3. Tajemnica posiadłości

Rozpędzam się xD. Ale mając już połowę TP na dysku mogę sobie na to pozwolić xd. Nie będę kłamać, bardzo przyjemnie pisze mi się Tajemnicę. Mam nadzieję, że nie zapeszę. A jeżeli Wam się podoba, to podwójne zwycięstwo ;d.
Ach i co do kontynuacji słodkiej, to pisze się. Powoli, ale się pisze, dokładny plan też już jest, więc jakby połowa sukcesu.
Może później będę wciskała rozdziały kontynuacji pomiędzy Tajemnicę, nie wiem. Jeszcze się zobaczy.

***
III. Cień

Obudził się rano, czując głębokie zmęczenie. Tak jakby w nocy zupełnie nie spał. Wyłączył budzik, przewracając się w pościeli i wtedy poczuł ogromny ból nadgarstka. Jęknął ciężko, wtulając twarz w poduszkę. Jak przez mgłę pamiętał to, co działo się w nocy. Ten elektryzujący zapach, niski głos, delikatny dotyk ust na swojej skórze i przeszywający ból. Uchylił powieki, siadając i wyciągając przed siebie dłoń. Tym razem nie znajdowały się na niej tylko trzy rany, dołączyły do nich kolejne dwie. Wyglądały okropnie, jakby ktoś mu przeciął nadgarstek w poprzek, a później zaczął to rozrywać.
Skrzywił się nieco, dostrzegając, że nie ma na sobie bluzki od piżamy. A był pewny, że ją zakładał… Rozejrzał się po pokoju w poszukiwaniu zaginionego ubrania. Niebieska koszulka wisiała na fotelu jakby nigdy nic.
Zmarszczył brwi, nie bardzo wiedząc, co mogło się w nocy wydarzyć. A może jednak naprawdę wariuje?
Przejechał dłonią po szyi i gdy natrafił na niemiłe w dotyku strupy, aż zamarł, aby po chwili wystrzelić z łóżka niczym z procy i pobiec do łazienki. Zatrzymał się dopiero przed lustrem, ignorując zawroty głowy, które nagle go dopadły, spoglądając na swoje odbicie ze strachem. Przez cały prawy obojczyk ciągnęła się rana pokryta zakrzepniętą krwią, skóra (podobnie jak na nadgarstku) dookoła była sina.
A do tego był tak strasznie blady. Jakby stracił naprawdę wiele krwi.
Zagryzł wargę, oddychając niemiarowo.
- Boże… Albo ja tracę zmysły, albo coś z tym domem jest nie tak… - szepnął przerażony. Opłukał twarz zimną wodą, mając nadzieję, że to jakoś zmyje z niego wspomnienia dzisiejszego poranka i nocy. Po krótkim namyśle wziął również szybką kąpiel.
Gdy wyszedł z pomieszczenia, od razu zauważył czarnego, dużego kota na swoim łóżku. Zwierz nawet na niego nie spojrzał, tylko dokonywał toaletki, liżąc sobie łapki. Blondyn nerwowo przełknął ślinę, siadając na materacu i zwracając w ten sposób uwagę kota na siebie.
Zwierzę zostawiło swoje łapy w spokoju, podchodząc do chłopaka i ocierając się o jego rękę główką. Naruto, chcąc nie chcąc, uśmiechnął się rozczulony i zaczął drapać go za uchem, wsłuchując się w pomrukiwanie.
- A ty jak tu się znalazłeś? – spytał, rozglądając się dookoła, aby sprawdzić czy drzwi i okna są zamknięte. Były, a więc jak ten kot tu wszedł?
Zwierzak wbił w niego swoje niesamowicie zielone oczy, przekrzywiając główkę w bok, po czym miauknął cichutko. Zupełnie jakby chciał odpowiedzieć mu na to pytanie. Blondyn ponownie go pogłaskał, przypominając sobie o zaginionej bluzie, która zniknęła mu wczoraj. Może tak samo jak góra od piżamy, jest już w pokoju? Chyba zacznie się przyzwyczajać do tego, że niektóre rzeczy w tym domu po prostu rozpływają się w powietrzu…
Wstał z materaca, podchodząc do torby i jeszcze raz sprawdzając jej zawartość. Nigdzie jej nie było. Zerknął na malutką kupkę ubrań leżącą na fotelu, tu jej także nie było… Odwrócił się w stronę łóżka i przeżył kolejny szok tego poranka. Kot zniknął.
