłaś, zerknęłam na recenzję i… Cóż, widzę pewne podobieństwa ;D. Jednak nie wzorowałam się na tej książce (nawet nie wiedziałam, że taka jest). Wpadłam na ten pomysł oglądając jakiś film, który nijak miał się z fabułą ZWC xD.
kamilka62 – ZWC jest krótkometrażowcem. Będzie liczyć tylko pięć rozdziałów, więc nic dziwnego, że akcja tak szybko brnie do przodu.
***

X - Schronisko

Suigetsu westchnął ciężko. Wracał właśnie z treningu. Kakashi to straszny drań! Wymęczył ich tak, że teraz białowłosy czuł, jakby nogi nagle zmieniły się w watę. Miał ochotę paść na chodnik i się nie ruszać.
Dodatkowo wracał sam. Tak! Wszystkie dziewczyny naraz się od niego odwróciły! Wybrały sobie nowy obiekt westchnień.
W czym niby Sasuke Uchiha był lepszy od niego?! No, w czym?! Może i był wysoki, przystojny, ale był idiotą. Zadufanym w sobie dupkiem. I wstrętnym karaluchem! Zdepczesz go, a ten i tak będzie żyć i denerwować swoim istnieniem.
Podszedł do bramki, szukając w kieszeni kluczy. Wtedy właśnie zauważył samochód stojący obok. Zmrużył oczy, przyglądając się czarnemu Mercedesowi, lśniącemu nowością. W tym momencie drzwi wejściowe ich domu otworzyły się, a w nich stanął jego starszy brat – Mangetsu. Brunet ściskał dłoń wyższego chłopaka, śmiejąc się przy tym. Suigetsu zmarszczył brwi, badając wzrokiem przystojną twarz kolegi brata. Wydawała mu się ona dziwnie znajoma… Mężczyzna miał czarne, długie włosy związane w kitkę, która sięgała łopatek. I to właśnie włosy wydawały mu się zbędne. Gdyby tylko trochę je ściąć i nastroszyć… O w mordę!
Hozuki otworzył szeroko oczy, tępo spoglądając na bruneta, rozmawiającego o czymś z Mangetsu. Przecież ten mężczyzna był strasznie podobny do Sasuke! Coś jak jego starsza kopia! Nagle przypomniało mu się, jak Mangetsu mówił o starszym bracie tego idioty, z którym musi się teraz użerać. Czyżby ten facet stojący na schodach wejściowych był spokrewniony z Sasuke?
Przez głowę białowłosego przeleciała myśl, że Uchiha ma całkiem przystojnego brata. Zagryzł wargę, otrząsając się z zamyślenia. Włożył klucz do zamka, po czym przekręcił i otworzył furtkę, która zaskrzypiała przeraźliwie.
- O! Suigetsu! – krzyknął Mangetsu, uśmiechając się szeroko. Wzrok starszego Uchihy spoczął na twarzy białowłosego. Był beznamiętny i jakiś taki… Hozuki nie potrafił tego opisać. Wiedział jednak, że już nawet Sasuke posiadał cieplejsze spojrzenie.
- Cześć – burknął, wspinając się po schodkach.
- To jest Itachi, brat Sasuke, z którym chodzisz do klasy – przedstawił. – Itachi, a to jest mój młodszy brat – szatyn uśmiechnął się, obejmując białowłosego ramieniem. Suigetsu przeklął pod nosem, wyrywając się z uścisku.
- Wesoła rodzinka – skomentował, wchodząc do domu i zamykając za sobą drzwi. Gdy tylko znalazł się na korytarzu, rzucił plecak i ściągnął buty. – Już jestem! – krzyknął, oznajmiając ojcu swoje przybycie. Właściwie nie wiedział, dlaczego to robi… Jego tata zawsze był zapracowany, rzadko kiedy wychylał nos ze swojego gabinetu. Jeszcze nigdy nie zszedł na dół i nie przywitał go po powrocie ze szkoły…
Suigetsu wszedł do kuchni, od razu zaglądając do lodówki. Po morderczym treningu, jaki zafundował mu Kakashi, był straszliwie głodny. Miał wrażenie, że jego żołądek przykleił się do kręgosłupa.
Wyciągnął resztki kurczaka – pozostałości po wczorajszej kolacji – i wrzucił je do mikrofali. Gdy jego jedzenie się podgrzewało, usłyszał trzask drzwi wejściowych, Już po chwili do kuchni wszedł Mangetsu, jak zwykle z uśmiechem przyklejonym do twarzy.
- Przyjaźnisz się z Itachim? – spytał niby obojętnie. Nie chciał wierzyć w to, że jego brat może mieć koleżeńskie stosunki z jakimkolwiek Uchihą!
- Tak, a co?

