1. Come as you are

Rozdział 1 – Deja vu.

Przerażony, wsłuchiwał się w odgłosy kłótni, jaka rozgrywała się tuż za ścianą. Ojciec wydzierał się na matkę, a ta mówiła coś niezrozumiałego przez łzy, aby po chwili przejść do histerycznego krzyku. Skulił się w kącie, zatykając uszy i prosząc w myślach brata, aby jak najszybciej pojawił się w domu, chociaż wiedział, że to niemożliwe. Itachi był w szkole.

Usłyszał, jak coś ciężkiego upada na podłogę, na co aż się wzdrygnął. Ostatnio jego rodzice coraz częściej się kłócili. Nie wiedział dlaczego, nie miał pojęcia, o co te wszystkie krzyki. W końcu był tylko pięcioletnim dzieckiem. Wiedział jedynie, że zawsze po takich incydentach mama zamykała się w łazience i nie wychodziła z niej kilka godzin, a tata siadał w fotelu, nie odzywając się do nikogo. Ale czasem bywało też tak, że zamiast milczenia, wyżywał się na młodszym synu.

Nie, nie bił go, nie był aż tak złym ojcem. Po prostu krzyczał na syna, że mając pięć lat jeszcze nie opanował sztuki liczenia do trzydziestu, że od czasu do czasu mylą mu się kolory albo zwyczajnie, że znowu ogląda te durne bajki lub siedzi jak ostatnia sierota w kącie swojego pokoju, płacząc.

Sasuke szybko otarł łzy, wychodząc po cichu z pokoju i jak najszybciej przemierzając korytarz. Nie chciał być teraz w domu.

Szybko założył swoje trampki na rzepy, otwierając drzwi i wychodząc na zewnątrz, puścił się biegiem w pierwszą lepszą stronę.

Zegar wskazywał godzinę szesnastą, a na dworze panował skwar. Lato zbliżało się wielkimi krokami, co bardzo cieszyło bruneta. W końcu Itachi nie będzie chodzić do szkoły. Sasuke czuł się o wiele bezpieczniej, kiedy jego brat był w domu... Długowłosy nie raz obronił już go przed ojcem albo zajmował mu jakoś czas, aby nie był świadkiem kolejnej kłótni rodziców.

Chłopczyk nie wiedział jak długo już biegnie. Po prostu biegł. Przebiegał przez kolejne ulice, nawet się przed nimi nie zatrzymując, za co nie jeden kierowca skarcił go klaksonem.

A ludzie wcale się nim nie interesowali. Ot, kolejny nieznośny dzieciak, śpieszący się gdzieś na złamanie karku.

Bo nie widzieli łez spływających po policzku tego dziecka.

Zatrzymał się wreszcie, gdy zaczęło braknąć mu tchu. Oparł dłonie o kolana, rozpaczliwie łapiąc oddech po szybkim biegu. Gdy już unormował wszystkie funkcje życiowe, rozejrzał się dookoła, stwierdzając, że nie ma pojęcia, gdzie jest.

Nie znał dobrze dzielnicy, w której mieszkał. W końcu miał tylko pięć lat i wszędzie chodził ze swoim bratem.

Stał przed jakimś dosyć starym blokiem. Niedaleko znajdował się niemal całkowicie opustoszały plac zabaw, którego wygląd mimo wszystko nie zachęcał do zabawy. Zrezygnowany usiadł pod drzewem, kuląc się i chowając twarz w kolanach. Do jego uszu dobiegło skrzypnięcie drzwi od klatki bloku, ale niezbyt się tym zainteresował.

- Ej – usłyszał. Uniósł zdziwiony głowę, spoglądając na stojącego przed nim blondyna. Chłopak był z pewnością trochę starszy od niego. – Płaczesz? – zapytał. Sasuke niemal od razu dostrzegł dziwne znamiona na policzkach nieznajomego. Trzy długie blizny zdobiły każdy z polików, przypominając Sasuke kocie wąsy.

- Nie – mruknął brunet, szybko ocierając ślady łez, które niechybnie go zdradzały.

- Co się stało? – dziwny chłopak usiadł koło niego, zwracając na Sasuke swoje duże, niebieskie oczy.

- Nic – pokręcił przecząco głową. Chciał wstać i ruszyć z powrotem do domu, w końcu Itachi nie pozwolił rozmawiać mu z nieznajomymi. Ale niestety nie wiedział jak się do tego domu dostać i… Zaciekawił go ten dziwny blondyn. – Jak masz na imię? – zapytał pomimo zakazu brata.

Brunet wyszedł na wieczorne powietrze, włączając odtwarzacz muzyki i wsuwając sobie słuchawki w uszy. Przymknął oczy, wsłuchując się w jeden z ulubionych utworów Nirvany - Come as you are. Najbardziej w świecie kochał starego, dobrego grunge. Nie pamiętał już, skąd mu się to wzięło, wydawało się, że te nuty grały w nim od zawsze.

            A szczególnie ten zespół i ta piosenka. Znał jej słowa odkąd sięgał pamięcią. Już mając osiem lat nucił jej melodię, dokładnie znając tekst. Zastanawiał się czasem czy jego brat nie słuchał takiej muzyki, będąc młodszym, raz go nawet o to zapytał, ale odpowiedź była przecząca.

