7. Odnaleźć siebie

No. Dzięki niezawodnej Silris jest rozdział.
Kolejny nie mam pojęcia kiedy, gdyż go dopiero piszę... I piszę go tak od czterech dni po parę zdań.
Ale właściwie nie wypalam się. Nie, bo wena dalej jest i chęci też są.
I mam pomysł wraz z chęciami na kolejne opowiadanie, a to źle. Za dużo tych opowiadań xD.

***
VII. Znowu tajemnice?

Suigetsu spoglądał niepewnie na mamę siedzącą tuż obok jego łóżka. Uśmiechała się, jednak białowłosy wiedział, że jest to wymuszony uśmiech. Jej oczy stały się jakby matowe, nie potrafił w nich odnaleźć tych radosnych błysków, które towarzyszyły jej każdego dnia.
Mimo wszystko nie miał do niej pretensji o to sztuczne zachowanie. Niedawno dowiedziała się, że jej syn ma poważny niedobór witamin i podejrzenie anoreksji. Suigetsu oczywiście zaprzeczał, nie był chory. Był jedynie gruby i chciał się odchudzić, może trochę przesadził. Może powinien więcej jeść, ale chciał jak najszybciej zrzucić te zbędne kilogramy i znów się sobie podobać, tak jak było wcześniej. Teraz jednak był tłustym graczem rugby z obwisłym brzuchem i grubymi udami.
Rano miał robione badania. Lekarz powiedział, że jak na razie jest to stan poważnej anemii.
- Mamo – jęknął, gdy już nie wytrzymał tej ciszy panującej w oliwkowej sali szpitalnej. – Wszystko będzie dobrze, nie jestem chory – zaprzeczył kolejny raz. – Po prostu chciałem się odchudzić – mruknął już ciszej, wzruszając ramionami.
Czerwonowłosa kobieta westchnęła, a z jej twarzy znikł sztuczny uśmiech, pozostawiając po sobie jedynie zmęczenie.
- Z czego? Jesteś szczupły – posłała mu zatroskane spojrzenie. Białowłosy przewrócił oczami.
No i na dodatek wepchnęli w niego kanapkę z serem. Jak tylko pomyślał, że właśnie w tym momencie trawi jedzenie i że przybywa mu kalorii, aż zachciało mu się wymiotować.
- Muszę do toalety – szepnął, spoglądając bezradnie na kroplówkę, do której był podłączony. Ostrożnie odrzucił kołdrę na bok, łapiąc stojak i powolnymi ruchami doczłapał się do łazienki, rezygnując z pomocy mamy, która już była gotowa wstać.
Zwymiotował. Całe jedzenie niemal wypłynęło z niego, gdy tylko nachylił się nad ubikacją. Nie musiał się nawet zmuszać.
Przemył twarz, nie patrząc na swoje odbicie w lustrze. Bał się go. Bał się, że zobaczy okrągłą twarz z dwoma podbródkami.
Gdy wyszedł z łazienki, poczuł się lepiej. Lżej. Odstawił stojak z kroplówką na kółkach na miejsce, kładąc się z powrotem do łóżka.
- Mangetsu przyjdzie do ciebie za dwie godziny. Ja muszę już jechać do pracy – powiedziała jego matka, wzdychając ciężko. Wstała ze szpitalnego krzesła, ustawionego koło łóżka syna. Nachyliła się nad nim, całując go w policzek.

Gaara spoglądał niepewnie na telefon. Nie zadzwoni przecież do brata Suigetsu… Nie, to nie w jego stylu! Nie będzie dzwonić i się dopytywać o białowłosego. Zresztą, kim był dla niego Hozuki? Jedynie znajomym, nikim więcej.
A jednak… Chciał się dowiedzieć, co stało się Suigetsu. Dlaczego zemdlał? Czy teraz z nim wszystko w porządku?
Westchnął ciężko, wstając z łóżka i kładąc telefon na biurko.
Nie zadzwoni.

