10. Tajemnica posiadłości

alien - ja po prostu załamuję się, jak staram się coś swojego przeczytać. Od razu odechciewa mi się wszystkiego i właściwie przez to zawiesiłam bloga. Moje opowiadania wydają mi się tak beznadziejne w swojej beznadziejności, że to po prostu w głowie się nie mieści. Niestety, pisać lubię i dlatego zawieszenie było krótkie.

Doobra, jest ;d. Znowu mam malutki kryzys, ale jeszcze mam co dodawać na bloga. Właściwie zostały mi do napisania ostatnie dwa rozdziały TP (telekomunikacja polska s.a xD), ale jakoś nie mogę się za nie zabrać. No, ale jak już wyżej wspomniałam - mam co dodawać na bloga xD.
***
X. Strach

Minęły cztery dni… Cztery dni nic się nie działo, żadnych niepokojących zdarzeń, nawet noce Naruto miał spokojne. Nie zobaczył już także Sasuke, chociaż – co było naprawdę dziwne – chciał znów ujrzeć te czarne oczy, usłyszeć ten hipnotyzujący głos, poczuć elektryzujący zapach. Brakowało mu tego…
A z drugiej strony lepiej mu się pracowało. Wszystko było, tak jak być powinno… No, prawie. Posiadłość posiadała swój przerażający klimat, każde puknięcie wywoływało u blondyna szybsze bicie serca. Każde skrzypnięcie deski podłogowej przyśpieszało oddech. Każde spojrzenie ludzi z obrazów mroziło krew w żyłach.
Naruto pocieszał się jednak – jeszcze tydzień i się stąd wynosi. Tysiąc dolarów to w końcu nie tak mało! Poszuka sobie jakiejś normalniej, spokojnej pracy w normalnym miejscu, gdzie przedmioty nie zmieniają swego położenia, drzwi same się nie zamykają, nie ma czarnych kotów… No właśnie…
Kot także się nie pojawiał. Jakby zniknął razem z Uchihą. To było takie dziwne, kot wydawał się blondynowi jedyną normalną postacią, choć już na pierwszy rzut oka można było stwierdzić, że normalny to on nie był. Za duży jak na kota, no i posiadał dziwną zdolność rozpływania się w powietrzu.
Ale co w tym domu było normalne? Nic.
Naruto westchnął ciężko, kończąc odkurzać schody. Przez te cztery dni ciężko pracował, dzięki czemu w zamku nie było już pajęczyn, kurzu także było mniej, wszystko wyglądało o niebo lepiej. Jednak co on mógł poradzić na odpadające tynki ze ścian? Może podpowie coś Suigetsu, żeby zatrudnił jakąś firmę budowlaną?
Wyprostował się zadowolony, wyłączając odkurzacz. Zaciągnął go do składziku, po czym ruszył do salonu. Musiał przecież powiedzieć białowłosemu, że dzisiaj wychodzi i wróci najwcześniej jutro wieczorem, jak nie pojutrze.
Przekroczył próg pomieszczenia, zerkając na idealnie przystrojoną choinkę. Do teraz pamiętał, co wtedy się stało. Wyszedł, a gdy wrócił wszystko było już na swoim miejscu, perfekcyjnie powieszone.
Westchnął ciężko, przenosząc spojrzenie na siedzącego na fotelu przed kominkiem Suigetsu. Mężczyzna jak zwykle trzymał w dłoniach książkę i czytał. Jego oczy szybko przesuwały się po linijkach, wręcz w zastraszającym tempie. Przewrócił kartkę, nawet nie spoglądając na podchodzącego do niego blondyna.
- Skończyłeś? – zapytał beznamiętnie, znów wertując stronę. Kiedy on zdążył to wszystko przeczytać?! Naruto zwilżył nerwowo wargi, dziwnie się czuł w towarzystwie Suigetsu.
- Tak… Oczywiście mogę wziąć na święta wolne? – spytał z obawą. Bał się kolejnego wybuchu białowłosego. Coś mu podpowiadało, że teraz pan Uchiha już mu nie pomoże.
- Chcesz wyjechać? – zdziwił się, odrywając wzrok od lektury. Spojrzenie, jakim obdarzył blondyna, było tak zimne, że chłopakowi aż dreszcze przebiegły po plecach. Przełknął ślinę, w myślach powtarzając sobie: „Jeszcze tylko tydzień, wytrzymasz”.
- Tak, zostałem zaproszony do koleżanki na święta – potaknął. Na twarzy Hozukiego pojawił się dziwny, trochę przerażający uśmiech. Odłożył książkę na stolik, podpierając sobie głowę ręką, którą oparł na podłokietniku fotela.
- Koleżanki, mówisz? – parsknął, aż zakrywając dłonią usta. – Ależ oczywiście, że możesz jechać do koleżanki, tylko dobrze ci radzę – nie wyczyniaj z nią zbyt wiele – teraz uśmiechnął się radośnie, a po wcześniejszym przerażającym wykrzywieniu ust nie było już ani śladu.
Naruto zmarszczył brwi, nie wiedząc, o czym może mówić Suigetsu. Łamigłówki nigdy nie były jego mocną stroną, wolał mieć wszystko wyłożone na talerzu.
- O co ci chodzi?
- O nic, o nic – machnął ręką dziwnie rozbawiony. – Weź samochód pana Uchihy, nie wydawaj niepotrzebnie pieniędzy na taksówkę – zmienił temat, łapiąc z powrotem za książkę. Naruto otworzył szerzej oczy.
- Naprawdę? – ucieszył się. – Mógłbym pożyczyć tego Mercedesa? – już widział minę Sakury, gdy podjeżdża pod jej blok TAKIM samochodem. Pewnie wziąłby ją na krótką przejażdżkę, a później zaciągnął do łóżka i…
- Możesz, ale żadnych igraszek z tą dziewczyną w środku auta! Pan Uchiha chyba by cię zabił – pokręcił rozbawiony głową. – W ogóle radziłbym odpuścić sobie zabawy z kobietą.