            Dlatego też Sasuke już dłużej nie zaprzątał sobie tym głowy. Uważał, że to po prostu jakieś przeznaczenie, więc zaczął grać na gitarze basowej. W przyszłości marzył mu się zespół, ale najpierw musiał podszkolić się trochę w kwestii płynnej gry.

            Wracał właśnie od swojego przyjaciela, Suigetsu. Robili jakiś durny projekt na biologię, ale w miarę szybko się z nim uporali. Właściwie, to Sasuke miał zostać u białowłosego na noc, aby jeszcze rano dopieścić pracę domową, tak żeby dostać jak najlepszy stopień. Sasuke nie był kujonem, ale lubił dostawać dobre oceny. Lubił pokazywać świadectwo ojcu, który i tak nie zwracał na nie większej uwagi. Mruczał tylko: „Oby tak dalej” i wracał do swojej pracy, która od śmierci matki stanowiła dla niego całe życie.

Jego ojciec zasadniczo nie bywał w domu. Przyjeżdżał tylko na kilka dni latem, następnie na gwiazdkę i jak szczęście dopisze, to też na Święto Dziękczynienia.

            Westchnął ciężko, zastanawiając się czy uprzedzić brata o przedwczesnym powrocie do domu. W końcu miał się zjawić dopiero jutro po szkole… Sięgnął po telefon, pisząc krótką wiadomość, że zaraz będzie w domu. Kliknął na „wyślij”, lecz po chwili pojawiła się informacja o braku środków na koncie. Sasuke wzruszył jedynie do siebie ramionami, stwierdzając, że koniecznie musi później doładować kartę.

            Zatrzymał się na przystanku, sprawdzając rozkład jazdy autobusu, którym mógł dojechać do domu.

            Miał przyjechać dopiero za dwadzieścia minut… Naprawdę nie cierpiał Tennessee – mały, zapyziały stan, o którym mało kto słyszał. Nie mówiąc już o mieście, w którym przyszło mu żyć. Knoxville to z pewnością najgorsze miasto, jakie Sasuke do tej pory widział.

            Wszedł do przedpokoju, już mając krzyknąć do brata, że jest w domu, gdy jego wzrok przykuły mocno zniszczone trampki, stojące tuż koło markowych butów Itachiego. Zmarszczył zdziwiony brwi, ściągając swoje obuwie i odwieszając kurtkę na wieszaku. Jego brat zaprosił kogoś, ale tym kimś z pewnością nie byli najbliżsi znajomi starszego Uchihy. Oni z pewnością nie mieliby tak zniszczonych i sponiewieranych butów, które wyglądały na dosyć stare, a także z pewnością przechodzone.

            Odłożył torbę na stoliku, gasząc za sobą światło w przedpokoju i w całkowitej ciemności wspinając się po schodach. Dopiero, gdy znalazł się na półpiętrze, do jego uszu dobiegły dziwne dźwięki, które świadczyły tylko o jednym.

Czarne oczy bruneta otworzyły się szeroko w szoku. Z pewnością te westchnienia nie należały do normalnych. Potrząsnął głową, pokonując resztę schodów, a odgłosy stawały się coraz wyraźniejsze. W końcu Itachi był przecież dorosły, miał prawo do seksu. A on popełnił błąd, że nie poinformował brata o wcześniejszym przybyciu.

            Stanął w ciemnym korytarzu, do którego przelewało się światło z uchylonych drzwi od pokoju starszego Uchihy. Sasuke chciał przejść jak najciszej się da, aby nie zakłócić „zabawy” bratu. Sam przecież też uprawiał już seks, miał w końcu siedemnaście lat i garści zakochanych w sobie dziewczyn, więc nie miał, co dziwić się starszemu o osiem wiosen bratu.

            Gdy jednak przechodził koło pokoju, ciekawość wzięła górę i postanowił zerknąć przez szparę w drzwiach. Przyłożył powoli oko, starając się nie wydawać żadnych dźwięków i… zamarł.

            Odsunął się, przylegając plecami do ściany. Itachi kochał się z… chłopakiem. Wprawdzie brunet wspominał już kiedyś, że interesują go także mężczyźni, a Sasuke bynajmniej nie robił mu jakiś kazań, że to jest obleśne. Bo młodszy Uchiha był nad wyraz tolerancyjny. Nad wyraz, gdyż jego rówieśnicy tacy już nie byli. Ale Sasuke wcale nie czuł wstrętu do par homoseksualnych.

            Tyle że ten chłopak… Był jakiś… Aż sam nie wiedział jak to ma określić.

Znów zerknął przez szparę w drzwiach, przyglądając się wysokiemu, niezwykle szczupłemu blondynowi. Siedział na biodrach Itachiego, opierając swoje chude, wręcz patyczaste ręce na klatce piersiowej bruneta i poruszając się w wiadomy sposób.

            Kilka razy udało się Sasuke nawet dojrzeć twarz chłopaka. Wydawała się dziwnie znajoma. Szczególnie te trzy podłużne blizny na policzkach, które skojarzyły mu się z kocimi wąsami. Deja vu?