15. Tajemnica posiadłości - KONIEC

XV. Prawda

Naruto obudził się w środku nocy, odczuwając potworne pragnienie. Zupełnie jakby nie pił nic przez kilka dni!

Skrzywił się, odrzucając kołdrę i siadając na brzegu łóżka. Przetarł oczy, spoglądając po chwili na elektroniczny zegar, którego zielona poświata była jedynym źródłem światła w pomieszczeniu, gdyż przez zasłonięte okna nie wpadał do pokoju nawet blask księżyca. Migające cyfry wskazywały równo godzinę czwartą nad ranem, czego chłopak nie przyjął z zadowoleniem.

O dziwo był wyspany, a przecież nie powinien po tym, co wyprawiał wieczorem z Sasuke w bibliotece. Był pewny, że ciężko będzie mu rano wstać, seks w końcu jest wyczerpującą czynnością. Ale może to przez to, że Sasuke tym razem nie potraktował go jako posiłku? Właściwie to… Po tym wszystkim położył się tuż koło niego na starej, drewnianej podłodze i nawet pozwolił mu się przytulić. Leżał z nim w jednej pozycji, przyciskając się do jego boku i obejmując pierś ramieniem dobre pół godziny, nie mówiąc nic, tylko narkotyzując się tym zniewalającym zapachem i dotykiem chłodnej, gładkiej skóry.

A później tak po prostu zasnął.

Albo stracił przytomność… Przy Sasuke to już nic nie wiadomo. No i obudził się tu. Spragniony, ale wyspany.

Gdy sobie to uświadomił, pierwsza myśl, jaka zawitała w jego głowie, brzmiała: „Znów się mną poczęstował”, dlatego też zerwał się na równe nogi, dopadając drzwi łazienki i zapalając w pomieszczeniu światło.

Nachylił się nad zlewem, dokładnie przyglądając się szyi, następnie obojczykom i klatce piersiowej. Znajdowały się tam tylko stare zranienia. Nic, co mogłoby go bardziej zaniepokoić. No, chyba że był nagi, ale w końcu uprawiał seks, więc musiał się wtedy rozebrać.

Z ulgą stwierdził, że tym razem Sasuke nic mu nie zrobił.

Szedł powoli ciemnym korytarzem, starając się nie patrzeć na obrazy i nie oglądać za siebie. Mimo wszystko dalej bał się podróżowania po posiadłości w nocy. Posiadała straszny klimat, niczym z horrorów.

A skrzypiąca podłoga pod stopami wcale nie uspokajała szalejącego serca blondyna, który usilnie starał się sobie wmówić, że nie ma się czego bać. Chyba naprawdę obejrzał za dużo filmów grozy.

Wreszcie wszedł do kuchni, wyciągając z lodówki małą buteleczkę wody mineralnej. Odkręcił ją, przysysając się do gwintu i niemal od razu wypijając połowę. Westchnął z ulgą, czując jak nieprzyjemne pieczenie gardła ustaje.

Wyrzucił pustą butelkę, wychodząc z kuchni i kierując się w stronę schodów, gdy nagle dojrzał smugę światła przedzierającą się przez szparę zamkniętych drzwi od salonu, odznaczającą się na tle ciemności, jaka panowała na korytarzu.

Zdziwił się, ale postanowił sprawdzić, kto siedzi w salonie o tej porze. Ruszył niepewnie w kierunku drzwi, kładąc dłoń na klamce i zamierając na chwilę. Starał się wyłapać jakieś dźwięki dochodzące z pomieszczenia. Gdy przystawił ucho, był w stanie dosłyszeć cichą melodię. Wiedział, że skądś ją znał, ale była zbyt cicha, aby mógł dokładnie sobie odpowiedzieć.

Przełknął ślinę, znów czując jak jego serce przyśpiesza swój rytm, choć on sam się nie bał. Nie miał przecież czego…

Nacisnął na klamkę, po czym pchnął, lekko uchylając drzwi. Do jego uszu dotarł charakterystyczny dźwięk trzaskania ognia w kominku przy akompaniamencie muzyki klasycznej.