Sasuke spoglądał dyskretnie w stronę sztucznie uśmiechającego się blondyna. Niby wszystko było w porządku. Naruto śmiał się, wygłupiał i kłócił z kim popadnie, a jednak coś było nie tak. Jego zachowanie było nienaturalne, jakby wszystko robił na siłę. Jakby nawet uśmiechał się na siłę, aby zapewnić każdego wokoło, że jest w porządku. A Sasuke widział, że w porządku nie jest.
Czyżby znowu chodziło o Suigetsu? Martwił się o niego…? Nie… Gdyby się martwił, powiedziałby o tym brunetowi wprost. Było jakieś drugie dno, podczas ich krótkiej znajomości zdążył już zapoznać się z zachowaniami Naruto.
Westchnął ciężko, powracając spojrzeniem do Shino, mówiącego coś o przyszłym meczu z Oto, który rozegrają już w tym tygodniu.
- Bez Suigetsu będzie ciężko – mruknął Neji, wbijając wzrok w szybę okna.
- Poradzimy sobie – odparł Sasuke. – Za chwilę wracam – burknął pod nosem, odchodząc od parapetu i podchodząc do ławki, na której siedział blondyn z całą tą swoją bandą z ADHD. Niebieskooki wbił w niego zdziwione spojrzenie, jednak Sasuke nie dał mu nawet czasu na zastanowienie się, co takiego Uchiha wyprawia. Złapał chłopaka za nadgarstek, zmuszając do wstania. – Pożyczam go – zwrócił się do zdziwionych kompanów Uzumakiego. Aż zachciało mu się śmiać, gdy zobaczył zszokowaną minę i otwarte szeroko usta Kiby. Pociągnął Naruto w sobie tylko znaną stronę, odchodząc od kolegów blondyna.
- Ej! Co ty? – niebieskooki otrząsnął się ze zdziwienia, po czym zaczął się siłować z uściskiem na nadgarstku.
- Musimy porozmawiać, uspokój się – warknął Sasuke tym swoim niskim, łóżkowym tonem, powodując, że usta blondyna zamknęły się powoli.
Sasuke zaciągnął Uzumakiego do toalety, po czym upewnił się, czy aby na pewno każda z kabin jest pusta. Nie chciał, by był jakiś świadek ich rozmowy.
Odwrócił się do Naruto, który spoglądał na niego zdezorientowany.
- No – ponaglił niebieskooki, przestępując z nogi na nogę.
- Co się stało? – spytał brunet, podchodząc do niego niezwykle blisko. Blondyn aż przełknął ślinę, uśmiechając się głupkowato. Czuł jak serce mu łomocze w piersi, jakby chciało się z niej wyrwać, a to wszystko przez bliskość tego drania.
- A co miało? – odpowiedział pytaniem, nie potrafiąc się nawet skupić. Za blisko, za blisko! Odstąpił więc krok do tyłu, odetchnąwszy z ulgą. Ten idiota źle na niego działał.
- Dziwnie się zachowujesz, co się stało? – ponowił pytanie, nie spuszczając z niego uważnego spojrzenia.
- Jak się niby dziwnie zachowuję? – zaśmiał się nerwowo, zaczynając zdawać sobie sprawę z tego, o co może chodzić Sasuke. Ale przecież mu nie powie… Brunet miał własne problemy, nie chciał wysłuchiwać jego.
- Tak.
Zadzwonił dzwonek, na co blondyn zareagował automatycznie.
- O! Lekcja! – krzyknął, odwracając się na pięcie i wypadając z łazienki.

