9. Słodka rywalizacja

Tak jak obiecałam, jest SR ;d.
Widzę, że podoba się nowe opowiadanie, z czego bardzo się cieszę ;D. Bałam się, że okaże się niewypałem xd.
Zapraszam do czytania i komentowania oczywiście xD.

***
IX - Sekret Gaary

Mangetsu zerknął niechętnie na psa. Westchnął pod nosem, dobrze wiedząc, że teraz jest jego kolej wyprowadzenia suczki. Przypiął jej do obroży smycz i już miał wyjść, ale zatrzymał go białowłosy.
- Poczekaj! – krzyknął, wypadając z salonu na korytarz. – Ja z nią pójdę! – zaoferował, po czym szybko wsunął na nogi swoje tenisówki.
Szatyn spoglądał na brata z szeroko otwartymi oczami.
- Gdzie jest i co zrobiłeś z Suigetsu? – powiedział, przekazując chłopakowi smycz.
- Oj tam – machnął ręką. - Co w tym takiego dziwnego, że chcę wieczorem iść z Bonnie?
Starszy z braci Hozuki nie musiał się długo zastanawiać.
- Wszystko – odpowiedział automatycznie. Białowłosy tylko przewrócił wymownie oczami, otworzył drzwi i wyszedł. Lato dobiegało końca, ale i tak wieczorem na zewnątrz było ciepło, dlatego też mógł wyjść w krótkim rękawku.
Poszedł do parku, z nadzieją zobaczenia Uzumakiego. Takie rozmowy z nim dawały mu dużą przewagę, gdyż mógł zdobyć jego zaufanie.
A pies to tylko przykrywka. Przecież nie powie blondynowi, że przyszedł tu specjalnie, by go zobaczyć, a przy okazji wygrać zakład.
Już z daleka zobaczył męską sylwetkę na ławce, na której spotkali się tamtego sobotniego wieczora. Zwilżył wargi, puszczając suczkę. Ta niemal od razu wystrzeliła w stronę postaci i zaczęła ją zaczepiać. Można powiedzieć, że Bonnie polubiła Naruto.
Suigetsu jeszcze nabrał powietrza w płuca, po czym podszedł do ławki. Uzumaki spojrzał na niego, uśmiechając się trochę złośliwie.
- Przyszedłeś wywietrzyć włosy? Opary z farby są aż tak dokuczliwe? – zachichotał.
Hozuki zmrużył oczy. Czego innego mógł się spodziewać po blondynie? Że rzuci mu się w ramiona ze słowami „Zerżnij mnie!”? Och, tak. To na pewno byłoby mniej problemowe, niż usiłowanie zdobycia jego zaufania.
Postanowił nie odpowiedzieć, gdyż wiedział, że wtedy Naruto już nie odpuści. I będą się kłócić, a mu o kłótnie przecież nie chodziło. Sprzeczki można zostawić w szkole.
- Nie rozumiem, po co tu przesiadujesz – powiedział niby od niechcenia. Niebieskooki tylko wzruszył ramionami.
- Mam swoje powody – burknął, całą swoją uwagę poświęcając psu, który teraz ułożył pysk na jego kolanach. – Nie mów mi, że gwiazda Konohy, osoba goszcząca w mokrych snach licealistek uratowała jakiegoś kundelka – zaśmiał się. – Nie wygląda na rasowego, masz ją ze schroniska?
- Znalazłem ją na wiejskiej drodze, jakiś samochód ją potrącił – wyjaśnił, popatrując na blondyna z boku. Musiał przyznać, że ten jest przystojny. Aż dziwne, że nie znalazł sobie jeszcze dziewczyny… Chociaż, skoro był gejem, to po co mu płeć piękna? Ale te nie zwracały na niego w ogóle żadnej uwagi. Tak jakby emitował jakieś pedalskie fale. A może cioty takie coś potrafią?
Zaczął się nad tym zastanawiać. Musi się później kogoś o to spytać.
- Mieszkałeś kiedyś na wsi? – Uzumaki dalej drążył temat. Był przynajmniej bezpieczny i było nikłe ryzyko zejścia na inny.
- Moja babcia mieszkała, często ją kiedyś odwiedzałem.
- Biedna babcia – westchnął chłopak, kręcąc głową ze współczuciem.
- Już nie żyje – dodał Suigetsu, a Naruto aż otworzył szerzej oczy.
- Dobra – bąknął odsuwając się na drugi koniec ławki. Białowłosy zamrugał, szybko zdając sobie sprawę, jak to mogło brzmieć.
- Nie! – zaprzeczył szybko. - No przecież ja nie… - zaśmiał się, a Naruto nie wiedzieć czemu uznał, że Suigetsu ma bardzo ładny śmiech. Taki melodyjny… - Miała zawał – wzruszył ramionami.
Uzumaki na to nic nie odpowiedział, obserwując, jak pies szuka miejsca do załatwienia swoich potrzeb.
- To powiedz mi, dlaczego tu przychodzisz? – spytał Hozuki. Właśnie tego tematu tak obawiał się blondyn.
- Tu jest przyjemnie cicho. Rzadko kto odwiedza ten park nocą – wzruszył ramionami. – Można przemyśleć parę spraw – westchnął.
- Nie mów tak – burknął Suigetsu, na co chłopak obdarował go nic nierozumiejącym spojrzeniem.
- Jak?
- Bo nie brzmisz jak ten debil ze szkoły, który tak mnie irytuje – Naruto w tym momencie powinien się obrazić, ale on tylko zaśmiał się cicho. – To nie jest śmieszne, zaczynam się ciebie bać.
- No to nawzajem – odparł z uśmiechem. – A jak brzmię?
- Szczerze? – spojrzał na niego kątem oka.
- Szczerze – przytaknął.
- Jak skrzywdzone przez świat dziecko – powiedział, oczekując jego reakcji. Ale Naruto uśmiechnął się tylko szeroko, po chwili otrząsając się. Udał oburzenie.
- Nie wiesz?! Masz przed sobą porządnego, dorosłego no i przystojnego człowieka!
- Mogę zaprzeczyć? – teraz to on się uśmiechnął. Czuł się jakoś tak inaczej, jak z żadną dziewczyną. Bo mógł być po prostu sobą. A Naruto… On wcale nie był taki zły. No, może i w szkole go wkurzał, ale teraz nawet dało się go znosić.
Zapadła chwila ciszy, która odważył się przerwać blondyn.
- Wiesz, że jutro znów będę cię nienawidzić?
- Wiem.
- To do jutra, Suigetsu – powiedział chłopak, po czym wstał i odszedł w swoją stronę. Białowłosy odprowadził go wzrokiem, uśmiechając się delikatnie.