Teraz już wiedział skąd ją znał. Kiedyś, gdy jeszcze uczęszczał do szkoły, nauczyciel sztuki był zakochany w twórczości Vivaldiego, dlatego też nie raz puszczał im na lekcjach różne utwory. Melodia, która wypełniała pomieszczenie, nosiła tytuł Cztery pory roku, zima.

Blondyn zwilżył wargi, wchodząc do salonu niepewnie i spoglądając na Suigetsu, który siedział na swoim ukochanym fotelu z książką w jednej dłoni, a w drugiej trzymał nieodłączną filiżankę herbaty.

Niedaleko, na małym stoliku pod ścianą, stał gramofon, wygrywający tą drażniącą dla ucha Naruto muzykę. Chłopak nie lubił klasycznej, denerwowała go, ale nic nie powiedział, przysiadł jedynie na fotelu, zwracając uwagę Suigetsu na siebie.

Mężczyzna był w samych dresowych spodniach, tak więc Naruto z łatwością mógł dojrzeć blizny jakie znajdowały się na szyi mężczyzny, obojczykach i przedramionach. Chłopak przełknął ślinę, gdyż podejrzewał, kto mógł mu je zrobić.

- Sam pozwoliłem panu Sasuke – odezwał się Suigetsu, spostrzegając, czemu blondyn się przygląda. Naruto zwilżył wargę, potakując niepewnie. – Uwielbiam dobrą muzykę i książkę – uśmiechnął się z rozmarzeniem. – Vivaldi był geniuszem – westchnął, poprawiając sobie druciane okulary i powracając wzrokiem do tekstu jakiejś starej książki.

- Dlaczego nie śpisz? – zapytał blondyn.

Suigetsu uśmiechnął się kątem oka, obracając się nieco na krześle i ukazując chłopakowi jakąś świeżą ranę na szyi.

Przez ciało Naruto przebiegły nieprzyjemne dreszcze. Już wiedział, dlaczego Sasuke „nie skorzystał” z niego.

- Ciężko mi zasnąć po utracie krwi – powiedział z tym swoim zwyczajowym, rozbawionym, a nawet nieco kpiącym uśmiechem. – Może to dziwne, ale naprawdę nie mogę wtedy zasnąć. Zresztą cierpię na bezsenność – przyznał, przewracając stronę.

- Jesteś masochistą? – zupełnie poważnie zadał kolejne pytanie. Suigetsu aż spojrzał na niego zdziwiony, po czym parsknął śmiechem.

- Nie wiem – odparł. – Może…? Dla pana Sasuke zrobiłbym naprawdę wszystko. Uratował mnie – szepnął.

Naruto przełknął ślinę, aż pochylając się w stronę białowłosego. Czuł, że zaraz wszystkie pytania związane z Suigetsu otrzymają odpowiedzi. – Pan Sasuke bardzo cię lubi – podniósł na niego już całkowicie poważne spojrzenie. – Nawet nie masz pojęcia, jakie to szczęście. On jest raczej samotnikiem, nigdy nie przywiązuje się do ludzi – westchnął, zamykając książkę i odkładając ją na stolik. Dopił herbatę i filiżankę również odstawił. – Nawet do mnie – dodał ze smutkiem.

- Ale przecież cię zaadoptował, tak? – zapytał, nie rozumiejąc.

- Adoptował – potaknął. – Uratował mnie przed spędzeniem dzieciństwa w domu dziecka – w tym momencie gramofon przestał wygrywać melodię Czterech pór roku i nastała chwila ciszy, po której nastąpiły pierwsze akordy jakiegoś utworu. – Sonata księżycowa Beethovena – Suigetsu mruknął pod nosem. – Traktuję go jak ojca. Jeżeli uważasz, że łączy nas coś więcej, to mylisz się – wygiął swoje wąskie usta w kpiącym uśmiechu.

- Wcale tak nie uważam – skłamał blondyn, marszcząc niezadowolony brwi. Oczywiście, że tak uważał. Bo przecież to uwielbienie Sasuke przez białowłosego było jakieś chore!

- Nie kłam. Wiesz jak łatwo można odczytać twoje myśli?

Naruto przełknął ślinę, tracąc resztki swojej pewności, jaką chwilę temu udało mu się zebrać.

- Ty też…?

- Nie, nie czytam w myślach – parsknął rozbawiony, kładąc dłonie na podłokietnikach i spoglądając na blondyna z lekkim uśmiechem. – Ale jesteś naprawdę przewidywalną osobą.