Suigetsu długo jeszcze myślał nad rzekomą przyjaźnią jego brata z bratem Sasuke. Coś mu w tym wszystkim śmierdziało… I do tego uśmiech, jakim Mangetsu obdarzył starszego Uchihę…
Białowłosy przewrócił się na brzuch, wtulając twarz w poduszkę. Mangetsu i Itachi są ponoć rówieśnikami…
Szybko poderwał się do siadu, uderzając pięścią w materac. A co jeżeli jego brat i brat Sasuke są pedałami? A na dodatek łączy ich nie przyjaźń a seks?
- O kurwa…

Sasuke wbił spojrzenie w swoje rozmoczone płatki czekoladowe. Nabrał trochę na łyżkę, ziewając przy tym. Nigdy nie lubił poranków, był raczej typem osoby, która wolała się wyspać, przez co budziła się w południe… Głupia szkoła…
Do kuchni wpadł Itachi. Młodszy z braci obdarzył go znudzonym spojrzeniem, całą swoją uwagę skupiając na wyraźnych sińcach pod oczami bruneta. Widać było, że ten miał za sobą długą, nieprzespaną noc.
- Znalazłem! – oświadczył, siadając na krześle naprzeciwko Sasuke. – Ciężko było, ale mam parę informacji… Jednak najpierw mi powiedz, co łączy cię z tym całym Gaarą? – zmrużył oczy, oczekując odpowiedzi.
- Łóżko – parsknął, wstając z krzesła i odstawiając miskę z płatkami do zlewu. Oparł się o blat kuchenny, zakładając ręce na klatce piersiowej.
- Pytałem poważnie – warknął Itachi. Młodszy Uchiha w odpowiedzi tylko wzruszył ramionami. Jego brat myślał, że zacznie się spowiadać? Nigdy nie miał z nim dobrego kontaktu. Ich więzi ograniczały się tylko do wzajemnych korzyści i wyzysku.
- A ja odpowiedziałem całkowicie nie poważnie. Mów, bo jeżeli nie, to się rozmyślę i w piątek zostanę w domu – syknął. Długowłosy westchnął i zagryzł wargę, najwidoczniej kapitulując.
- Ten cały Gaara ma bogatą przeszłość – powiedział od niechcenia. – Jest młodym kryminalistą i to wcale nie są żarty – posłał mu ostrzegawcze spojrzenie. – Dowiedziałem się od kolegi, że wszystko uchodzi mu płazem dzięki nadzianemu tatuśkowi i jego wtykom. Podobno rodzina No Sabaku to elita w tym mieście. Sieć piekarni, dwa hotele, nieruchomości… - pokręcił głową, trochę zdegustowany.
- Co takiego zrobił? – mruknął zniecierpliwiony Sasuke.
- Ciążą na nim zarzuty takie jak pobicia z bronią w ręku. To nie jest śmieszne, Sasuke – westchnął. – Nie podoba mi się ten chłopak, jeżeli masz z nim jakieś kłopoty to… Wiesz, że możesz mi powiedzieć – powiedział, a troska w jego głosie była prawie namacalna.
- Kochający braciszek? – zakpił. Mimo wszystko nie było mu do śmiechu, od początku podejrzewał, że Gaara święty nie jest, ale teraz… Teraz wiedział, że wdepnął w gówno. Duże, śmierdzące gówno.
Jednak nie zamierzał się poddawać. A już na pewno nie zamierzał pozwolić Suigetsu wygrać!