Naruto podjechał pod stary blok białym mercedesem. Uśmiechnął się zadowolony, że przynajmniej raz w życiu może się czymś pochwalić. Szkoda tylko, że to, czym aktualnie się chwali, nie jest jego. Wolał jednak o tym nie myśleć.
Wysiadł z wozu, łapiąc za prezent dla różowowłosej, po czym załączył alarm. Naciągnął czapkę na uszy, gdyż na dworze było około minus dwudziestu stopni, co i tak jest dosyć niskim wynikiem! Rok temu temperatura przekroczyła czterdzieści stopni na minusie.
Szedł odśnieżonym chodnikiem prosto do klatki, wybrał numer Sakury, czekając na jej odpowiedź. Już po chwili w domofonie usłyszał jej nieco piskliwy głos.
- Tak?
- Cześć, tu Naruto – odezwał się chłopak, a odgłos zwalnianego zamka przerwał mu jego wypowiedź. Złapał za klamkę popychając drzwi i wchodząc do środka. Ruszył schodami na górę, czwarte piętro… Czy Sakura nie mogła mieszkać jakoś niżej?
Stanął pod jej drzwiami, które otworzyły się jak na zawołanie. Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, gestem ręki zapraszając gościa do małego przedpokoju. Podłoga pokryta była linoleum imitującym parkiet, a niebieskie ściany były przybrudzone, zapewne nie malowane od kilku lat. W kącie stał wysłużony już wieszak, a przy drzwiach wisiało brudne lustro. Naruto nie skomentował jednak tego drobnego detalu, który można było wyczyścić. Zmierzył tylko różowowłosą zadowolonym spojrzeniem. Musiał przyznać, że ciało miała wręcz idealne, pominąć trzeba było jedynie intelekt, którym niestety pochwalić się nie mogła.
Ubrana była w króciutkie, szarawe spodenki, a pod nimi miała czarne rajstopy, niezwykle wydłużające jej – i tak już długie – nogi. W spodenki miała włożoną białą, elegancką bluzeczkę rozpiętą u góry i eksponującą dekolt.
- Ładnie wyglądasz – powiedział zgodnie z prawdą. Sakura uśmiechnęła się szeroko, po czym oblizała zalotnie usta, przynajmniej ona myślała, że jest to bardzo pociągający gest. Wyszło jednak sztucznie, co Naruto zauważył od razu.
Ściągnął swoją kurtkę, czapkę i szal, wieszając je na wieszaku. Złapał za torebeczkę z prezentem, podchodząc do różowowłosej z powalającym i przyprawiającym o palpitację serca uśmiechem. – Sakurcia, to dla ciebie – wręczył jej podarunek, nachylając się i całując dziewczynę w policzek.
- Och, Naruto! Dziękuję – odpowiedziała zarumieniona. Zawsze zależało jej na blondynie, miał to coś przyciągającego w swoim wyglądzie, czego nie posiadali inni mężczyźni. Wyglądał bardzo egzotycznie, dodatkowo ta opalenizna, która nigdy mu nie schodziła, a przecież powinna. Zupełnie jakby Uzumaki wyrwał się ze słonecznej Kalifornii. – Zdejmuj buty, to ja dam ci prezent. A później pójdziemy oglądać jakieś komedie, co ty na to?
- Tylko filmy? – mruknął niezadowolony.
- A później porobimy coś ciekawszego – zaśmiała się piskliwie. Naruto uśmiechnął się jedynie w odpowiedzi. Wszyscy wiedzieli, że Haruno była puszczalska, chyba każdy w Harrisburg już ją zaliczył! To nie przeszkadzało mu jednak w kolejnych zabawach z nią, dziewczyna po prostu znała się na rzeczy.