- Przewidywalną…? – chłopak uniósł wysoko brwi. Suigetsu potaknął.

- Wiedziałem, że zostaniesz, nawet jeżeli dowiesz się, kim tak naprawdę jest pan Sasuke – wytknął, uśmiechając się szerzej. – W ogóle postępujesz zgodnie z moimi myślami. Wiedziałem, że gdy tylko wyślę cię do biblioteki, to oprócz sprzątania nie odmówisz sobie przejrzenia niektórych książek, aż wreszcie natrafisz na coś interesującego.

- Dlaczego nie powiedziałeś mi na samym początku? – już naprawdę nic nie rozumiał. Czyli wychodziło na to, że to nie tylko Sasuke prowadził z nim tą „grę”, ale też Suigetsu? Maczał w tym wszystkim swoje palce, nakierowując go na kolejne rzeczy pozwalające mu odkryć zagadkę.

- A czy byłoby tak zabawnie jak teraz, gdybym ci o tym wszystkim powiedział? – zaśmiał się niezwykle rozbawiony.

- Nie dla mnie – prychnął coraz bardziej poirytowany chłopak. – Po co to wszystko?

- Bo życie w tej posiadłości jest nudne –  Suigetsu wzruszył ramionami. – Dzień po dniu to samo, a tak to przynajmniej mogłem obserwować jak się męczysz i starasz wszystkie informacje ułożyć w jedną, logiczną całość. Nie wiedziałeś jednak, że tu brak logiki – przymknął oczy, rozkoszując się końcowymi akordami Sonaty księżycowej.

- Co się stało z Kibą? – zapytał blondyn po chwili namysłu. Odpowiedziało mu milczenie. Naruto zagryzł niezadowolony wargę. – Śmierć Deidary na pewno była tylko samobójstwem?

- Niedługo wszystko stanie się jasne – odparł melancholijnie, nawet na niego nie spoglądając. Jego szczupła, naznaczona bliznami pierś unosiła się w miarowych oddechach, a na ustach błąkał się rozmarzony uśmieszek.

- Niedługo? Czyli kiedy?

- Niedługo.

Naruto siedział na swoim łóżku, obracając w dłoniach swoją starą komórkę. Było już południe, a Suigetsu kazał mu iść odpocząć, w razie znalezienia jakiejś pracy miał po niego przyjść.

Chłopak westchnął, wchodząc w książkę telefoniczną i odszukując numer zapisany pod nazwą „Jiraya”. Był to właściciel klubu, w którym pracowała Sakura. Stary zboczuch, uwielbiający młode panienki, ale mimo wszystko był w porządku. Naruto nawet go lubił, tak jak i wszystkie osoby, które go znały. Raczej nie miał wrogów.

Przyłożył słuchawkę do ucha, czekając aż Jiraya odbierze.

- Tak? – usłyszał stary, nieco ochrypnięty głos. Blondyn westchnął ciężko, uśmiechając się kątem ust.

- Cześć, stary zboczeńcu – przywitał się zwyczajowo. – Ja… Dzwonię, bo chciałbym się czegoś dowiedzieć – wymruczał cicho do telefonu.

- O Sakurze? – domyślił się. – Mógłbyś tu przyjechać. Zresztą pojutrze pogrzeb – poinformował. – Mama Haruno mówiła, żeby przyszli wszyscy, dla których Sakura coś znaczyła.

Naruto potaknął, zupełnie tak, jakby mężczyzna mógł to zobaczyć.

- Będę – powiedział. – Ale nie o to mi chodzi… Chciałbym się dowiedzieć, kto ją znalazł i jak idzie śledztwo.

Usłyszał w słuchawce ciężkie westchnienie i nerwowo stawiane kroki. Jiraya zawsze jak się czymś przejmował chodził w kółko zupełnie jak zwierze w klatce.

