5. Tajemnica posiadłości

W rozdziale mogą pojawić się drastyczne momenty.

***
V. Poznanie

Naruto zajmował się ostatnim regałem, wciąż zastanawiając się nad tym, czy Kiba faktycznie opuścił posiadłość. I zresztą, jak wrócił do miasta? Taksówką? Przecież szatyn nie był bogaty, no chyba, że Suigetsu zapłacił mu za podróż…
Westchnął ciężko, wyciągając książki i wtedy na podłogę upadła jakaś stara teczka. Blondyn zmarszczył brwi, przyglądając się dosyć niepewnie przedmiotowi. Odłożył mokrą ścierkę, którą wycierał kurze, na półkę, po czym schylił się łapiąc aktówkę. Otworzył ją z wahaniem, wyciągając z niej kilka papierów. Niemal od razu rzucił mu się w oczy napis: „Akt zgonu”. Zwilżył wargi, siadając na krześle, które stało pod oknem tuż obok biurka. Zagryzł wargę, po czym zaczął czytać. Na pierwszej kartce znajdował się dowód śmierci niejakiego Fugaku Uchihy, Naruto wydawało się, że gdzieś już słyszał to nazwisko. I wtedy go olśniło, to on kupił tą posiadłość!
Fugaku zmarł dwudziestego piątego grudnia dziewięćdziesiątego pierwszego roku minionego wieku. W Boże Narodzenie… Zginął w pożarze, napisane było również, że w tej posiadłości. Dziwne, bo przecież nie widać było, że zamczysko się paliło. Może i tynk odpadał ze ścian, wszystko było zakurzone, wypłowiałe, ale to świadczyło tylko o tym, że posiadłość była stara. Przełożył kartkę, spoglądając na kolejny akt zgonu. Tym razem dotyczył on Itachiego Uchihy. Zginął w tym samym dniu, co Fugaku, który chyba był jego ojcem. Zerknął na ostatni, trzeci akt. Mikoto Uchiha, zgon dwudziestego piątego grudnia dziewięćdziesiątego pierwszego roku…
Zajrzał jeszcze do aktówki, ale nic w niej już nie znalazł. Przełknął ślinę, odkładając papiery do teczki, którą położył na miejsce zaraz po tym, jak uprzątnął regał.
Powoli zbliżał się wieczór. Zostało mu do posprzątania drewniane biurko. Przetarł jego blat wilgotną szmatką, po czym wyciągnął jedną z szuflad. Była pusta… Wytarł ją dokładnie, sięgając do szuflady obok. Tej niestety nie dało się otworzyć, pusta dziurka od klucza świadczyła o tym, że jeżeli blondyn chce poznać jej zawartość, to musi odnaleźć klucz. Naruto jednak nie zastanawiał się nad tym długo. Wrzucił szmatę do wiadra z zimną już wodą, spoglądając z zadowoleniem na czysty pokój. Jutro jeszcze tylko umyje okno. Zrobi to samo w salonie i kuchni.

Wszedł do salonu. Tak jak się spodziewał, w fotelu siedział Suigetsu. Białowłosy trzymał w dłoniach jakąś książkę, a na jego nosie leżały okulary w delikatnych, drucianych oprawkach i o prostokątnych szkłach. Mężczyzna podniósł głowę, spoglądając na niebieskookiego i uśmiechając się do niego na powitanie.
- Skończyłeś już pracę? – spytał niby od niechcenia, powracając do lektury.
Naruto zajął fotel tuż przed nim, wbijając swój zmęczony wzrok w rozżarzone drewno.
- Tak – odparł, przytakując. – Zostało mi jeszcze tylko okno… - poinformował go. Suigetsu nie odpowiedział, zaczytany. Siedzieli przez chwilę w milczeniu. Naruto zastanawiał się, czy może poprosić o to białowłosego.
Chciał opuścić posiadłość chociaż na jedno popołudnie i wieczór. Iść do jakiegoś klubu i po prostu pobyć z większą grupą ludzi, takie pustkowie dobrze mu chyba nie służyło… Widział i słyszał to, czego nie ma, znajdował sam sobie problemy i okaleczał się podczas snu. To nie było normalne.
- Suigetsu… Mogę cię o coś poprosić? – posłał mu niepewne spojrzenie. Mężczyzna oderwał swój wzrok od tekstu, uśmiechając się łagodnie. Przytaknął. – Chciałbym jutro wziąć wolne… Spotkać się ze znajomymi i w ogóle – powiedział mało składnie. Gdy poczuł na sobie jego nie dość przychylne spojrzenie, postanowił jakoś z tego wybrnąć. – Rano mógłbym okna umyć, żeby nie było, że cały dzień nic nie robiłem, ale jakoś tak po szesnastej chciałbym mieć wolne – na jego słowa twarz białowłosego rozpogodziła się nieco.
- Dobrze – zezwolił mu. – Jak będziesz chciał, mogę cię podrzucić jutro do miasta, ale już wrócić będziesz musiał sam.
- Dzięki – ucieszył się, zrywając z fotela.