Wszedł na dziedziniec szkoły, starając się ignorować jakąś głupią blondynę wieszającą się na jego ramieniu. Nieważne, co by zrobił; strząsnął, przeklinał to ta i tak się przyklejała i mruczała mu coś do ucha.
- Ino! – usłyszał jakiś ryk dochodzący z boku. Spojrzał na dziewczynę ze wściekle różowymi kłakami. Zachciało mu się śmiać. Jak nie biały, to różowy, tak? Widać uczniowie tej szkoły uwielbiają farby do włosów. – Zostaw Sasuke!
- Chciałabyś! – przytuliła się do niego jeszcze bardziej. Tego było już za wiele… Dość miał tego liceum i tych napalonych kobiet! Suigetsu tak się burzył, że odebrał mu wszystkie dziewczyny!? A proszę bardzo, niech je zabiera i spada! Jak najdalej stąd!
- Zostaw mnie – warknął, cudem wyplątując się z jej uścisku. Blondynka spojrzała na niego swoimi smutnymi, niebieskimi oczami… To właśnie one przypomniały mu o pewnym wkurwiającym chłopaku. – Wracaj do Suigetsu – syknął, rozglądając się po placu szkoły. Niemal od razu wyłapał Naruto stojącego na ławce i wymachującego dziko rękoma. Najwidoczniej krzyczał coś do siedzącego obok bruneta. Sasuke uśmiechnął się pod nosem, ruszając ku wejściu do budynku. Ten chłopak budził w nim jakieś dziwne uczucia, których nawet nie potrafił opisać.
- Sasuke! – usłyszał kolejny denerwujący głos za sobą. Warknął coś pod nosem, co zapewne było przekleństwem, zatrzymując się i oglądając przez ramię. W jego stronę szedł (niech to szlag!) Suigetsu. Chłopak podszedł do niego, mierząc go jakimś takim uważnym spojrzeniem. – Jezu, ale ty jesteś podobny do brata – stwierdził, kręcąc głową. – Cieszę się, że ja i Mangetsu mamy tylko podobne imiona.
- Dobrze wiedzieć, czego chcesz? – syknął niemiło, ponawiając swój marsz i wchodząc do budynku.
- Wiesz, że nasi bracia się przyjaźnią? – spytał, poprawiając torbę zawieszoną na ramieniu.
- Biedny Itachi! – powiedział z przerażeniem, które szybko jednak zniknęło i ustąpiło miejsca obojętności. – Mam to gdzieś – dodał, chcąc jakoś zbyć chłopaka.
Hozuki przyjrzał się jego profilowi, czując, że nagle robi mu się coraz goręcej… Potrząsnął głową, przypominając sobie o zakładzie. I o tym, co może łączyć Itachiego z Mangetsu… Przełknął gęstą ślinę, która nagle zaległa mu w gardle.
- A wiesz też, że to może nie być zwykła przyjaźń? – zadał ostrożne pytanie, wciąż ukradkiem obserwując bruneta. Sasuke aż przystanął, spoglądając na Suigetsu ze współczuciem. Tak, młodszemu Uchiha żal było tego białowłosego idioty. W końcu nie jego wina, że urodził się z ptasim móżdżkiem.
- Tak, a co? Klub go-go? – burknął wypranym z emocji głosem. Suigetsu zmarszczył brwi. A to burak! Nie wierzył mu, tak? To niech spyta swojego starszego braciszka, Itachiego! Hozuki był niemal stu procentowo pewny…!
No dobra, to było dziewięćdziesiąt procent… A może siedemdziesiąt?
- I tak cię nie cierpię – warknął białowłosy, zmieniając temat. Skoro brunet mu nie wierzył, to trudno! Najwyżej uwierzy po tym, jak zobaczy swojego brata w łóżku razem z Mangetsu! I nie! Żalić się będzie komuś innemu! Suigetsu już go ostrzegł.
- Wow, naprawdę? – brunet przewrócił oczami. – A myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi! – zakpił, wchodząc do klasy.
- Nie rób ze mnie debila! – zasyczał białowłosy za nim. Sasuke miał ochotę teraz się zaśmiać. Oczywiście, jak na Uchihę przystało, wsadził tą ochotę głęboko i daleko, tam gdzie światło nie dociera.
- Suigetsu – odwrócił się na pięcie, dając osobom, które były w sali darmowe przedstawienie. – Ja nie muszę robić z ciebie debila…
- Dokładnie, już nim jesteś, Hozuki – niewiadomo skąd, za plecami białowłosego pojawił się uśmiechnięty od ucha do ucha Naruto. – Przykro mi, że muszę cię o tym poinformować – zaśmiał się, ukazując całe swoje uzębienie. Sasuke zerknął na blondyna, unosząc delikatnie kąciki ust w parodii uśmiechu. Właściwie to ten Uzumaki nie był taki zły, jak na pedała…
- Najwidoczniej ciebie jeszcze nie pobiłem – odgryzł się Hozuki, zaskakując tym samym Uchihę. Czyżby Suigetsu nie zależało na wygraniu zakładu? Ubliżając Naruto na pewno tego nie osiągnie.

