3. Come as you are

Rozdział 3 – Memoria.

Sasuke biegł w stronę bloku, w którym mieszkał Naruto. Wczoraj blondyn wraz z dziadkiem odprowadzili go do domu, ale nie pokazali się jego rodzicom. Ten dziwny mężczyzna stwierdził, że tacy ludzie jak rodzice Sasuke pewnie się go przestraszą. Bo był naprawdę dziwny.

Miał siwe, dosyć długie włosy i śmieszne tatuaże na policzkach. Chodził w ciężkich, wojskowych butach i skórzanych spodniach. Naruto wytłumaczył mu, że to przez rodzaj muzyki, jakiej słuchał jego dziadek.

Teraz jednak Sasuke znał drogę do blondyna i nawet wiedział jak wrócić z powrotem! Zatrzymał się pod klatką schodową chłopaka, wciskając odpowiedni guzik. W domofonie odezwał się ni to ochrypły, ni to piskliwy głos Naruto.

- Tak?

- Przyszedłem, tak jak się umówiliśmy! – poinformował radośnie.

- Już schodzę! Wziąć piłkę?

Na twarzy bruneta pojawił się uśmiech. Chciał komuś powiedzieć, że wreszcie ma przyjaciela, ale razem z Naruto stwierdzili, że lepiej, aby Sasuke nie mówił nikomu o swojej znajomości z blondynem. Jeszcze rodzice zabroniliby mu tu przychodzić.

- Nie pozwól tu tej kurwie tak chodzić, jeszcze nam coś podpierdoli – zawarczał Sasuke, wchodząc do kuchni, gdzie jego brat nieumiejętnie przygotowywał śniadanie. – I nie pierdolcie się, kiedy jestem za ścianą – dodał, podchodząc do lodówki.

- Wczoraj nic takiego nie robiliśmy – warknął Itachi, obserwując brata. Sasuke wzruszył ramionami, szybko smarując chleb.

- To tak na przyszłość.

- I uważaj jak o nim mówisz – ostrzegł długowłosy, zajmując miejsce przy stole. – Polubił cię, mówił, że słuchasz dobrej muzyki – dodał, aby jakoś zmienić nastawienie brata do blondyna.

- Dziwka to dziwka – wzruszył obojętnie ramionami. Wcale nie chciał się przyznawać, że ta „dziwka” ostatnio stale gości w jego myślach i nie chce ich opuścić. – Jak się właściwie poznaliście? – zapytał, udając, że prawie w ogóle go to nie obchodzi i zapytał tylko po to, aby mieć jakiś temat do rozmowy.

- Spotkałem go w sklepie muzycznym i pomógł mi wybrać prezent dla ciebie na urodziny – wzruszył ramionami. – A później zobaczyłem go na dworcu, jak się komuś oferował i… tak jakoś wyszło – westchnął.

Sasuke prawie że udławił się kanapką. Ostatnio pierwszy raz Itachi trafił w prezent na jego urodziny, dając mu płytę AC/DC Back in Black, a tu się okazuje, że to wszystko robota tej anorektycznej kurwy?

- Przeleciałem ją – odezwał się uradowany Suigetsu, rozkładając bardziej na ławce i wystawiając swoją bladą twarz ku słońcu. – Tak się broniła, wyzywała mnie jeszcze chwilę przed, zresztą wiesz jak to Karin. Ale w końcu uległa. Dupę ma nawet niezłą, mimo to dalej jej nie lubię – wzruszył ramionami, kątem oka spoglądając na Sasuke, który ewidentnie go nie słuchał. Dźgnął go palcem pomiędzy żebrami, ściągając na siebie niezbyt zadowolone spojrzenie bruneta. – Słuchasz mnie?

- Nie – odparł zgodnie z prawdą.

- Świetnie – prychnął. – Mówiłem, że przeleciałem Karin. Mógłbyś pogratulować.

- Żaden wyczyn. Ja już to zrobiłem kilka razy – skomentował, wzruszając ramionami. To, że myślał ciągle o tym chudym chłopaku, nie było najzdrowsze.

- Ale na ciebie nie jest cięta – zaburczał Suigetsu. – Idziemy dzisiaj na piwo? Znam taki bar, gdzie nam sprzedadzą bez pokazania dowodu – uśmiechnął się.

- To już nie kupujemy na podrobioną legitymację? – prychnął Sasuke, unosząc w drwiącym geście jedną z brwi. Suigetsu w odpowiedzi przewrócił jedynie oczami, które po chwili przykleiły się do tyłka przechodzącej koło nich dziewczyny ze starszej klasy. – Gdzie jest ten klub?

- Koło tej dziwkarskiej dzielnicy – mruknął, wzdychając ciężko. – Jak myślisz, Karin da mi jeszcze raz?

- Zapomnij.

- To pójdziesz ze mną? – różowowłosa nachyliła się nad jego ławką, spoglądając na bruneta zalotnie. Chłopak obdarzył ją znudzonym spojrzeniem, po czym nieskrępowany wbił je w jej spory dekolt. Sakura należała do najładniejszych dziewczyn w szkole i na niego spadło to wątpliwe szczęście byciem jej obiektem westchnień.