Naruto chwilę przed snem oglądał jeszcze telewizję. Właściwie to nic takiego nie leciało, same głupie komedie romantyczne albo horrory. Tego ostatniego nie miał zamiaru oglądać, on horror przeżywa w tej posiadłości. To mu wystarczy. I pomyśleć, że jeszcze niedawno uwielbiał ten gatunek filmu…
Ziewnął rozdarcie, wyłączając telewizor. W pokoju zapanowała ciemność. Przewrócił się na bok tyłem do okna. Spojrzał na ledwo widoczne zdjęcie jego rodziców. Uśmiechnął się smutno, szkoda, że nie miał okazji ich poznać.
- Dobranoc mamo, tato – szepnął, całkowicie wykończony. Wciąż zastanawiał się, co takiego stało się z Kibą, jednak nic mu nie przychodziło do głowy. Czyżby rozpłynął się w powietrzu tak jak wiele przedmiotów w tym domu?
Zasnął. Nie na długo jednak, przebudził się w środku nocy. Elektryczny zegarek stojący na szafce nocnej tuż obok zdjęcia wskazywał drugą w nocy. Odetchnął, zamykając oczy i usiłując znów zasnąć. Gdy już prawie mu się to udało, poczuł, jak materac ugina się pod czyimś ciężarem. Przełknął zaniepokojony ślinę, bojąc się odwrócić. Leżał więc na boku w bezruchu, nasłuchując. Owe coś, a może raczej ktoś, położyło się tuż obok niego, na co serce blondyna zaczęło bić szybciej. Co miał teraz zrobić? Co to było?! Zacisnął powieki, oddychając nierównomiernie. Ten ktoś przysunął się do niego, przylegając do pleców blondyna. Naruto poczuł pocałunki na szyi, jakaś dłoń gładziła jego udo i pośladki. Niebieskooki nie wiedział, co jest grane… Zagryzł wargę, gwałtownie odwracając się, jednak nic nie zobaczył. Miejsce obok niego było puste i tylko wgnieciona poduszka świadczyła o tym, że ktoś tu był.

Blondyn siedział na parapecie, myjąc okno w biblioteczce. Na szczęście już kończył, walczył z nim godzinę, takie było brudne! Przetarł jeszcze tylko jego ramę, zadowolony spoglądając na czystą szybę. Podziwianie efektów swojej pracy przerwał mu odgłos upadania czegoś na podłogę. Aż podskoczył, rozglądając się dookoła zdezorientowany. Na podłodze tuż pod jednym z regałów leżała jakaś gruba stara książka, to ona musiała spaść… Niebieskooki zmarszczył brwi, zastanawiając się, jak to możliwe, że tylko jedna spadła. Przecież książki były ciasno ułożone jedna przy drugiej.
Przerwał swoje rozmyślania, podchodząc i podnosząc lekturę. Już miał ją ułożyć z powrotem na półkę, gdy coś podkusiło go, aby chociaż zerknąć na okładkę. „Istota” – głosił złoty, lekko zatarty już napis. Blondyn zagryzł wargę, siadając na krześle i otwierając starą książkę na pierwszym rozdziale, który miał tytuł „Zjawy”. Przewertował kilka pożółkłych kartek, zatrzymując się na kolejnej części. Ta tym razem nazywała się „Wilkołaki”. Zwilżył wargę, czytając kilka pierwszych zdań. To była jakaś pokręcona książka o mitycznych istotach żyjących w ciemnościach.
- „W dzień są zwyczajnymi ludźmi, możemy mijać ich na ulicy, nawet nie wiedząc o ich mrocznej stronie, jednak, gdy księżyc wznosi się na nieboskłon zmieniają się w żądne krwi potwory” – przeczytał na głos, po czym parsknął śmiechem. – Co za bzdura – szepnął do siebie. Znów przewertował kartki, natrafiając na dział zatytułowany „Wampiry”. Nie zatrzymał się przy nim na długo, gdyż chciał sprawdzić, co jest dalej. Kolejny rozdział był o demonach. – „Zawiązują pakt z człowiekiem. Dają mu to, czego pragnie, mówiąc, że kilka lat przyjdą odebrać zapłatę. Ową zapłatą najczęściej jest dusza” – zaśmiał się bardzo rozbawiony. Takich bredni nie czytał jeszcze nigdy. Książka była z początków XIX wieku, nic więc dziwnego, że wypisują w niej takie rzeczy. Ludzie wierzyli wtedy we wszystko. Po dłuższym namyśle nie odłożył jednak książki. Zabrał ją ze sobą do swojego pokoju, jutro wieczorem sobie ją poczyta. Przynajmniej będzie mógł się rozluźnić.