Suigetsu spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Na te sińce pod oczami i ranę na czole. Na szczęście nie była groźna. Zwykłe zranienie przy upadku. Oczywiście lekarze zostawili go na dwudniowej obserwacji, aby sprawdzić, czy na pewno z nim wszystko w porządku. No i już zdążyli nastraszyć matkę swoimi durnymi podejrzeniami, że jej syn jest na drodze do anoreksji.
Też coś. On jest po prostu gruby, a nie chory! Przecież każdy widzi te fałdy tłuszczu, ale chcą być mili i kłamią. Proste i logiczne. Zresztą czuł, że musi się odchudzać. Po prostu musi. Na widok jedzenia robiło mu się niedobrze, ale mimo wszystko jadł. Chciało mu się wymiotować, ale i tak jadł, bo nie chciał siedzieć w tym głupim szpitalu. Czasem udało mu się wszystko zwrócić, ale oczywiście nie zawsze. To byłoby podejrzane, gdyby po każdym posiłku szedł do toalety.
Ale już niedługo. Musi jakoś przeżyć do jutra i znów może kontynuować swoją dietę. Może i był po niej słaby, ale przynajmniej czuł się pusty. A to było nawet miłe uczucie.
- Nie rób już tak więcej – mruknął Mangetsu, przerywając ciszę. – Martwisz mamę, idioto.
Białowłosy w odpowiedzi jedynie wydął usta, odwracając wzrok. Mama nie miała się o co martwić. Nie jest przecież na nic chory. Tylko gruby. – W ogóle wiesz, że lekarz zabronił ci grać? – spytał nagle jego brat, a Suigetsu aż poderwał się do siadu.
- Co?! – krzyknął przerażony. Jak może nie grać?! Przecież niedługo mają ważny mecz! Co jeżeli przegrają?!
- Masz spory niedobór witamin – westchnął. – Miałeś zostać w szpitalu dłużej, ale mama porozmawiała z lekarzem i wracasz do domu. Ale jak na razie nie możesz ćwiczyć – wzruszył ramionami.
- To żart? Jak nie mogę ćwiczyć?! – prychnął. – Przecież muszę zdobyć stypendium sportowe i nie mogę wyjść z wprawy!
Szatyn potarł nerwowo policzek, nie wiedząc, na czym skupić wzrok. Wiedział, że bratu bardzo zależy na tym stypendium, no i że rugby jest dla niego bardzo ważne. Ale jednak zdrowie trzeba przełożyć nad tą głupią grę, w której biega się jak ten debil za piłką. Tak, Mangetsu nigdy nie zrozumiał jaki to miało sens.
- Sam się o to prosiłeś – powiedział wreszcie. – Masz miesiąc odpoczynku.
- Ale już miałem odpoczynek, jak sobie kostkę zwichnąłem! – zacietrzewił się białowłosy, odrzucając kołdrę na bok.
- A ty niby gdzie? – zapytał Mangetsu z wysoko uniesionymi brwiami. Suigetsu wsunął na nogi klapki, sięgając po szlafrok.
- Do tego pacana, co twierdzi, że nie mogę grać – prychnął. – Idiota jeden, jak on mógł zostać lekarzem? – mruczał pod nosem, dochodząc do drzwi i wychodząc na korytarz. Mangetsu westchnął jedynie cierpiętniczo.
A mógł być teraz na randce z Itachim…