Jego ulubiona bluza także się nie znalazła.

Naruto wyszedł ze swojego pokoju, chcąc zejść na dół do kuchni, gdzie zapewne spotka Suigetsu. Szedł ciemnym korytarzem, jedynym źródłem światła było tu malutkie okienko na samym końcu pomieszczenia. Obrazy i odpadający tynk ze ścian pogłębiały i tak już ponurą atmosferę. Blondyn nie lubił tego domu, nie tylko ze względu dziwnych rzeczy, jakie mu się przytrafiały, ale także ze względu na jego wygląd. Wystarczyło spojrzeć na zamczysko z zewnątrz, a już chciało się wiać gdzie pieprz rośnie, a może nawet dalej.
Zagryzł wargę, gdy poczuł, że temperatura w pomieszczeniu nagle jakby zmalała. A przed chwilą było jeszcze ciepło… Rozejrzał się trochę przestraszony dookoła, czując się tak, jakby ktoś go od dłuższej chwili obserwował. Nie było to przyjemne uczucie…
Przełknął ślinę, przyśpieszając kroku. „Byle do schodów, byle do schodów!” – powtarzał w myślach jak mantrę. Gdy usłyszał skrzypnięcie deski podłogowej za sobą, zaczął biec, bojąc się odwrócić i sprawdzić, co ma za sobą. Nie wiedział, czy to tylko złudzenie, czy może tak dzieje się w rzeczywistości, ale korytarz zaczął się jakby wydłużać. Biegł i biegł, a końca nie było. Czuł się jak w jakimś kiepskim horrorze! Korytarz robił się coraz dłuższy i węższy. W końcu, gdy się zmęczył, stanął w miejscu, rozpaczliwie łapiąc oddech. Wszystko automatycznie ustało, a on odkrył, że wciąż znajduje się w miejscu, w którym znajdował się chwilę temu. Jakby zupełnie nie ruszył do przodu… Przełknął ślinę i rozejrzał się. Sam już nie wiedział, czy to jest rzeczywistość, czy może jego chore urojenia.
Odetchnął ciężko, normując swój oddech. Zaczął powoli iść do przodu, mając nadzieję, że nie wydarzy się nic takiego, co miało miejsce przed chwilą. I nie wydarzyło się. Już po chwili mógł bezpiecznie zejść ze schodów i wejść do kuchni.
- Coś ty taki rozdygotany? – gdy tylko przeszedł przez próg, powitał go uśmiech białowłosego, który tak jak wczorajszego poranka siedział przy stole jedynie z kawą. Naruto wykrzywił tylko usta w parodii uśmiechu. Co miał mu powiedzieć? Że ma omamy?
- Wydaje ci się – wzruszył ramionami, zaglądając do lodówki. Niewiele w niej znalazł, jedynie resztki jakiegoś sera i masło. Westchnął, wyciągając produkty, po czym sięgnął do osobnej szafki po chleb. Starał się zachowywać normalnie, ale drżące dłonie zauważył nawet Hozuki. – To mam dziś zrobić zakupy, tak? – spytał, chcąc przerwać ciszę, jaka między nimi zapadła.
- Tak, jadę dziś do miasta, aby zapłacić rachunki i załatwić pewne um… rzeczy dla pana Uchihy – zawahał się. – Dlatego też podwiozę cię, a później wrócimy razem.
Naruto zmarszczył brwi, siadając z gotowymi kanapkami do stołu. Ciekawe jak ten cały „pan Uchiha” wyglądał. Suigetsu mówił mu już, że nie jest stary…
- Ten Uchiha… On jest w tym domu? – zapytał niepewnie, podnosząc wzrok na Suigetsu, który właśnie brał łyka swojej parującej kawy. Odstawił kubek, mrużąc zabawnie oczy, po czym przytaknął.
- Tak, a dlaczego miałoby go nie być? – zdziwił się, nie spuszczając swojego uważnego spojrzenia z chłopaka. Naruto trochę się zmieszał, ale postanowił ciągnąć rozmowę dalej.
