2. Odnaleźć siebie

Pod ósmym rozdziałem Tajemnicy, wiele z Was pisało mi, że coś pokręciłam z tym wiekiem i niewolnikami. Nie, kochani, nic nie pokręciłam ;d. Wszystko jest tak być jak powinno.
Wege – to był sen, a opowiadanie rozgrywa się w grudniu 2010 roku, czyli prawie w naszym czasie.

A teraz z innej beczki. Opis opowiadania Odnaleźć siebie macie na podstronie, ale żeby Wam ułatwić klikajcie tu.
Najpierw zajmę się raczej Suigetsu i Gaarą, a dopiero później skupię się na Sasuke i Naruto. Musicie mi wybaczyć, ale obie historie są ze sobą ściśle połączone. Każde wydarzenie ma wpływ na drugie i nie mogę zrobić tego inaczej :).

***
II. Odchudzanie czas zacząć!

Suigetsu siedział pod ścianą, zmęczony spoglądając na uczniów Konohy. Zbliżał się już drugi dzień, kiedy nie miał nic w ustach. Ale musi przecież jakoś zrzucić te głupie dwa kilogramy! Nie może się teraz obżerać.
Rozbrzmiał dzwonek, licealiści zaczęli podchodzić pod drzwi klas, w których mieli aktualnie zajęcia. Białowłosy podniósł się z podłogi, podtrzymując ściany, gdyż zakręciło mu się w głowie, a sam żołądek to mu chyba do kręgosłupa przyrósł!
Zamknął oczy, wzdychając ciężko i oczekując, aż nieprzyjemne zawroty miną.
- Um… Nic ci nie jest? – usłyszał znajomy, lekko ochrypły głos tuż obok. Uchylił powieki, spoglądając na blondyna.
- Nie, nie – pokręcił lekko głową, wolno podchodząc do swojej klasy. Napotkał obojętny wzrok Sasuke rozmawiającego z Nejim.
Jemu i Naruto najwidoczniej się układało. Oczywiście nie dawali znać, że między nimi coś jest, bo takie „ujawnienie się” to nie broszka Sasuke, ale nie kłócili się, a to już plus… Chociaż nie, kłócili się. Dosłownie o wszystko, jednak te kłótnie były już mniej zapalczywe niż kiedyś. Teraz po prostu były zwykłymi przytykami, taką tradycją.
Naruto przytaknął niepewnie, odsuwając się od niego.
Lekcje tego dnia ledwo przeżył. Właściwie to nie wiedział, o czym nauczyciele mówili i jakie tematy przerabiali.
Cieszył się, że nie ma dziś treningu, ale wiedział, że wysiłek fizyczny go dziś nie ominie. Zapisał się do siłowni, aby jakoś zrzucić te przybyłe kilogramy. Nie może być takim grubasem!
Od razu po szkole poszedł na drugi koniec miasta – specjalnie nie zabrał samochodu, przecież idąc pali się kalorie – do jednej z lepszych siłowni.
Jeszcze rok temu był tu stałym klientem, później już nie miał sił tu przychodzić głównie przez Kakashiego, który swoimi treningami zapewniał wystarczającą rozrywkę.
Szybko się przebrał, witając z instruktorem. Rozpoczął swoje ćwiczenia od bieżni, po której już miał wszystkiego dość. Czuł się coraz słabszy, głównie przez to, że nie jadł nic dwa dni, ale czego się nie robi dla pięknej sylwetki…!?
Wykonywał intensywne ćwiczenia przez godzinę, był cały spocony, a do tego przemęczony. Marzył tylko o ciepłym posiłku i łóżku, jednak wiedział, że nie może nic teraz jeść. Gdyby się nażarł, to całe to jego odchudzanie diabli by wzięli.
Wszedł pod prysznic, nie przejmując się, że oprócz niego jest tu jeszcze dwóch mężczyzn. Po czterdziestce, ale z nawet ładnymi ciałami.
Szybko się umył, owijając biodra ręcznikiem i szybko wychodząc do przebieralni. Opadł na ławkę, zupełnie nie czuł nóg. Były jak z waty, ledwo co na nich stał. Ubrał się resztkami sił.