Naruto w końcu udało rozpakować swoje rzeczy i ułożyć je w jakiejś starej, drewnianej szafie. Torbę wsunął pod łóżko, nie chcąc, aby zabierała miejsce. Zadowolony, że w końcu zrobił to, do czego przymierzał się już od pierwszego dnia pobytu w posiadłości, zaczął wybierać ubrania.
W końcu za chwilę pojedzie do miasta. Do ludzi! Miał ochotę krzyczeć i skakać z radości. Wyciągnął swoje najlepsze czarne spodnie i granatowy T-shirt. Do tego przydałaby mu się zaginiona szara bluza, ale ta zapadła się chyba pod ziemię. Wyciągnął więc swój biały sweter, zakładając go. Złapał za czarny płaszcz przewieszony przez oparcie fotela i tego samego koloru skórzane rękawiczki. Czapkę sobie podarował, w końcu nie będzie z siebie robić pośmiewiska.
Zabrał ze sobą jeszcze swój portfel i był już gotowy do drogi.
Gdy zszedł na dół, była godzina szesnasta, a na dworze już się ściemniało. Uroki zimnej Pensylwanii.
Suigetsu także był już ubrany. Miał na sobie czarny, elegancki płaszcz do kolan i fioletowo-niebieski, luźno owinięty wokół szyi szal.
- Możemy już jechać? – spytał, uśmiechając się pogodnie. Naruto przytaknął nieco niepewnie, po czym wyszli razem z posiadłości.
Nie potrafił jakoś zaufać białowłosemu. Wydawał się taki sztuczny, a przy tym tajemniczy… Widać było, że wiele wiedział.
Wsiedli do białego mercedesa, wyjeżdżając z dziedzińca na wąską szosę.