Sasuke wkładał swoje ubrania do torby, kątem oka przyglądając się blondynowi, który dopiero zakładał koszulkę.
Nie trudno było spostrzec, że Naruto go unikał. Gdy tylko zakończyła się ostatnia lekcja, wybiegł z klasy jak oparzony. Szybko przebrał się na trening, ciągle unikając wzroku bruneta. Zachowywał się zupełnie tak, jakby Uchiha nie istniał. Z innymi rozmawiał, śmiał się, sprzeczał… Tylko Sasuke zdawał się zupełnie nie zauważać. Ale brunet się nie naprzykrzał, obserwował wszystko, szybko dochodząc do jasnego wniosku, że Naruto znowu coś ukrywa. Uśmiechnął się krzywo pod nosem. Znowu tajemnice, pięknie. Albo Uchiha wyciśnie wszystko z blondyna, albo znów będzie musiał wcielić się w Sherlock’a Holmes’a. Wolał to pierwsze, ale z Naruto nigdy nic nie wiadomo.
Szatnia powoli się wyludniała, co spowodowało, że Uzumaki zaczął się coraz szybciej ubierać. Sasuke zmarszczył niezadowolony brwi, siedząc już na ławce całkowicie ubrany i spakowany. Nie, nie pozwoli mu tak po prostu zwiać.
Wstał, podchodząc do blondyna, który zmierzył go zdezorientowanym spojrzeniem. Brunet jednak je zignorował, opierając się nonszalancko o ścianę.
- Nigdzie nie uciekniesz. Musimy wreszcie porozmawiać – powiedział, mierząc go swoim seksownym spojrzeniem. Naruto przełknął niepewnie ślinę. – I nie rób takiej głupiej miny, bo wyglądasz na jeszcze większego debila niż jesteś.
Uzumaki na ten przytyk zmarszczył obrażony nos, nadymając policzki i wpychając z frustracją ubrania do torby.
- Odezwał się inteligent – zaburczał.
- Moje IQ jest dwa razy większe od twojego – odparł obojętnie brunet, obserwując stan szatni. Został jeszcze Lee, Kiba i Sai, którzy dyskutowali o czymś niezwykle zawzięcie. Właściwie to Lee i Kiba się kłócili, a Sai tylko potakiwał i się uśmiechał.
- Chciałbyś! – prychnął Naruto, mimo wszystko ciesząc się z chwilowej zmiany tematu. Naprawdę nie chciał martwić i denerwować Sasuke. W końcu Uchiha miał swoje problemy, po co mu jeszcze jego?
Wreszcie chłopacy wywlekli się z szatni, a ich krzyki przez moment było jeszcze słychać na korytarzu.
- Co dzisiaj robisz? Ta rozmowa nie nadaje się chyba na szatnię – mruknął Sasuke, podchodząc do chłopaka, który przełknął nerwowo ślinę. Ciężko było mu myśleć, kiedy brunet był tak blisko. To wszystko przez ten cholernie pociągający zapach i czarne, seksowne spojrzenie… A Uchiha zdawał się o tym dobrze wiedzieć i jeszcze to wykorzystywał!
- Właściwie to śpieszę się do schroniska. Sterylizujemy dzisiaj trzy suczki, a ja miałem pomagać weterynarzowi, więc… - tłumaczył szybko, zarzucając torbę na ramię. Sasuke westchnął ciężko, przecierając zmęczone oczy. Zrobił krok do przodu, na co blondyn zareagował szybkim krokiem w tył, wpadając na ścianę.
- Uciekasz – mruknął niezadowolony brunet, opierając rękę tuż koło policzka Naruto, który znów unikał kontaktu wzrokowego. – Zawsze, gdy masz jakieś problemy, uciekasz – nachylił się nad nim, muskając jego wargi w niewinnym pocałunku.
- Wcale nie mam problemów – burknął, marszcząc brwi urażony. Jedno było pewne – był kiepskim aktorem.
Sasuke już nic na to nie odpowiedział. Wiedział jaka jest prawda i wiedział też, że teraz niczego się nie dowie, więc pogłębił pocałunek, delikatnie ujmując brodę chłopaka i splatając z nim język.
Drzwi nagle otworzyły się z hukiem, a Naruto aż podskoczył, spoglądając w tamtą stronę. Serce zabiło mu szybciej.
- Debile powinni już skończyć tre… - Kimimaro urwał w połowie zdania, zdezorientowany spoglądając na chłopaków, którzy zdążyli się już od siebie odsunąć. Za jego plecami pojawił się wysoki szatyn, członek drużyny koszykarskiej, który niczego nie zauważył. – …ning – dokończył, a na jego ustach pojawił się kpiący uśmiech.
Naruto spojrzał w stronę Sasuke, którego wyraz twarzy nie zdradzał żadnych emocji. Za to blondyn bardzo się denerwował. Mało go obchodziło, że będzie uważany w szkole za „pedała”, ale, jak już zdążył zauważyć, Sasuke nie chciał być tak postrzegany.
Brunet poprawił sobie torbę na ramieniu i ruszył do wyjścia. Zmierzył jeszcze Kimimaro nienawistnym spojrzeniem, po czym wyszedł, nawet nie czekając na blondyna.
Chłopak odchrząknął, również kierując się do wyjścia. Gdy przechodził koło białowłosego, ten nie omieszkał wszystkiego skomentować jednym, złośliwym słowem:
- Ciota.