Hozuki przyszedł w podłym nastroju do szkoły. Z dnia na dzień ubywało mu adoratorek, aż w końcu został sam. I najgorsze, że to wszystko była wina Uchihy!
Gdy przechodził przez plac, zauważył go Uzumaki. Naruto uśmiechnął się szeroko, podbiegając do białowłosego.
- Gdzie podziały się twoje panienki? – krzyknął z rozbawieniem, tak, by siedzący na ławce koledzy go usłyszeli.
- Nie wkurwiaj mnie lepiej – zasyczał.
- Sasuke ci je wszystkie zabrał? – spytał z udawanym zaskoczeniem. – Och! Przyjmij moje najszczersze kondolencje! – zaśmiał się złośliwie, a Kiba, który niewiadomo skąd znalazł się obok niego, zawtórował mu.

Brunet przeżuwał kanapkę, którą sam sobie zrobił. Przynajmniej wiedział, co w niej jest, bo po pierwszym dniu obawiał się wytworów kucharek. Szczególnie odechciało mu się jeść ich hamburgerów, gdy znalazł w nim włosa.
Jedno trzeba przyznać Sasuke – był pedantem. W jego pokoju nie panował rozgardiasz, tak jak w zwyczajnych sypialniach zwyczajnych nastolatków. Tyle, że Uchiha do zwyczajnych nie należał. Wystarczyło tylko na niego spojrzeć.
Podniósł wzrok na dwójkę chłopaków siedzących naprzeciwko niego. Jak zauważył, byli najnormalniejsi w tym całym liceum dla pedałów. Nie zachowywali się tak, jakby coś brali albo, co najmniej, przedawkowali kofeinę.
- Wiecie coś o Gaarze z Suny? – spytał po chwili. Neji spojrzał na Shino zaskoczony, marszcząc brwi w zastanowieniu.
- Tylko tyle, że jego obrona jest rewelacyjna – odpowiedział Hyuuga, nie wiedząc, dlaczego Sasuke pyta o No Sabaku.
Jednak brunet miał swoje powody. Gaara z wyglądu przypominał psychopatę, a on z nim zadarł. Właśnie dlatego chciał dowiedzieć się możliwie jak najwięcej.
- Ja słyszałem jeszcze, że ma problemy z policją – odezwał się nagle Shino, co było dziwne. Szatyn bardziej preferował milczenie. I to właśnie Sasuke się w nim podobało. Nikt nie ględził mu nad uchem. – Lepiej z nim nie zadzierać – dodał, powracając do swojego jedzenia.

Brunet wszedł do przedpokoju, ukradkiem zerkając na buty stojące tuż koło drzwi wejściowych.
- Itachi! – krzyknął, wchodząc do kuchni, gdzie zastał brata. Długowłosy mężczyzna ze spokojem jadł wcześniej zrobiony przez gosposię obiad.
- No? – odpowiedział, przełykając.
- Musisz coś dla mnie zrobić – zaczął, siadając na krześle naprzeciwko bruneta. – Sprawdź dla mnie akta Gaary No Sabaku – wyjaśnił. Itachi pracował w policji, tak jak ojciec, a jak wiadomo dla chcącego nic trudnego. Tylko trzeba najpierw chcieć.
- Wiesz, że nie mogę… – westchnął kręcąc głową. Sasuke uśmiechnął się złośliwie pod nosem, przypuszczał, że taką usłyszy odpowiedź.
- Jeżeli to dla mnie zrobisz, to w piątek ulotnię się z domu – mruknął, niby obojętnie.
- To jak miał na imię ten chłopak?
***
W następnej publikacji możecie się spodziewać drugiego rozdziału 'Za wszelką cenę', który mam już napisany xd.