Kręcił się po ruchliwych ulicach miasta Harrisburg. W końcu był wśród ludzi! Tak bardzo mu tego brakowało… Zatrzymał się pod swoim ulubionym klubem, ochroniarz od razu go rozpoznał, dlatego nawet nie wylegitymował go. Naruto wszedł do ciemnego pomieszczenia, w powietrzu unosił się mdły zapach alkoholu i papierosów. Głośna, dyskotekowa muzyka dudniła mu w uszach, nie lubił takich rytmów. Wolał zwykłego, najprostszego na świecie rocka bez żadnych udziwnień.
Lubił jednak przychodzić do tego klubu. Może ze względu na to, że znał tu wszystkich z obsługi i połowę z tych, którzy to miejsce odwiedzali? Gdy przechodził przez tłum ludzi, co chwilę się z kimś witał lub podawał rękę. Co chwilę ktoś go zaczepiał i zagadywał na moment. Kochał być zauważanym.
Podszedł do baru, spoglądając na różowowłosą dziewczynę za ladą. Kobieta uśmiechnęła się szeroko, nachylając nad blatem i całując policzek niebieskookiego.
- Naruto! Jak dobrze cię widzieć! – zapiszczała uradowana. Blondyn uśmiechnął się szeroko, zadowolony z jej reakcji. Odkąd ją tylko poznał, podobała mu się. Miała wszystko to, czego kobieta potrzebowała. Ładny tyłek i duży biust. Więcej mu do szczęścia nie było potrzebne, był przecież facetem. Nie obchodziły go takie aspekty jak intelekt.
- Stęskniłaś się? – zamruczał, mrużąc nieco drapieżnie oczy.
- Za tobą? Oczywiście, że się stęskniłam! – zapiszczała, całując jeszcze chłopaka przelotnie w usta. – Za pięć minut kończę pracę, poczekasz prawda? Wtedy będę już twoja.
Uśmiech Naruto – o ile to jeszcze możliwe – poszerzył się.
- Jasne, że poczekam! – zapewnił ją. Oj, coś czuł, że ten wieczór będzie udany. A może nawet bardzo udany. – W takim razie kochana daj mi drinka. Zwykłą colę z wódką – dziewczyna ochoczo przytaknęła, po chwili podając mu napój. Chwilę jeszcze pokręciła się za ladą, realizując zamówienia i uśmiechając się przelotnie do blondyna. W końcu przyszła jej zmienniczka. Różowowłosa zdjęła swój czarny fartuch z logiem klubu i zostawiła go gdzieś pod ladą.
- To co? Pójdziemy zatańczyć? – zaszczebiotała, łapiąc chłopaka za rękę. Naruto pokręcił rozbawiony głową.
- Wiesz, że nie potrafię tańczyć – odpowiedział, zostawiając pustą szklankę na barze. Wstał z wysokiego krzesła, łapiąc ją w talii i przyciągając do siebie. – Sakura – westchnął do jej ucha. – Mam ochotę na inne rzeczy – mruknął, całując ją w odsłoniętą szyję. Dziewczyna zaśmiała się, odwracając przodem do niego i zarzucając mu ramiona na kark. Musnęła delikatnie jego wargi, mrużąc – w jej mniemaniu – zalotnie oczy.
- Skoro tak ci na tym zależy… - starała się jeszcze grać niedostępną.
- Tobie też zależy – odparł rozbawiony. Sakura wydęła usta, odsuwając się od niego, ale nie puszczając jego dłoni.
- Do toalety? – zapytała z błyskiem w oku. Naruto wyszczerzył się.
- Do toalety – przytaknął. Będzie musiał tylko uważać na to, aby różowowłosa nie zobaczyła ran na jego nadgarstku i szyi…

Wrócił do posiadłości taksówką. Co z tego, że wydał na nią cały majątek? Wypad do miasta zakończył się świetnie! Nie chodziło tylko o przyjemne zdarzenie w toalecie z pewną atrakcyjną dziewczyną, ale ogólnie. Spotkał kilku znajomych, z którymi porozmawiał i pośmiał się. Pooglądał sobie skąpo ubrane kobiety, nasłuchał kiczowatej muzyki, wypił drinki… Po prostu zrelaksował się, tego mu było trzeba. Chyba będzie musiał częściej robić takie wypady, przecież mieszkając na takim pustkowiu można zwariować!
Wysiadł z taksówki, podchodząc do bramy. Pchnął ją, a ta otwierając się, wydała przeraźliwy dźwięk. Nocą cały zamek wyglądał jeszcze gorzej niż za dnia. Jeżeli wliczyć w to odgłosy tego miejsca, można było paść na zawał. Naruto przełknął ślinę i szybko pokonał dróżkę do drzwi wejściowych. Pogrzebał w kieszeni w poszukiwaniu kluczy, które dostał od Suigetsu. Gdy już je znalazł, czym prędzej otworzył drzwi, wszedł do środka i po omacku odnalazł włącznik światła. Korytarz oświetliła mała lampa na suficie, zawsze coś…
Zamknął za sobą drzwi, przekręcając klucz w zamku. Teraz najgorsza część wycieczki, przejść przez ciemne schody (niestety nie posiadały oświetlenia) i pokonać korytarz przepełniony starymi portretami i obrazami.