- To dlaczego go jeszcze nie widziałem?
- Bo pan Uchiha nie jest zbyt… towarzyskim człowiekiem – nagle jego uśmiech, który wydawał się nieodłączną częścią koegzystencji białowłosego – znikł. – Nie próbuj dociekać i nie kręć się za bardzo po posiadłości – głos stracił na radosnej barwie. Teraz był jakby matowy, tak samo jak spojrzenie. Mężczyzna wstał od stołu, odstawiając kubek do zlewu. Podszedł do drzwi, przy których się jeszcze zatrzymał. – Skup się lepiej na pracy – dodał, po czym wyszedł.

Naruto wsiadł do białego, nowiutkiego mercedesa. Aż nie chciało mu się wierzyć, że właściciel tej rudery, na którą aktualnie spoglądał, posiadał w garażu (naprawdę niepozornym- złożonym tylko z kilku drewnianych ścian i dachu) takie cacko.
Suigetsu, którego kolor włosów śmiesznie pasował do pojazdu, posłał mu uśmiech, po czym przekręcił klucz w stacyjce, włączając ogrzewanie. Kwestią czasu było tylko, kiedy blondyn odczuł, że skórzany, czarny fotel, w którym siedział, robi się ciepły.
- Tu masz listę zakupów – podał mu kartkę wielkości A4. Naruto zamrugał zaskoczony. Po co komu tyle jedzenia? Przecież prędzej się zepsuje, niż zdołają to wszystko zjeść!
- Nie za dużo? – wyraził swoje myśli na głos.
- Nie – pokręcił głową mężczyzna, wyjeżdżając z podjazdu. Już po chwili pędzili wąską, śliską od śniegu i lodu szosą.
Blondyn już nic nie odpowiedział. Skoro tak miało być, to przecież wtrącać się nie będzie.
Dalszą drogę do centrum Harrisburga pokonali w milczeniu. Naruto był zbyt zaabsorbowany śnieżnym krajobrazem, aby wymyślać jakieś tematy do rozmowy, a Suigetsu najwidoczniej rozmawiać po porostu się nie chciało.
W końcu dojechali. Blondyn wysiadł z samochodu pod jakimś supermarketem, gdy już miał zatrzasnąć drzwi, usłyszał głos białowłosego.
- Za dwie godziny przyjadę, najwyżej zadzwonię do ciebie na komórkę – poinformował. Niebieskooki przytaknął jedynie, zamykając drzwi. Biały mercedes odjechał.
Chłopak westchnął ciężko, bardziej nasuwając ciepłą czapkę na uszy. W samochodzie było tak ciepło, a teraz? Stoi i zamarza!
Szybkim krokiem ruszył w stronę sklepu. Uśmiechnął się do siebie, widząc, jaki panował tam tłok. Nigdy by nie przypuszczał, że będzie mu brakować kolejek do kasy i towarzystwa nieznanych mu ludzi. A tu proszę, dwa dni na pustkowiu wystarczyły, aby zmienić jego nastawienie.
Wziął wózek, po czym krytycznie spojrzał na długą listę. To czas zacząć, w końcu za to mu płacą.
Większość rzeczy z listy udało mu się kupić, z czego był bardzo zadowolony. Pierwszy raz robił tak duże zakupy! Gdy jeszcze mieszkał sam, nie spędzał wiele czasu w sklepach. Kupował tylko to, co najważniejsze, wybierając najtańsze produkty, teraz mógł sobie zaszaleć i sięgać po jedzenie z „wyższych półek”. W końcu te dwieście dolarów, które dostał, nie były jego, a co za tym idzie – nie było mu żal tego wydawać.
Gdy opuścił supermarket z załadowanym wózkiem, na parkingu stał już biały mercedes. Białowłosy wysiadł z niego, uśmiechając się szeroko. Naruto wraz z zakupami podjechał bliżej, dostrzegając, że w aucie siedzi ktoś jeszcze. Niestety nie miał czasu mu się przyjrzeć, wiedział tylko, że to był młody chłopak.