- Znalazła ją Hinata… Dziewczyna ma teraz terapię z psychologiem. Żałuję, że to nie był ktoś inny… Zresztą, wiesz jaka jest Hinata. Ma słabą psychikę i to, co znalazła w tej toalecie, było dla niej szokiem. Też ją widziałem, Naruto – przyznał Jiraya, robiąc w tym momencie pauzę, aby ułożyć sobie wszystko, co chciał przekazać blondynowi. – Boże, wszędzie była krew. Ściany, podłoga, umywalki… Nawet na podłodze! Z tego, co się dowiedziałem u przyjaciela, który prowadził śledztwo, to najpierw była nacinana czymś niezwykle ostrym, później ktoś ją udusił, a następnie rozciął gardło i pobawił się w udekorowanie toalety. Najdziwniejsze jest to, że nie krzyczała. Nikt jej nie słyszał, a na pewno nie była kneblowana.

Serce Naruto biło coraz szybciej, a w gardle pojawiła się gula, której nie był w stanie się pozbyć.

- Boże… - wydusił tylko.

- Podobno nie ma też żadnych poszlak. Żadnych odcisków palców, włosów, naskórka… No nic.

- To o której jest pogrzeb? – zmienił nieco temat, nie będąc w stanie tego wszystkiego słuchać. Kto mógł być aż tak okrutny? Po co w ogóle miał zabijać Sakurę? Może i była wkurzająca, niezbyt mądra, ale żeby od razu coś takiego…?

- O trzynastej. Będziesz?

- Będę, cześć – szepnął i się rozłączył, odkładając telefon na pościel. Tępo wpatrywał się przed siebie, miał dziwne wrażenie, że to wszystko ma związek z tą posiadłością. Szybko jednak się pozbył tej myśli, wmawiając sobie, że to są dwie różne sprawy.

Opadł ciężko na poduszki, wbijając wzrok w sufit. Po tej niezwykle wczesnej rozmowie z Suigetsu niby dowiedział się więcej, ale… Czuł się tak jakby dalej stał w miejscu. Zresztą wydawało mu się, że rozwiązał już całą zagadkę, coś mu jednak podpowiadało, że jest w błędzie.

Bo co się niby stało z Kibą?

Oczywiście, mógł sobie wtedy po prostu szybciej pójść, ale… Naruto dalej nie chciał w to wierzyć.

Westchnął ciężko. Był już tym wszystkim naprawdę zmęczony. Zamknął oczy, przewracając się na brzuch i wtulając twarz w poduszkę. Już po chwili zasnął.

Obudziło go lekkie szarpanie. Uchylił powieki, spoglądając na nachylającego się nad nim Suigetsu.

- Co? – wychrypiał, przecierając zaspane oczy.

- Znowu napadało pełno śniegu, nie da się wyjechać samochodem z garażu. Odśnież to, dobra? – mruknął Suigetsu, odsuwając się od niego. Blondyn westchnął, podnosząc się do siadu, po czym ziewnął rozdarcie.

- Dobra – odparł, na co białowłosy odpowiedział jedynie swoim firmowym uśmiechem, odwracając się na pięcie i tak po prostu wychodząc.

Naruto siedział jeszcze chwilę, nie chciało mu się nawet ruszyć. Gdyby mógł, położyłby się i znów zasnął. Pocieszał się, że przeżyje ten tydzień do końca i się zwolni, w co pewna jego część nie chciała uwierzyć. Coś mu podpowiadało, że jest uzależniony. Od zapachu, dotyku, głosu… Od całego Sasuke.

Wstał wreszcie, przeciągając się i spoglądając na zegarek wskazujący godzinę piętnastą. Spał trzy godziny, a mimo to dalej był zmęczony… Szybko ubrał się ciepło, chcąc jak najszybciej mieć odśnieżanie z głowy. Założył niebieską czapkę i owinął szyję szalem. Na dłonie wsunął grube, narciarskie rękawice.

Naprawdę nie cierpiał Pensylwanii. Zima była tu najgorszą porą roku i trwała tak przeraźliwie długo…! Dlaczego nie mógł urodzić się na Florydzie?

Zszedł na dół, zabierając jeszcze ze składziku szuflę do odśnieżania i wyszedł. Niemal od razu zakopał się w śniegu sięgającym do łydek.

Westchnął ciężko załamany. A więc jednak tak szybko nie skończy tej pracy! Zabrał się do roboty, a chłód jaki odczuwał chwilę wcześniej przeszedł w zapomnienie. Od wysiłku zrobiło mu się straszliwie gorąco. Aż w pewnym momencie musiał się rozpiąć i odwiązać wcześniej starannie zawiązany szalik, gdy już miał wracać do pracy, ujrzał koło nogi kota.