Sasuke stanął pod bramą schroniska dla zwierząt. Do czego to doszło, że jest zmuszony odwiedzać takie miejsca? Nie lubił psów, kotów czy innych czworonogów.
Westchnął. Jednak, czego się nie robi, by dopiec Suigetsu? Chciał już zobaczyć jego wyraz twarzy, gdy odsłucha nagranie po upojnej nocy, jaką spędzi z Naruto…
Przekroczył bramę, zerkając na kojce, w których przetrzymywane były psy. Niektóre szczekały na niego, inne machały radośnie ogonami, a jeszcze inne całkowicie olały jego przybycie. On także je zignorował, od razu kierując się w stronę budynku dla pracowników. Dowiedział się od Hinaty – kuzynki Nejiego – że blondyn pracuje tu jako wolontariusz. Brunetowi wydawało się to takie… Takie pedalskie. Ale w końcu Naruto był pedałem, więc co się dziwić?
Otworzył drzwi, wchodząc do budynku. Znalazł się w biednie urządzonej poczekalni. Naprzeciwko niego znajdowała się stara, już wysłużona kanapa, a obok wejścia stał stolik, na którym porozrzucane były różne ulotki.
Nagle drzwi od pomieszczenia obok otworzyły się, a w progu stanął nie kto inny, jak Naruto. Blondyn trzymał w rękach jakiegoś czarnego szczeniaka z białą plamą na pysku. Głaskał go uspokajająco, mówiąc coś do niego, jednak, gdy tylko dostrzegł bruneta – zamilkł. Jego oczy otworzyły się szeroko, najwidoczniej nie dowierzając.
- Sasuke? – spytał, chcąc się upewnić. – A co ty tu robisz?
Brunet uśmiechnął się trochę wymuszenie. Przedstawienie czas zacząć, pomyślał.
- Chciałem zobaczyć jak wygląda tu wolontariat, w poprzednim mieście też pomagałem w schronisku – wymyślił bajeczkę na poczekaniu.
- Naprawdę? – oczy blondyna zabłysły niebezpiecznie. Jednak Sasuke wciąż nie potrafił nawiązać z nim kontaktu wzrokowego, co było trochę irytujące. – Kurde! A myślałem, że jesteś taką gnidą, zepsutą do szpiku kości! – parsknął.
- Zapewniam cię, że z owadami nie mam nic wspólnego – skrzywił się na samo wspomnienie wypowiedzi, którą przed chwilą wygłosił blondyn.
- Oj, wiesz, o co mi chodzi! - wzruszył ramionami. – Potrzebujemy wolontariuszy, dlatego mam nadzieję, że się nie rozmyślisz – dodał, podchodząc do Sasuke. Brunet niechętnie spojrzał na psa, którego trzymał chłopak. Szczeniak merdał ogonem, liżąc dłoń blondyna.
- Taa – odparł, nie kwapiąc się nawet, by udać zainteresowanie. Niewiadomo kiedy w jego ramiona został wciśnięty pchlarz.
- Nazywa się Tequila – oświadczył Naruto, wciąż przyglądając się psu i unikając spojrzenia bruneta. – Urodziła się u nas, w schronisku. Jest młoda, ma szansę na szybkie znalezienie domu – uśmiechnął się, gładząc grzbiet zwierzęcia. Sasuke przyglądał się mu zaskoczony. Całkowicie nie poznawał blondyna. W szkole był zupełnie inny… - To, co, oprowadzić cię? – zmienił temat. Uchiha przytaknął, poprawiając sobie psa w ramionach, który zaczął mu się powoli osuwać. Może i był szczeniakiem, ale swoje ważył. – To chodź, odstawimy Tequilę do odpowiedniego boksu i możemy zacząć wycieczkę.

- A tu są koty – wskazał na klatki. – Staramy się, by nie miały kontaktów z psami, dlatego kojce umieszczone są za budynkiem dla pracowników – mówił i mówił. Jego buzia się nie zamykała, zupełnie jakby ktoś go nakręcił. Jednak Sasuke w żadnym momencie nie chciał go uciszyć. Sam nie wiedział, dlaczego. Normalnie to już dawno wyszedłby z siebie i stanął obok. Widać było, że Naruto kocha to, co robi. Może właśnie dlatego Uchiha był w stanie słuchać jego wywodów. – No i to by było na tyle – zakończył. – To może teraz powiem ci, co i jak z wolontariatem? – spytał.
Sasuke uśmiechnął się pod nosem. Nie o wolontariat mu chodziło. Podszedł do chłopaka, który opierał się plecami o kojec. Zagrodził mu jedyną drogę ucieczki, nachylając się nad nim, jedną z dłoni opierając tuż koło policzka blondyna na ogrodzeniu klatki.
Oczy Naruto otworzyły się szeroko, a sam chłopak nie wiedział, co za chwilę może się wydarzyć, chociaż to było dosyć łatwe do przewidzenia.
Brunet, nie bawiąc się w jakiekolwiek wyjaśnianie sytuacji, schylił się i po prostu go pocałował. Wysunął język, obrysowując nim wargi chłopaka i zachęcając go do uchylenia ich. Nie musiał długo czekać na reakcję blondyna. Już po chwili poczuł oplatające jego szyję ramiona oraz język wychodzący mu naprzeciw.
Aż miał się ochotę zaśmiać. Czyżby był coraz bliżej wygranej?
I właśnie wtedy kątem oka zobaczył jakąś postać wychodzącą z budynku dla pracowników i idącą w ich stronę. Przyjrzał się jej bardziej, rozpoznając ją po rudych włosach.
Będzie zabawnie, pomyślał, ani na chwilę nie odrywając się od ust nieświadomego Naruto.