- Nie zabrakło ci pieniędzy? – spytał Suigetsu, otwierając bagażnik samochodu i zaczynając powoli pakować do niego papierowe worki z zakupami.
- Nie, mam resztę, za chwilę oddam razem z paragonem – powiedział, pomagając mu w tej nudnej pracy.
- Potraktuj to jako napiwek – odparł białowłosy, zamykając bagażnik, gdy skończyli. Naruto zabrał wózek, by go odstawić na miejsce. Już po chwili wsiadł na tyły samochodu, gdyż miejsce koło kierowcy było zajęte przez jakiegoś uśmiechniętego od ucha do ucha szatyna z dziwnymi tatuażami na policzkach.
- Cześć, jestem Kiba – przywitał się nieznajomy.
- Naruto… - mruknął blondyn, nie spuszczając uważnego spojrzenia z chłopaka, który był gdzieś w jego wieku, a może nawet młodszy. – Nowy pracownik? – zwrócił się do Suigetsu, wyjeżdżając z parkingu supermarketu na ulicę. Mężczyzna uśmiechnął się do siebie, po czym pokręcił przecząco głową.
- Nie – powiedział jedynie, nie śpiesząc się, aby rozwinąć temat.
- Jedzie z nami do posiadłości? – kontynuował blondyn, rozmawiając o szatynie tak, jakby ten nie siedział z nimi w samochodzie. Kibie najwidoczniej to jednak nie przeszkadzało, gdyż ciągle uśmiechał się i przysłuchiwał wymianie zdań na jego temat.
- Tak, do pana Uchihy – Suigetsu wyszczerzył się do siebie, myśląc o czymś niezwykle zabawnym. Przynajmniej tak to wyglądało dla Naruto.
- W sprawie…? – wiedział, że jest trochę wścibski, ale jakoś nie miał zamiaru się za siebie wstydzić. Nie lubił żyć w niewiedzy, dlatego tak go irytował fakt, że nie zna własnego szefa.
- Kiba jest jakby… Chłopcem lekkich obyczajów – rzucił mu spojrzenie, na co szatyn bez skrępowania przytaknął.
Blondyn wybałuszył oczy, spoglądając to na jednego, to na drugiego.
- To cały ten Uchiha jest gejem?
- Nie przepada za kobietami – sprostował.

Naruto wziął w ramiona trzy papierowe torby wypełnione zakupami, ukradkiem spoglądając na zdumionego szatyna.
- Jej… Jak tu strasznie – wydukał, przyglądając się zamczysku.
- Ciesz się, że tu nie mieszkasz – odpowiedział Naruto, uśmiechając się. – Noce nie dość, że są straszne, to czasami jeszcze jest tak przeraźliwie zimno…! – pokręcił głową. Oczywiście nie wspomniał słowem, o tym, co jeszcze dzieje się nocami, przez co na nadgarstku i obojczyku najprawdopodobniej zostaną mu blizny. Sam nie wiedział, co jest tego przyczyną.
Kiba podszedł do bagażnika, zabierając dwie torby.
- Pomogę ci – wytłumaczył, po czym ruszył za blondynem do budynku.
- Dzięki – odpowiedział chłopak, manewrując łokciem, aby otworzyć sobie drzwi. Niestety, te nie miały najmniejszego zamiaru ustąpić. Naruto warknął coś pod nosem i już miał się schylić, aby odstawić zakupy, gdy drzwi nagle uchyliły się. Naruto pchnął jedno ze skrzydeł nogą, rozglądając się po korytarzu. Pusty… Zamrugał zaskoczony, spoglądając na Kibę, który chyba niczego nie zauważył.
Przełknął ślinę, po czym ruszył do kuchni.
- Ale rudera – burknął szatyn, krocząc tuż za nim. – Jak ty możesz tu mieszkać?
- Sam nie wiem – Uzumaki wzruszył ramionami, wchodząc do kuchni i odstawiając zakupy na blacie. - Przyniósłbyś te jeszcze dwie torby, które zostały? Ja już zacząłbym rozpakowywać.
