23. Słodka rywalizacja

Sasame- bez paniki! Gaara tylko lekko naciął skórę na szyi Sasuke, a nie poderżnął mu gardło! ;) Szpital raczej niepotrzebny.

Kurczę, aż nie wiem co powiedzieć... Niedawno obiecałam sobie, że jeżeli opowiadanie będę pisać z chęcią to nie będę czepiać się o komentarze. Ale fakt, faktem - nie piszę tego z chęcią. Niektóre fragmenty - oczywiście, wychodzą ze mnie same, ale wcześniej muszę ze sobą walczyć, aby zacząć pisać. A tu co? Przy dziennej liczbie odwiedzin sięgającej tysiąca, tylko tyle komentarzy?

Nie wiem, czy będziecie się z tego powodu cieszyć, czy wręcz przeciwnie, ale jeszcze tylko dwa rozdziały i chyba ruszam z nowym opowiadaniem. Niedługo może dodam jego krótki opis na podstronę, ale o tym już Was powiadomię :). I dla tych, którzy uwielbiają Suigetsu tak samo jak ja - jego postać będzie i w kolejnym opowiadaniu xD.

Koniec wykładu.

***
XXIII - Dobrze mieć starszego brata

Naruto spoglądał to na Sasuke, to na Gaarę trzymającego nóż w dłoni i przystawiającego ostrze do szyi bruneta, z szeroko otwartymi oczami.
Uchiha wykorzystał chwilową dezorientację rudzielca i złapał go za nadgarstek, ściskając z całej siły i wykręcając go. Drugą rękę złożył w pięść, z rozmachu wbijając ją w żołądek wiewiórki.
Zaskoczony chłopak upuścił scyzoryk, a ten z łoskotem opadł na chodnik. Zgiął się w pół, czując nagły ból brzucha. Omal nie zwrócił ostatniego posiłku.
- Nigdy nie lekceważ przeciwnika – syknął Sasuke, wykręcając dłonie No Sabaku na jego plecy i trzymając je tam złączone. Gaara zaklął pod nosem, będąc zgięty w pół. Jego brat razem z okolczykowanym, rudowłosym chłopakiem stali niewzruszeni, podpierając mury i drzwi klatki.
- Czego jeszcze chcesz? – warknął Naruto, ściskając w dłoni worek z zakupami. Sasuke zmieszał się nieco, oczywiście nie dając tego po sobie poznać. Jego wyraz twarzy pozostawał obojętny, ale prawdziwa wojna rozgrywała się w środku, o czym oczywiście blondyn wiedzieć nie mógł.
- Dobrze ci było z Suigetsu? – prychnął jedynie, zaprzepaszczając swoje szanse na wyjaśnienie wszystkiego Uzumakiemu… A zresztą, nie będzie się przecież tłumaczyć!
Naruto zmrużył groźnie oczy, posyłając mu spojrzenie pełne nienawiści.
- Na pewno lepiej niż byłoby z tobą – odparł kąśliwie, zupełnie ignorując rudowłosego kolegę i jego przyjaciół, którzy przysłuchiwali się tej rozmowie.
- Nie jestem tego taki pewny. To ja wszystkiego nauczyłem Hozukiego – powiedział, a w jego głosie nie pobrzmiewała żadna emocja. Nie było ani złości, ani smutku, czy też rozczarowania. Sasuke zachowywał się jak niezdolna do uczuć maszyna i chyba właśnie to tak denerwowało blondyna.
- Kiepski z ciebie nauczyciel – zaprzeczył swoim wcześniejszym słowom. – Widać, że niewiele potrafisz, skoro twój „uczeń” sam niewiele z tych lekcji wyniósł. Było mi dobrze, bo to ja wszystkim kierowałem – przestąpił z nogi na nogę, tak jakby ta sytuacja zaczynała go nudzić.
- Słyszałem jak jęczałeś, tak więc moje lekcje są na naprawdę wysokim poziomie – usta Sasuke wykrzywiły się w złośliwym uśmiechu. – Ale z ciebie ofiara losu, Uzumaki, tak dać wciągnąć się w zakład – pokręcił rozbawiony głową, w międzyczasie zdając sobie sprawę z tego, co powiedział. Miał ochotę zaryć twarzą w beton… Naprawdę nie chciał tak mu dogryźć, to po prostu samo z niego wypłynęło.
Naruto posłał mu ostatnie zawistne spojrzenie, odwracając się na pięcie i odchodząc pośpiesznie.
I wtedy poczuł jak coś zwala go z nóg. Upadł na beton, spoglądając na rudowłosego chłopaka nad nim.
- Nigdy nie lekceważ przeciwnika – Gaara powtórzył jego słowa, kopiąc go w brzuch. Uchiha skulił się, zaskoczony takim obrotem akcji. Szybko jednak odzyskał rezon i jednym zwinnym kopnięciem w kostkę powalił wiewiórkę na ziemię. Tarzali się chwilę, okładając się pięściami, na daremne jednak. Żaden z nich nie odnosił na tyle znaczącej przewagi, aby móc uznać siebie za zwycięzcę pojedynku.
Sasuke cieszył się z tego, że kumple Gaary są na tyle honorowi i nie wtrącając się w ich pojedynek. Wtedy to już na pewno nie miałby żadnych szans. Tak, nawet Uchiha potrafił od czasu do czasu trzeźwo określić sytuację i stwierdzić, że jednak nie był na tyle fajny, aby podołać trzem – na oko silnym – chłopakom w walce.