Jedyne, co blondyn pamiętał po świętach u Sakury, to seks. Dużo seksu, aż padał na pysk i ledwo co był w stanie prowadzić samochód. Kochali się wszędzie, w łóżku, w toalecie, pod choinką, a nawet w kuchni. Nie zaciągnął jej tylko do mercedesa, wolał nie ryzykować. Jeszcze zostałyby jakieś plamy po ich małej zabawie i co wtedy? Suigetsu by go zabił, a Uchiha by się temu przyglądał.
Gdy dojechał do posiadłości, było już grubo po północy, drugi dzień świąt. Musiał przyznać, że trochę się u Sakury zasiedział, jednak było miło. No, prawie. Raczej nie miał o czym z różowowłosą gadać, dlatego częściej się całowali niż rozmawiali. Aż usta miał opuchnięte od tych czułości.
Odstawił samochód do garażu, zamykając go i idąc – niestety nie odśnieżoną, przez te dwa dni zdążyło napadać – dróżką do posiadłości. Pogrzebał w kieszeni w poszukiwaniu odpowiednich kluczy.

Wszedł do pokoju, zapalając światło. Korytarze ginące w mroku są naprawdę straszne, każdy dźwięk przyprawiał go o palpitację serca.
Przebrał się szybko w piżamę, po czym wsunął pod kołdrę. Kąpał się przecież u Sakury, przez drogę raczej nie zdążył się pobrudzić. Przewrócił się na bok, zamykając oczy i powoli zapadając w sen. Gdy już prawie odpływał, mocny, elektryzujący, znany zapach skutecznie go rozbudził, otworzył szeroko oczy, nie zastanawiając się długo nad faktem, że jest w stanie to zrobić. Wcześniej coś skutecznie mu to uniemożliwiało. Rozejrzał się trochę spanikowany - ale też zaintrygowany - po pomieszczeniu. W ciemności nie potrafił nic jednak zauważyć, a zapach tylko się nasilał.
Sięgnął więc dłonią do lampki, chcąc ją zapalić.
- Nie – usłyszał za sobą niski, hipnotyzujący głos. Aż zrobiło mu się cieplej na ten dźwięk, mimo wszystko oddychał nerwowo, a serce łomotało mu w piersi. Odwrócił się gwałtownie, nastawiony na to, że nic nie zobaczy. Jakie było jego zdziwienie, gdy ujrzał sylwetkę mężczyzny leżącego tuż koło niego i podpierającego głowę na dłoni. Sasuke Uchiha… - Nie zapalaj, razi – powiedział. Naruto uchylił w szoku usta… Co tu robił? Blondyn już podejrzewał, że to właśnie on odwiedza go każdej nocy, co wcale go nie uspokoiło. Aż wyskoczył z łóżka, otwierając szeroko oczy przerażony.
- Co ty tu…?! Jak?! – zaczął się jąkać. Sam nie wiedział, co o tym myśleć. To sen, prawda?
I wtedy postać mężczyzny po prostu rozmazała się w powietrzu, pozostawiając po sobie jedynie wgniecioną poduszkę i zapach. Serce blondyna dalej szaleńczo waliło w jego piersi, a sam chłopak rozglądał się dookoła w poszukiwaniu sylwetki bruneta, której nie potrafił jednak odnaleźć. Sasuke zniknął… Tak po prostu zniknął.
Poczuł silny uścisk na ramieniu, ktoś przylgnął do jego pleców, łapiąc go za włosy i ciągnąc jego głowę tak, że blondyn był zmuszony oprzeć ją na jego barku. Spojrzał spanikowany na bladą twarz mężczyzny, który powoli nachylał się w jego stronę. Chciał się wyrwać, kopnąć, krzyknąć, ale stał się nagle bezsilny. Znów coś mu nie pozwalało wykonać jakiegokolwiek ruchu.
- Mówiłem, że jesteś mój – jego ucho owiało ciepłe powietrze. Blondyn przełknął przerażony ślinę, łapiąc haustami powietrze. – Mówiłem, nie posłuchałeś – coś ostrego przejechało po jego klatce piersiowej, rozcinając bluzkę, której strzępy opadły na podłogę. – Nie spotykaj się z nią już więcej, bo jesteś mój, rozumiesz? – ciepły język zaczął z pasją lizać jego skórę na szyi, powodując u Naruto dreszcze podniecenia. Ten dotyk pomieszany z cudownym zapachem i głosem wywoływał u blondyna dziwne reakcje. Z jednej strony bał się, a z drugiej chciał więcej.
- Rozumiem – wyszeptał mimowolnie. Coś mu kazało, sam jednak nie wiedział, czym było owe coś. Zupełnie jakby to siedziało głęboko w nim i decydowało o tym, kiedy się odezwie, a kiedy będzie stać w bezruchu.
Coś się w niego zagłębiło. Było to długie i wywołało okropny ból, z gardła chłopaka zamiast wrzaśnięcia wydobyło się jedynie ciche jęknięcie. To „coś” mu na to nie pozwalało.
Czuł jak ubywa mu krwi, jak uginają się pod nim kolana. Czuł silne dłonie obejmujące go w pasie. Później pamiętał jedynie ciemność.