Szatyn uśmiechnął się szeroko, potakując. Nie minęła chwila, a go już nie było w pomieszczeniu. Naruto właściwie nawet go polubił. Rozmawiał z nim trochę podczas jazdy, Suigetsu się nie wtrącał. Wydawało się, że skupił się na prowadzeniu pojazdu. Blondyn był jednak pewien, że to tylko pozory. Pewnie wyłapywał każde ich słowo… Strasznie dziwny z niego facet. Nie dość, że przewrażliwiony na punkcie zabobonów, to jeszcze wydaje się wiedzieć coś więcej o historii tego domu i o jego właścicielu, ale nie chce udzielać żadnych informacji...
Blondyn westchnął ciężko, wkładając wędliny do lodówki. Oparł się o blat, gdy nagle poczuł straszne zawroty głowy. Dziś w ogóle czuł się jakoś słabiej, to pewnie po nocy… Gdyby tylko wiedział, co się wtedy wydarzyło…
Usłyszał głośny huk na korytarzu, przez co aż podskoczył.
- Kiba? – zawołał, będąc pewnym, że to szatyn coś zrzucił. Odpowiedziała mu cisza, niczego nieświadomy wyjrzał z kuchni na korytarz. Nic jednak nie zobaczył. Żadnego obrazu na podłodze, czy stłuczonego lustra, które wisiało tuż przy drzwiach wejściowych. Naruto zmarszczył brwi, chyba się przesłyszał. I wtedy kątem oka zobaczył na schodach jakiś cień. Tętno automatycznie mu podskoczyło, ale coś ciągnęło go na piętro.
Zwilżył wargi, wychodząc z kuchni i powoli idąc w kierunku schodów. Po chwili wahania, wspiął się do góry do momentu, w którym te rozgałęziały się na dwie strony. – Jest tu ktoś? – spytał tak dla pewności. Może to Suigetsu, a on robi tylko z igły widły, wyobrażając sobie niewiadomo co… Już miał się odwrócić i zejść na dół, gdy znów zobaczył cień, ginący za rogiem korytarza na pierwszym piętrze. Naruto uchylił lekko drżące usta, nie wiedząc, co się dookoła niego dzieje. „To tylko twoja wyobraźnia”, powtarzał sobie w myślach, sam jednak nie był, co do tego przekonany. Czy to możliwe, że ma aż takie omamy?
Miał ochotę zbiec na dół, opuścić budynek i wrócić do swojego starego życia, jego nogi jednak wspięły się na pierwsze piętro, idąc korytarzem, w którym znikł cień. Otaczała go masa starych, drewnianych drzwi. Bóg jeden wiedział, co się za nimi kryło. On jednak nie zatrzymywał się, coś kazało mu iść dalej i na pewno tym „czymś” nie był zdrowy rozsądek.
Westchnął ciężko, gdy już dotarł do samego końca korytarza. Nabrał kilka uspokajających oddechów, wyglądając zza okno. Rozciągał się z niego widok na las i… Na terenie posiadłości był jakiś ogród. Wcześniej go nigdy nie widział, bo raczej nie zwiedzał podwórza. Wszystko było pokryte białym śniegiem, nawet posągi, więc wiele nie zobaczył.
Jego rozmyślania przerwało cichutkie skrzypienie otwieranych drzwi. Szybko odwrócił się od okna, rozglądając się dookoła trochę przestraszony. Wszystko go w tym domu przerażało.
Jedne z drzwi po prawej były otwarte, Naruto mógłby przysiąc, że wcześniej były zamknięte! Zwilżył nerwowo usta, podchodząc do drzwi, pchnął drewno, uchylając je bardziej. Niepewnie zajrzał do pomieszczenia, będąc w każdym momencie gotów uciec z powrotem na dół.
Pierwsze, co zobaczył, to trzy wielkie, zakurzone regały, zapełnione starymi książkami. Przekroczył próg, wchodząc do środka. Wszędzie unosił się kurz, gdzie nie spojrzał, dostrzegał pajęczyny. Ten pokój musiał być dawno nieużywany…
- Naruto?! – usłyszał głos Suigetsu z dołu. Podskoczył przestraszony, szybko wychodząc z małej biblioteczki. Policzył drzwi od końca korytarza, zapamiętując, gdzie się ona znajduje. Coś czuł, że jeszcze tu wróci…
- Już schodzę! – odkrzyknął, biegnąc w stronę schodów.