Suigetsu już od jakieś godziny krążył nerwowo po pokoju. Nigdzie nie potrafił usiedzieć dłużej niż pięć minut, gdyż dopadało go dziwne uczucie mówiące mu, że jest idiotą i coś zepsuł.
Oczywiście starał się nie wierzyć owemu uczuciu, bo przecież on nie był idiotą. Był najprzystojniejszy i najinteligentniejszy w liceum, w końcu wygrał zakład z tym draniem, Uchihą.
Wypuścił powietrze z płuc ze świstem, siadając bezradnie na podłodze i tępo wpatrując się w ścianę. A jeżeli brunet czuje coś do Naruto? Tak, tak, brzmi to jak kompletna bzdura, bo to w końcu wielki Sasuke, władca lodu. I co najważniejsze – nie był tak cudowny jak Suigetsu! Ale powracając do tematu…
- Kurde – jęknął przeciągle, opadając na chłodne panele. – Chyba wczoraj coś spieprzyłem – zakrył twarz dłonią, czując się winny. A on przecież nigdy nie miał wyrzutów sumienia, nawet wtedy, gdy zepsuł bratu ulubiony rowerek, bo chciał go trochę stuningować. Ostatecznie nie wyszło, opony same się przebiły, a rama sama wygięła. Ale nie! Nie było na kogo zwalić winy, to oskarżono Suigetsu! Taka sprawiedliwość…!
Drzwi od jego pokoju nagle otworzyły się szeroko, a w progu stanął Mangetsu.
- Oddaję – wskazał na płytę, jaką trzymał w dłoniach. Białowłosy przytaknął, nie spoglądając nawet na szatyna. – Ej, co ci jest? – zmartwił się. Jakby nie patrzeć, pomiędzy nimi było coś na wzór braterskich więzi. Nigdy nie powiedzieliby sobie tego prosto w oczy, ale jeden za drugim skoczyłby w ogień. Mangetsu usiał obok leżącego Suigetsu, spoglądając na niego dosyć niepewnie.
- Nic – sapnął, zmęczony rozmyślaniem. W końcu, co za dużo, to nie zdrowo, a szczególnie w przypadku białowłosego, jeżeli chodzi tu o myślenie.
- Nic to nie ma w lodówce – prychnął szatyn, kopiąc przyjaźnie brata w udo.
Suigetsu zagryzł wargę, zastanawiając się chwilę. Przecież… Od czego ma się starsze rodzeństwo? Szczególnie, jeżeli to rodzeństwo jest homoseksualne? Podniósł się nagle, wbijając w szatyna swoje orzechowe tęczówki. Ostatnio rzadko zakładał soczewki, nie tylko z powodu, że podrażniały mu oko, a dlatego, że po prostu zgubił je gdzieś.
- Mam problem – przyznał. – Założyłem się z bratem Itachiego, Sasuke, o to kto pierwszy zaciągnie Naruto do łóżka – brwi Mangetsu uniosły się nieco, a oczy otworzyły szeroko w szoku. Chyba podmienili mu brata, założył się o seks z mężczyzną!? – Wygrałem – teraz to już dopiero był zdziwiony. Jego brat spał z facetem… Suigetsu spał z facetem… Nie no, paradoks! – I problem w tym, że Sasuke chyba kocha Uzumakiego, a ja powiedziałem Naruto o zakładzie i ten się obraził – białowłosy zagryzł wargę, zmieszany.
Zapadło milczenie. Mangetsu wciąż trwał w stanie głębokiego szoku, spoglądał na brata jak na przybysza z kosmosu.
- Co zrobiłeś z Suigetsu? – zapytał poważnie. Białowłosy przewrócił oczami.
- Nic, prosiłem o pomoc – prychnął. Szatyn zwilżył wargi, starając się już więcej nie rozmyślać na temat Suigetsu uprawiającego seks z mężczyzną. Wziął parę uspokajających wdechów, skupiając się na problemie brata.
- Ale chyba coś do niego czuje? – spytał po krótkiej chwili milczenia.
- No, tak mi się wydaje – burknął, coraz mniej tego pewny. Spuścił wzrok na panele, marszcząc przy tym brwi.
- A chcesz to wszystko jakoś odkręcić? – dopytał jeszcze Mangetsu, nie spuszczając uważnego spojrzenia z brata. Białowłosy zawahał się, ale po chwili przytaknął, znów wywołując szok u szatyna, któremu ledwo udało się otrząsnąć po poprzednim. Teraz jednak dosyć szybko się ogarnął, skupiając się bardziej nad pomocą Suigetsu. – Dowiedz się, czy to prawda, a później… - zmarszczył brwi w zastanowieniu. – Wiesz co? Mógłbyś zrobić tak…