Zamknął za sobą drzwi, odetchnąwszy z ulgą. Zacznie chyba współczuć bohaterom horrorów, sam czuł się jak jeden z nich… Zrzucił z siebie ubrania, zabierając do łazienki jedynie czyste bokserki. Wziął szybki, orzeźwiający prysznic, po czym zmęczony położył się do łóżka.
- Dobranoc mamo, tato – zamruczał pod nosem formułkę, którą wymawiał każdego wieczora. Ułożył się na wznak, bał się chyba, że w nocy znów to „coś” postanowi się koło niego położyć. Wiedział, że to mógł być tylko wymysł jego wyobraźni, ale… Czy potrafił sobie ubzdurać dotyk? Wyraźnie przecież czuł jak ktoś go dotykał!
Zamknął oczy, zmęczony. Już po chwili zasnął, nieświadom tego, co siedzi w ciemnościach.

Mocny, elektryzujący zapach wdarł się do jego nozdrzy. Znał ten zapach… Był taki przyjemny… Westchnął cichutko, czując delikatny dotyk dłoni na swoim torsie i subtelne pocałunki na policzkach.
- Jesteś mój – usłyszał niski, ochrypły głos. Głos również wydawał się znajomy. Chciał otworzyć oczy, ale powieki były zbyt ciężkie, dlatego tylko leżał, poddając się przyjemnemu dotykowi. – Jesteś mój, zapamiętaj – szept znów dotarł do jego uszu.
- Dobrze – odpowiedział, choć nawet nie miał takiego zamiaru. Jego usta po prostu się otworzyły i to powiedziały, tak jakby posiadały własne, niezależne życie. Dłonie z torsu zsunęły się na biodra, gładząc wystające kości miednicy. Złapały za gumkę od bokserek, ściągając je lekko w dół.
Usta z jego policzków zjechały na szyję, później pierś, podbrzusze i prawe biodro, zostając tam na dłużej. Język z pasją gładził kość miedniczą, a dłonie pieściły jego uda.
Z jego gardła wyrwało się westchnięcie. Te wszystkie zabiegi w połączeniu z zapachem, jaki unosił się w pokoju, były takie przyjemne… Naruto już sam nie wiedział, gdzie jest i co ważniejsze – z kim jest.
- Byłeś dziś z nią – odezwał się osobnik, którego blondyn nie znał, ale jednocześnie czuł, że dobrze wie, kim on jest…
Chciał zapytać, poruszył samymi ustami, ale z jego gardła nie chciał wydobyć się żaden pożądany dźwięk. Co się dzieje?
I wtedy poczuł jak coś ostrego zatapia się w skórze na biodrze, odchylił głowę do tyłu, krzywiąc się z bólu. Nie wiedział jednak, że to dopiero początek cierpień. Gdy ostrze wolno przesuwało się pod jego skórą, a ktoś odrywał jej kawałki, miał ochotę wrzeszczeć i wić się z bólu, ale jedyne, co w tamtej chwili potrafił to… Rozpłakać się bezgłośnie. Po jego policzkach płynęła jedna łza za drugą, a ból z każdą chwilą rósł. Ktoś wyrywał mu kawałki skóry, a on nie mógł nic zrobić, tylko się popłakać.
Chwila ciągnęła się wiekami, a on z tych kilku minut pamiętał tylko okropne cierpienie. Ból nie do wytrzymania…
W końcu, gdy poczuł, że osobnik skończył go męczyć, odetchnął jakby z ulgą, co nie zmieniło faktu, że biodro piekło go niesamowicie. Czyjś język przesunął się po jego skórze, zlizując krew, dokładnie wyczyścił tamto miejsce, po czym zamarł w bezruchu. Chwilę później Naruto poczuł, jak ktoś ociera mu łzy z twarzy, a na koniec całuje jego spierzchnięte wargi.
- Jesteś mój – usłyszał jeszcze, po czym otworzył zaszklone od płaczu oczy. Nie zobaczył jednak nic. Wyciągnął drżącą rękę, zapalając światło, to co zobaczył wywołało u niego takie przerażenie, że aż wrzasnął.
Na jego biodrze widniała wielka litera „S” wyryta w jego skórze. Zakrył sobie dłonią usta, oddychając nierównomiernie. Szybko zerwał się z łóżka i pobiegł do łazienki, czując jak krew z rany spływa mu po udzie. Wyciągnął gazy i wodę utlenioną, sycząc, czasem nawet krzycząc z bólu, zaczął przemywać sobie świeże zranienie