Gdy opuścił siłownię na dworze było już ciemno. Musi teraz pokonać tą wielką odległość do domu…
Wybrał najkrótszą drogę, gdyż teraz już naprawdę chciał się tylko położyć i spać. Szedł więc pomiędzy jakimiś bokowiskami. Wiedział, że tu mieszka Naruto, lecz w tej chwili nie bardzo go to obchodziło.
Ciepłe łóżeczko i mięciutka poduszka…
Człapał wyczerpany, ledwo niosąc torbę z ubraniem na siłownię. Oczy same mu się zamykały, a w żołądku aż huczało. Przystanął, wyciągając z plecaka butelkę wody, którą szybko wypił.
Na chwilę udało mu się zamaskować uczucie głodu. Wyrzucił plastikową butelkę do najbliższego śmietnika i wtedy dostrzegł grupę jakichś rosłych chłopaków siedzących pod klatką i przyglądających mu się.
Przełknął ślinę. Jeżeli rzuciliby się na niego, nie miałby siły się nawet obronić. Zagryzł wargi, dosyć pośpiesznym krokiem ruszył naprzód.
- Ej, ej – usłyszał głos jednego z chłopaków. Zagryzł wargi, nie zwracając na niego uwagi. – Ja go znam! – powiedział do swoich kolegów. – To rugbista z Konohy, środkowy atak – na te słowa białowłosy aż zerknął w bok, niemal od razu rozpoznając chłopaka.
No pięknie. Mógł trafić jeszcze gorzej?
Tak jak Konoha nie lubi się z Suną, tak też nie przepada za pozostałymi liceami w mieście. Liceum Oto nie jest tu wyjątkiem.
To ewidentnie byli uczniowie Oto, a chłopak, który mówił o nim kolegom, nazywał się Kidomaru. Gdy tylko się na niego spojrzało, od razu było wiadome, że z takim gościem lepiej nie zadzierać.
Suigetsu rok temu podczas ich meczu towarzyskiego miał sprzeczkę z tym chłopakiem. Na szczęście do bójki nie doszło, z czego Suigetsu się cieszył.
Nie był jakimś tchórzem, ale zdrowy rozsądek miał i instynkt samozachowawczy również.
A teraz… Stoi przed facetem, któremu się kiedyś naraził, sam i do tego wykończony.
- Ty, panna zatrzymaj się – parsknął. Tak, właśnie to było powodem ich sprzeczki. Kidomaru kiedyś nazwał go pedałem, na co Suigetsu wtedy musiał zareagować. Teraz wolał jednak udawać, że nic nie słyszy.
Szedł więc dalej, już dochodząc do zakrętu, gdy usłyszał za sobą ciężkie kroki i poczuł dłoń na ramieniu,
O Boże… Mógł wybrać tą dłuższą drogę do domu! Nie natrafiłby na tych ludzi!
- Mówiłem coś do ciebie! – warknął opalony brunet. Stali właśnie w świetle latarni, więc Hozuki z łatwością mógł zobaczyć furię malującą się na twarzy Kidomaru. Oj tak, ten facet nie cierpiał, gdy się go ignorowało.
- Serio? Nie słyszałem – burknął. Nie będzie dobrze! Przecież teraz ledwo co stoi! Jeszcze miałby się bić?
- Mam przeczyścić ci uszy? – syknął, mocniej zaciskając dłoń na jego ramieniu. Suigetsu przełknął ślinę.
- Wydaje mi się, że nie trzeba – powiedział bez zająknięcia, z czego był dumny. Przynajmniej nie wyglądał jak ostatnia ofiara, chociaż tak właśnie się czuł.
- Ale gdybym cię obił, mielibyśmy większe szanse na wygranie meczu za tydzień – powiedział z zamyśleniem. Suigetsu parsknął śmiechem, nie potrafiąc tego opanować.
- Coś mi się wydaje, że nawet beze mnie, a jestem dobrym zawodnikiem – podkreślił, tak dla ścisłości. – Konoha i tak by wygrała. Nie stanowicie dla nas problemu – przewrócił oczami. Minęła chwila, a zaczął już żałować swoich słów. Głupi język! Powinien najpierw skontaktować się z mózgiem, a później paplać!