- Sasuke! – krzyknął Suigetsu, zauważając bruneta na pustym już korytarzu. Dochodziła godzina siedemnasta, a wszystkie lekcje skończyły się kilka minut temu. Uchiha zatrzymał się i spojrzał na niego znad ramienia. Białowłosy nie wiedział, czy mu się tylko wydawało, czy na twarz czarnookiego przybyło kilka sińców od wczoraj? Znów się z kimś bił?
- Czego? – warknął niemiło brunet. Suigetsu zignorował jego ton, chociaż miał nieodpartą ochotę coś na to odpowiedzieć. On mu tu chce pomóc, a ten co?
- Muszę ci coś powiedzieć… Ale lepiej nie tu – burknął cicho, wzruszając ramionami.
- A ja chyba wolę nie wiedzieć – prychnął Sasuke, przypominając sobie, co takiego ten idiota miał mu do powiedzenia wczoraj.
Białowłosy zagryzł wargę, zastanawiając się nad czymś.
- Ale to naprawdę ważne… Mógłbyś przyjść do mnie? – zapytał jakoś tak błagalnie. Brunet zmrużył podejrzliwie oczy.
- Przyjechałem dziś samochodem, możemy porozmawiać w środku. Do twojego domu wolałbym się nie zbliżać – powiedział chłodno, ponawiając swój marsz. Suigetsu dogonił go szybko, wciąż jednak lekko utykając na nogę.
Wyszli z budynku szkoły, obserwując jak ostatni uczniowie opuszczają dziedziniec liceum. Sasuke wskazał na czarne BMW, kliknął na pilota, a głośny dźwięk, jaki wydał pojazd, oznajmił, że można bezpiecznie otworzyć drzwi.
Suigetsu zajął miejsce pasażera, gładząc dłonią czarną, skórzaną tapicerkę siedzenia. Samochód nie robił na nim wielkiego wrażenia, sam miał wcale nie gorszy i nie tańszy, którego zdążył pokochać już wtedy, gdy zobaczył w salonie.
Za kierownicą usiadł brunet, zamykając drzwi. Posłał białowłosemu ponaglające spojrzenie, na co ten odchrząknął, szykując się do długiej przemowy.
- Bo… Chciałbym powiedzieć ci to, czego dowiedziałem się na temat Naruto – mruknął dosyć cicho, zerkając kątem oka na Sasuke, który nagle zaczął wydawać się zainteresowany rozmową. – Moja mama jest adwokatem i prowadziła kiedyś sprawę Uzumakiego, a zresztą była nawet znajomą jego rodziców – zwilżył wargi. Czy mu się tylko wydawało, czy z oczu bruneta biło zaciekawienie? – Kiedy Naruto miał sześć lat jego mama i tata zostali zamordowani na jego oczach przez przyjaciela rodziny. Nie pamiętam jak się nazywał, teraz to nieistotne – wzruszył ramionami.
- Dlaczego mi to mówisz? – przerwał mu Sasuke, a na jego twarz powróciła maska obojętności, skutecznie maskująca jego zainteresowanie tematem.
- Bo… Wydaje mi się, że cię to ciekawi. Mnie samego ciekawiło, dlaczego Naruto zachowuje się tak, a nie inaczej – wzruszył ramionami, zgrabnie wyplątując się z zadanego – trochę problematycznego – pytania. Sasuke uznał tą odpowiedź za wystarczającą, dlatego przytaknął jedynie, nie odzywając się już słowem. Był ciekawy, nie potrafił tego ukryć nawet przed samym sobą, lecz irytował go fakt, że to Suigetsu doszedł do prawdy… - Morderca niedawno wyszedł z więzienia, nie odsiadując nawet połowy wyroku, tylko dlatego, że miał znajomości – kontynuował Suigetsu. Sasuke skrzywił się nieco, świat jest jednak niesprawiedliwy. Zrobiło mu się nagle przeraźliwe żal blondyna. – Wydaje mi się, że Naruto od tego czasu przestał ufać ludziom. Zauważyłeś, że nie patrzy prosto w oczy…?