Uśmiechnął się mimowolnie, schylając z zamiarem pogłaskania zwierzaka. W tym momencie kot szybko odskoczył w bok, spoglądając na blondyna… Wyzywająco? Naruto aż sam się zdziwił. Potrząsnął głową, łapiąc za łopatę z zamiarem kontynuowania nieprzyjemnej czynności.

Kot nagle zawył przeraźliwie, zwracając na siebie uwagę. Naruto zmarszczył brwi, coraz bardziej zdezorientowany. Zwierzak znów podszedł do niego, otarł się sugestywnie o nogawkę, a następnie szybciutko odszedł, wbijając swoje zielone ślepia w chłopaka.

Blondyn niepewnie oparł łopatę o mur zamku, robiąc krok w stronę kota. Ten za to wykonał kilka skoków w śniegu, zatrzymując się i znów na niego spoglądając.

Czy on chciał mu coś pokazać? Tak jak było z tamtymi grobami? Naruto niepewnie przełknął ślinę, ale ruszył za nim, walcząc przy okazji ze śniegiem, który w tamtych miejscach sięgał mu niemal do kolan.

Kot zwinnie ruszył na przód, ciągle się oglądając czy chłopak idzie za nim. Naruto szybko spostrzegł, że kierują się do lasu, który znajdował się niedaleko posiadłości. Serce zaczęło bić mu coraz szybciej. Coś znów podpowiadało, aby zawrócić, ale mimo to szedł dalej, prowadzony przez… kota. Gdyby komukolwiek o tym opowiedział, na pewno trafiłby do zakładu zamkniętego.

Odetchnął ciężko. Taki spacer męczył, a niepokój, jaki odczuwał, wcale mu nie pomagał. W końcu minął pierwsze drzewa, przystając na chwilę i rozglądając się.

Znajdowało się tu coraz mniej śniegu, ale to zapewne przez korony drzew. Naruto z ulgą stwierdził, że teraz chodzenie jest łatwiejsze.

Kot miauknął głośno, zwracając na siebie uwagę blondyna, który ocknął się i ponowił marsz, zagłębiając się coraz bardziej w lesie. Przełknął niepewnie ślinę. Może nie powinien był tu iść?

Zwierz nagle zatrzymał się przy jakiejś dużej zaspie pod drzewem, zaczynając miauczeć coraz głośniej. Naruto zmarszczył brwi, podchodząc do niego i spoglądając zdezorientowany to na górę śniegu, to na kota, który zaczął coś rozkopywać. Ukucnął koło zwierzaka, spoglądając na jego poczynania coraz mniej pewnie

- Hej, co ty…? – zaczął, gdy nagle zamarł. Otworzył szeroko oczy, spoglądając na coś, co przypominało… dłoń. Zmarzniętą, męską dłoń. Uchylił bezwiednie usta, sam nie wierząc w to, co widzi.

Gdy nagle zrozumiał.

Aż opadł na śnieg, oddychając coraz szybciej. Czy tam był człowiek? Nieżywy? Przeniósł wzrok na kota, który wbijał w niego swoje zielone ślepia, siedząc spokojnie przy odkopanej dłoni.

Naruto nabrał w płuca porządny haust powietrza, tak dla dodania sobie otuchy, po czym ukucnął w śniegu, nachylając się nad zaspą i zaczynając odrzucać zimny puch na boki. W pewnym momencie, zdjął rękawiczki i zrzucił na bok kurtkę, gdyż zrobiło mu się niezwykle gorąco.

Zmarszczył zdeterminowany brwi, znów pochylając się nad zaspą, a jego serce biło coraz szybciej. Krew szumiała w skroniach, ślina stała się gęsta, a oddech stawał urywany… Musiał dowiedzieć się, kto to jest…! Odkopał zapadniętą pierś zamarzniętego nieboszczyka i aż krzyknął, nie wierząc w to co widzi.

Złoty łańcuszek z serduszkiem.

- O Boże – szepnął chłopak, szybko odgarniając śnieg w miejscu, gdzie powinna znajdować się głowa.