Jego słowa zdenerwowały opalonego chłopaka, który warknął coś pod nosem, łapiąc obiema rękami Suigetsu za ramiona i z całej siły popychając na ścianę bloku. Białowłosy wpadł na nią, nie potrafiąc nawet się oprzeć, uderzył głową w ścianę, po czym zsunął się na trawnik.
Oddychał ciężko, gdyż przez chwilę miał przed oczami ciemno.
- Powtórz! – warknął chłopak, do którego podeszli dwaj koledzy, chichocząc pod nosem. No pięknie. Teraz go zleją, a on nie będzie mógł nawet oddać. Na dodatek głowa pulsowała mu bólem od tego uderzenia.
- Najwidoczniej to ty potrzebujesz przeczyszczenia uszu – warknął, podpierając się ściany i wstając. Brunet groźnie zmrużył oczy, łapiąc go za szyję i z powrotem przyciskając do ściany. Suigetsu zakrztusił się, nie mogąc złapać oddechu.
- Przypomniałem sobie, jak bardzo mnie wkurzałeś – syknął, nachylając się nad nim. Był wyższy od białowłosego o głowę! Miał ze dwa metry! Białowłosy rozpaczliwie rozchylił usta, dusząc się. Cały aż zsiniał.
- Puść go – jak przez mgłę usłyszał znajomy, ochrypły głos. Nie miał pojęcia, co się wydarzyło, ale uścisk na szyi poluźnił się, a on znów mógł normalnie oddychać. Usiadł na trawie, desperacko nabierając powietrza w płuca.
- A ty co tu robisz? – warknął Kidomaru, poświęcając nowoprzybyłej osobie całą swoją uwagę.
- Tobie tłumaczyć się nie muszę – odwarknął chłopak, kucając koło Suigetsu. Hozuki uniósł na niego swoje ledwo kontaktujące spojrzenie. Kręciło mu się w głowie i nie miał na nic siły. Było jeszcze gorzej niż pięć minut temu. – Wszystko w porządku? – zapytał obojętnie rudowłosy. Czekoladowooki przytaknął, starając się podnieść. Udało mu się to z trudem, czuł jak drżą mu kolana.
- To nie twój teren, Gaara – syknął Kidomaru, nie robiąc jednak kroku w stronę No Sabaku. Rudzielec zmierzył go lodowatym spojrzeniem, wstając z kucek.
- Ja nie jestem psem, żeby mieć teren – odpowiedział. Suigetsu dopiero teraz zauważył różnicę w tonie głosu, jakiego używał Gaara do rozmowy z nim i z Kidomaru. Kiedy zwracał się do bruneta, jego głos wręcz ociekał groźbą, kiedy zaś mówił do białowłosego, był on jedynie obojętny.
Kidomaru zmrużył groźnie oczy, nie odpowiadając jednak. Wszyscy wiedzieli, że z Gaarą się nie zadziera. Nawet jeżeli ten był sam, a ich aż trzech. No Sabaku miał znajomości i wielu kolegów, którzy tylko szukają pretekstów do bójki i wyciągnięcia ostrzy.
- Idziemy – warknął do towarzyszy. Zaczęli się powoli oddalać, odprowadzani nieprzychylnym spojrzeniem rudego. Gdy zniknęli za zakrętem, Gaara skierował swój wzrok i uwagę na ledwo stojącego Hozukiego.
- Dobrze się czujesz? – spytał jak zwykle bez emocji. Suigetsu przytaknął, wciąż przytrzymując się ściany, jeszcze chwila, a zsunie się po niej z powrotem na trawnik.
Może powinien zjeść chociaż śniadanie? Jeszcze ta siłownia… Po cholerę on tam szedł?
Ach, już sobie przypomniał… Zerknął w dół na swoje opasłe uda.
Musi schudnąć!
- Jest okej, dzięki – szepnął, robiąc niepewny krok w stronę chodnika. Kolana mu drżały, uginając się pod nim, ale jakoś pokonał tą odległość. W głowie mu się kręciło, od czasu do czasu miał wręcz czarno przed oczami. A żołądka to już chyba nie miał.