Sasuke leżał na kanapie, rozmyślając nad słowami białowłosego. Oczywiście, mógł go okłamać, bo po co miałby mu coś takiego mówić…? Ale jeżeli mówił prawdę to… Co musiał czuć teraz Naruto?
W końcu spojrzał mu w oczy, a nawet sam pocałował. Czy to nie był wystarczający dowód zaufania?
Zakrył twarz dłonią, mrucząc coś pod nosem. Jaki był głupi! Mógł nie ciągnąć tego zakładu dalej…! A z drugiej strony… Co go obchodzi Naruto? Rozdział zamknięty, po co tam jeszcze cokolwiek dopisywać?
- Sasuke, wychodzę – usłyszał głos Itachiego z przedpokoju. Uniósł się lekko na łokciach, spoglądając na zamknięte drzwi salonu.
- Gdzie?! – krzyknął tak, aby brat go usłyszał.
- Do Mangetsu, wrócę późno! – już po chwili w całym mieszkaniu słychać było dźwięk zamykanych drzwi.
Brunet zagryzł wargę, spoglądając wna zimną, niebieską ścianę. Jest sam w domu… A laptop Itachiego ma dostęp do policyjnej bazy danych, wystarczy tylko znać hasło i wiedzieć, gdzie znajduje się owy laptop.
Ale Sasuke wiedział co i jak. Nie, żeby Łasic podzielił się z nim tymi informacjami, młodszy Uchiha po prostu był spostrzegawczy.
Zerwał się z kanapy, gnają schodami do pokoju Itachiego. Gdy wpadł do pomieszczenia od razu skierował swoje kroki w stronę oszklonej szafy Komandora, rozsuwając jedno z luster.
Już po chwili siedział na łóżku brata, włamując się do policyjnej bazy danych. Wpisał „Naruto Uzumaki”, po czym wyskoczył mu jeden dokument dotyczący blondyna. Kilka minut później wiedział już, że to, co mówił Suigetsu nie było kłamstwem. Dodatkowo imię Orochimaru wydawało mu się dziwnie znajome… Czy jego ojciec kilkanaście lat temu nie robił interesów z jakimś Orochimaru?