Opadł na pośladki, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w martwą twarz… Kiby. Policzki chłopaka były zapadnięte, ale z łatwością mógł rozpoznać, kim był nieboszczyk. Wszystko jedynie dzięki pogodzie, jaka panuje w Pensylwanii.

Oddech blondyna jeszcze bardziej przyśpieszył. Zerwał się na równe nogi, przeczesując nerwowo włosy dłonią. – Kurwa – zaklął, chodząc w kółko. Teraz to wszystko zaczynało mu się układać.

Miał ochotę wyć, wrzeszczeć, kopać i uciekać na raz. To Sasuke… Sasuke był mordercą! Zabił Kibę!

Wzrok chłopaka powędrował na poranioną szyję trupa.

A najgorsze w tym wszystkim było to, że Sasuke najprawdopodobniej nie zabił jedynie Kiby.

- Kurwa, Sakura! – jęknął niemal płaczliwie. Żył z mordercą pod jednym dachem. Dał się temu mordercy przelecieć! I jeszcze nawet go nie podejrzewał o zabicie różowowłosej, a przecież w tamtą noc, kiedy ta została zamordowana, Sasuke gdzieś był.

Oczy blondyna znów otworzyły się szeroko, tym razem z obrzydzenia. Tamten smak, który czuł od Sasuke… to była Sakura!

Poczuł, jak wszystko zaczyna mu się przewracać w żołądku. Miał ochotę zwymiotować. Wziął uspokajający oddech, który wcale mu nie pomógł.

A Deidara?

Sasuke też go zabił! Wszystkich zabił!

Nagle Naruto stwierdził, że nie może tu dłużej być. Musi stąd jak najszybciej uciekać, bo i jeszcze jego spotka ten sam los.

Już miał się odwrócić na pięcie i biec do posiadłości, aby się spakować, gdy drogę zaszedł mu kot. Jego zielone ślepia wwiercały się w blondyna zupełnie, jakby chciały coś przekazać. Odradzić albo poradzić.

Naruto go jednak zignorował. Minął zwierzaka, przyśpieszając kroku, aż wreszcie zaczął biec, co utrudniał mu śnieg.

Dopadł drzwi posiadłości, pędząc schodami na górę. Wszystkie myśli w głowie szalały, co chwilę pojawiały się nowe obawy i wyzwiska, jakimi obdarzał Sasuke.

A najgorsze w tym wszystkim było to, że Suigetsu wiedział! Musiał wiedzieć! I nic nie zrobił, aby pomóc!

Wpadł do swojego pokoju, wyciągając walizkę i szybko wrzucając do niej swoje rzeczy. Choćby miał przejść drogę do miasta pieszo – przejdzie ją! Byle tylko nie zostać w tej posiadłości z mordercą i psychicznym pomocnikiem.

- Koniec gry, Naruto – usłyszał niski głos za sobą, od którego brzmienia jak zwykle przeszły go przyjemne dreszcze. Przełknął zdenerwowany ślinę, a jego oddech znów stał się urywany. Zacisnął pięści, starając się dodać sobie otuchy.

- Już? – chciał to przeciągnąć. Może w tym czasie wpadnie mu jakiś pomysł? Rozejrzał się po pokoju, dopiero teraz zauważając, że zasłony są zasunięte. Wcześniej był zbyt przejęty szybkim pakowaniem się, aby zwrócić na to uwagę.

- Przegrałeś – ogłosił brunet, podchodząc do niego i obejmując od tyłu. Poczuł ciepłe wargi na swoim karku, aż miał ochotę jęknąć. – Chciałem, abyś żył ze mną wiecznie, ale nie udało ci się przejść mojej gry.

- Nie udało? Dlaczego? – zadawał pytania, nawet nad nimi się nie zastanawiając. Musi się jakoś wydostać!

- Chciałeś uciec… Nadal chcesz – szepnął brunet, odwracając go gwałtownie do siebie. W momencie, gdy tylko blondyn ujrzał tą idealną twarz, zebrała się w nim złość. Miał ochotę go rozszarpać.

- Zabiłeś ich! Zabiłeś Sakurę, Kibę i Deidarę – wysyczał, wyrywając się z jego objęć. – Jesteś mordercą!

- Jestem wampirem – odparł spokojnie brunet, spoglądając na niego niezrażony.