- Odwieźć cię do domu? Chyba że mieszkasz gdzieś tutaj, to może po prostu bym cię odprowadził? – zadał kolejne pytanie, a w jego głosie pobrzmiewało coś podobnego do troski. Suigetsu nie mógł się nad tym jednak skupić, gdyż całą swoją uwagę poświęcał temu, aby stać w miarę prosto i nie runąć na ziemię.
- No… Mieszkam na drugim końcu miasta, koło Konohy – wyjaśnił, przymykając oczy. Czy ten cholerny świat musi tak wirować? Nie może po portu stanąć w miejscu i się nie ruszać!?
Gaara już nic na to nie odpowiedział, podszedł tylko do chłopaka, zarzucając sobie jego ramię na bark, pomagając mu w ten sposób iść. Suigetsu odetchnął z ulgą, opadając na niego prawie całym ciężarem. Był mu w tamtym momencie wdzięczny.
Szli w ciszy na parking. Gaara nic nie mówił, gdyż z natury był raczej małomówny, a Hozuki wolał nie tracić energii na rozmowy.
Wyszli drużką tuż za postój taksówek, za którym zaparkowane były samochody. Suigetsu w tamtym momencie otworzył oczy, niemal od razu dostrzegając blondyna i bruneta, stojących przed czarnym BMW i rozmawiających o czymś. Niestety z tej odległości nie był w stanie usłyszeć czego dotyczyła konwersacja, ale dobrze było wiedzieć, że jego wysiłek nie poszedł na marne i Sasuke poczynił jakieś kroki w stronę Naruto.
Samochód Gaary znajdował się tuż obok auta Uchihy, musieli więc do nich podejść.
Suigetsu odczepił się od rudzielca, nie chcąc, aby Sasuke zobaczył go w takiej pozycji z wiewiórką. To byłoby niekomfortowe.
- O! – pierwszy zauważył ich Naruto, odsuwając się nieco od Uchihy, gdyż byli bardzo blisko siebie i właściwie zanosiło się na dosyć namiętne pożegnanie. – Cześć, Gaara – uśmiechnął się szeroko, dostrzegając również białowłosego. – Suigetsu.
- Cześć – Hozuki jedynie westchnął zmęczony. Sasuke zmierzył ich tylko zblazowanym spojrzeniem, nie odzywając się słowem. No Sabaku przytaknął, podchodząc do swojego czarnego rzęchu. Nie miał tyle kasy, co Uchiha czy choćby białowłosy, ale Suigetsu teraz było wszystko jedno, do czego wsiądzie. Byle tylko to coś zawiozło go do domu.
Rudowłosy wsunął klucz do zamka, otwierając swój samochód i ciągle czując na sobie nieprzychylne spojrzenie Sasuke. Suigetsu z trudem obszedł pojazd, wsiadając do środka i aż wzdychając z ulgą.
Oparł głowę o zagłówek, przymykając oczy. Już po chwili usłyszał warkot silnika, który ledwo co zaskoczył, po czym poczuł lekkie szarpnięcie. Wyjechali z parkingu.
- Oni ci coś zrobili? – spytał Gaara, zerkając na niego w lusterku. Suigetsu uchylił powieki, po czym pokręcił przecząco głową.
- Tylko uderzyłem się przez nich w głowę, ale to nic poważnego – zapewnił. Rudowłosy w odpowiedzi zacisnął usta w wąską linię. – Dzięki, Gaara – powiedział po chwili namysłu, uśmiechając się lekko. – Gdyby nie ty, pewnie by mnie tam zlali. Nie mam zbyt dobrych stosunków z Kidomaru – wzruszył ramionami.
- Z tego, co zdążyłem zauważyć, ty z nikim nie masz dobrych stosunków – prychnął rozbawiony, co zaskoczyło białowłosego. Hozuki przyglądał mu się w milczeniu, nie wiedząc, jak zinterpretować ten uśmiech. Gaara się uśmiechał!
- Ym, no – burknął cicho. – Co ja poradzę, że spotykam samych idiotów? – westchnął. Gdy siedział, nie kręciło mu się w głowie i nie było ryzyka, że upadnie.
- Mnie też? – stanęli na światłach, a rudowłosy posłał mu zaciekawione spojrzenie. Suigetsu uchylił, po czym zamknął usta, nie wiedząc, co odpowiedzieć.
- Nie – powiedział w końcu, kręcąc głową. – Sasuke cię nie lubi, ale w sumie jesteś nawet spoko – uśmiechnął się. Nie kłamał, Gaara nie był taki zły. Dało się z nim porozmawiać albo pomilczeć, zależy, co potrzebniejsze. Nie przerywał w połowie zdania, nie opowiadał nudnych historii. Był fajny.
A do tego – Suigetsu zaczął się obawiać, że cały ten zakład jakoś gejowsko na niego wpłynął – był dosyć przystojny. A nawet bardzo przystojny!
Może i rudy niczym wiewiórka, ale ten kolor włosów mu pasował. Tatuaże też. I podkreślone kredką oczy. I łańcuchy… No, wszystko mu pasowało!
Suigetsu zagryzł wargi, czerwieniejąc nieco. Boże… O czym on myśli?! W dodatku dziewczyny coraz mniej mu się podobają! Już nie patrzy na tyłek i biust Sakury tak jak kiedyś.
A to wszystko przez Sasuke! Ale przecież wszystko jeszcze da się odkręcić. Pójdzie kilka razy z dziewczyną do łóżka i będzie tak jak dawniej. Przynajmniej miał taką nadzieję.
Gaara przytaknął, unosząc kącik ust w parodii uśmiechu. Widać było, że nie jest przyzwyczajony do tego typu gestu.
- Wiesz co? – spytał nagle Suigetsu, bezwstydnie mu się przyglądając. Światło zmieniło się na zielone, a samochód ruszył. Hozuki jednak zdołał wyłapać pytające spojrzenie w lusterku. – Do twarzy ci z uśmiechem – powiedział, samemu lekko się uśmiechając i zabawnie mrużąc przy tym oczy.
Gaara odchrząknął nerwowo, zaciskając dłonie na kierownicy.
- Gdzie teraz? – zmienił temat, podjeżdżając pod liceum Konoha.
- Wjedź w tą uliczkę, a później zaraz skręć w lewo – powiedział, orientując się w terenie. Rudowłosy przytaknął, przejeżdżając obok dużych, bogato urządzonych domów. Ta dzielnica z pewnością należała do najbogatszych w tym mieście. Gaara aż dziwnie się czuł, wjeżdżając tu swoim gratem. Przecież na podjazdach stały same nowiutkie samochody, same najlepsze marki. Jaguary, BMW, Mercedesy… Długo by jeszcze wymieniać, jednak wiedział, że nigdy nie będzie go stać na takie coś.
- To tu – wymęczony głos Suigetsu wyrwał go z zamyślenia. Podjechał pod wskazany dom, starając się nie myśleć, ile rodzice białowłosego mają kasy. Gdy tylko pomyślał o swoich… Uch, wolał jednak nie myśleć.
Suigetsu odpiął pas, czując na sobie uważne spojrzenie rudzielca. Miał tylko nadzieję, że dojdzie do drzwi… I jeszcze musi pokonać te trzy stopnie na werandzie! Niby niewiele, ale dla jego aktualnego stanu był to wielki wysiłek.
- Pomóc ci? – zaoferował wiewiór, przypominając sobie, że wcześniej Hozuki ledwo co szedł.
- Um – wydukał jedynie białowłosy, zagryzając wargi. Tak głupio mu było prosić o pomoc. – Nie, ale dzięki. Poradzę sobie.
Gaara przytaknął, obserwując jak Suigetsu wysiada z samochodu, przez chwilę się go podpierając. Kroki stawiał ospale, ale w końcu udało mu się dojść do drzwi. Chłopak dopiero wtedy zdecydował się odjechać, wcześniej był gotowy w każdej chwili opuścić pojazd i mu pomóc. Zastanawiała go tylko jedna sprawa… Co takiego stało się chłopakowi, że był tak słaby?