- Jesteś nienormalny! Ty i ten Suigetsu! Powinniście się leczyć! – wsunął nerwowo dłonie we włosy, kręcąc głową. – Dlaczego to zrobiłeś? Wiem, że potrzebowałeś krwi, ale musiałeś ich zabijać?!

Przez chwilę na ustach Sasuke gościł kpiący uśmiech. Naruto przełknął ślinę. Mimo że teraz nienawidził go, Uchiha dalej narkotyzował.

- Należało się im. Sakura i Kiba zalecali się tobie, a Deidara… Tak jak ty, nie przeszedł gry… Ale odpadł znacznie wcześniej. Zresztą zrozumiałem, że to nie jego chcę. Chciałem ciebie, Naruto, ale skoro ty nie chcesz… - westchnął, rozkładając bezradnie ręce.

Blondyn zmarszczył brwi, robiąc zapobiegawczy krok w tył.

- Jesteś potworem – warknął z nienawiścią. – Nie spędzę z tobą ani minuty dłużej! – wrzasnął, odwracając się z zamiarem wyjścia na korytarz. Nie obchodziło go, że zostawia wszystkie swoje rzeczy, ten mężczyzna mógł go zabić.

Poczuł silny uścisk na przegubie. Chciał się odwrócić i wbić pięść w brzuch bruneta, ale ten przewidział jego atak i unieruchomił mu drugą dłoń.

- Sam wybierasz – szepnął do niego spokojnie, jednym szybkim ruchem rzucając go na łóżko. Nim Naruto zdążył się zorientować, co takiego się dzieje, Sasuke zawisł nad nim, miażdżąc jego nadgarstki w stalowym uścisku.

I mimo że blondyn umiał się bić, w końcu żył w poprawczaku, to nie potrafił się uwolnić. Sasuke dysponował nieludzką siłą… Ale przecież był wampirem.

- Zabiłeś ich! – wrzasnął. – Lubisz odbierać życie, co?

- Lubię – przyznał brunet, muskając wargami policzek chłopaka. Naruto jedynie przymknął z obrzydzeniem oczy.

- Potwór – wyszeptał.

- Miałeś szansę – westchnął Sasuke, przenosząc swoje usta na szyję chłopaka. Ten wierzgnął nerwowo, a serce zabiło mu szybciej. – Ale skoro nie chcesz być ze mną, nie będziesz z nikim – warknął gardłowo, zatapiając swoje zęby w ciele blondyna. Chłopak wrzasnął, czując jak kły brutalnie rozrywają mu szyję. Pierwszy raz czuł taki ból. Sasuke zachowywał się jak drapieżnik, nie okazując mu żadnej delikatności.

Naruto stawał się coraz słabszy. Z każdym łykiem bruneta tracił krew, tak więc już się nawet nie rzucał. Leżał spokojnie, wpatrując w drzwi. Jego wzrok tracił na ostrości, a w uszach zaczynało mu dzwonić.

Nagle ujrzał wysoką, smukłą sylwetkę Suigetsu.

- Panie… Zostaw go, proszę – szepnął błagalnie, a Naruto ledwo co zrozumiał. Ale Sasuke nie zaprzestał.

Pił dalej, rozkoszując się krwią chłopaka.

Blondyn przestał już odczuwać ból. Było mu jedynie zimno, a powieki stawały się takie ciężkie. Zamknął je więc. Czy tak czuli się Deidara, Sakura i Kiba?

Tuż przed tym, jak osunął się w ciemność, w głowie zawitała mu myśl. Wcale nie przegrał tej gry. Wygrał.

Bo odkrył prawie wszystkie tajemnice posiadłości.

Serce z coraz większą trudnością pompowało krew, aż w końcu wykonało jedno, ostatnie uderzenie. I nie miało już nigdy więcej zabić.

***

No i koniec.
Wreszcie. I proszę się nie rzucać, tak jak było wtedy, gdy zakończyłam Obsesję. Jeżeli się nie podoba, to kulturalnie to oznajmić, a nie obrzucać mnie niewybrednymi epitetami ;d.
Teraz zajmę się OS i postaram się nie publikować żadnego nowego opowiadania ;).
Postaram, ale ze staraniami czasem ciężko xD.
Ach i...
JEDZIE KTOŚ NA KONCERT MIYAVIEGO? :D