Sasuke jej właściwie nawet nie lubił. Była głośna, wkurzająca, a do tego ich gust muzyczny całkowicie się różnił. Ale była dobra w łóżku i właśnie dlatego brunet utrzymywał z nią jako takie kontakty.

- Nie – mruknął, odrywając spojrzenie od jej dużych piersi i spuszczając je na zeszyt od matematyki.

- Ale Sasuke! Ostatnio mówiłeś, że pójdziesz ze mną na tą imprezę u Ino! – powiedziała załamana. Zapewne chciała się pochwalić przed swoją rywalką, że Uchiha przyszedł właśnie z nią.

- Na imprezę pójdę, ale nie do centrum handlowego, żeby pomóc wybrać ci durną kieckę – westchnął obojętnie, odchylając się na krześle i spoglądając na nią jak zwykle, czyli z pogardą.

- Chciałabym ci się podobać - zrobiła tak żałosną minę, że przez chwilę Sasuke prawie zrobiło się jej żal. Prawie.

Sam nie wiedział, dlaczego zgodził się na pójście z różowowłosą do centrum. Mógł przecież odmówić, tak jak robił to zawsze i przynajmniej nie nudziłby się, siedząc teraz na ławce, wpatrzony w wystawę jakiegoś sklepu, do którego weszła Sakura. Dziewczyna chciała zaciągnąć bruneta do środka, ale ten się kategorycznie nie zgodził. Nie w smak mu było oglądanie damskich ciuszków, już sama wystawa sklepowa mu wystarczy.

Westchnął ciężko. Do wieczora i tak nie miałby co w domu robić, więc ostatecznie może tu trochę posiedzieć. A wieczorem dopiero urżnie się razem z Suigetsu i też będzie dobrze.

Wyciągnął z kieszeni odtwarzacz muzyki, włączając pierwszy utwór, którym był Come as you are. Zawsze zaczynał od tego kawałka, mógł go słuchać na okrągło, co w sumie robił, a i tak jeszcze nigdy mu się nie znudził. Oczywiście nikomu do tego by się nie przyznał, to zniszczyłoby jego reputację.

Rozsiadł się bardziej na ławce, obserwując centrum handlowe spod przymrużonych powiek. Przed nim przeszła grupa nastolatek, uśmiechając się do niego zalotnie i coś szepcząc do siebie. Zignorował je, wsłuchując się w muzykę.

Come.

As you are,
As you were,
As I want you to be,
As a friend.

- Cześć – usłyszał głos, który ledwo co przebił się przez muzykę ze słuchawek. Zdezorientowany spojrzał na stojącego przed nim chudego chłopaka. Zmarszczył brwi, od razu rozpoznając w nim tego blondyna, którego Itachi sprowadzał do domu. Naruto usiadł koło niego, uśmiechając się szeroko. Sasuke przez chwilę nie odpowiadał, kątem oka przyglądając się sińcom pod oczami i dziwnie dużym źrenicom. Wyciągnął jedynie jedną ze słuchawek, aby lepiej słyszeć blondyna. – Tak właściwie, to jestem Naruto – przedstawił się.

Sasuke milczał, kontemplując wygląd chłopaka. Miał na sobie starą, o wiele za dużą kurtkę. Jakieś spodnie dżinsowe, także nie wyglądające na nowe oraz trampki, które brunet zapamiętał z ich pierwszego spotkania.

Chłopak nie był brzydki… Właściwie, gdyby się inaczej ubrał i zadbał o siebie można byłoby zaliczyć go do przystojnych.

As an old memoria.

Memoria,

memoria,

memoria.

- Sasuke – odpowiedział po dłuższej chwili milczenia. – Co właściwie łączy cię z moim bratem? – wypalił, spoglądając na Naruto uważnie. Oczy blondyna otworzyły się szerzej w zdziwieniu.

Come.

Dowsed in mud,

soaked in bleach,

as I want you to be.

Chłopak uśmiechnął się powoli, a Sasuke znów uderzyło wrażenie, że skądś go zna. Na pewno go znał, ale nie wiedział skąd. Może spotkał go gdzieś na ulicy? Widział go w barze? A może miał kiedyś z nim jakąś sprzeczkę?

Nie. To nie było to.

- Albo czekaj – przerwał nagle, gdy blondyn miał już odpowiadać. – Najpierw odpowiedz mi czy my się już kiedyś spotkaliśmy?

Znów ten uśmiech, jakby pełny żalu, czego Sasuke nie cierpiał. Zupełnie jak jakaś życiowa niedojda. Wyglądał, uśmiechał się i był życiową niedojdą, aż się żal takiego robiło.

- Nie pamiętasz – westchnął Naruto, wzruszając ramionami. – W takim razie zapomnij – machnął ręką, uśmiechając się teraz szerzej. – Come as you are? Jeden z najlepszych kawałków Nirvany… Zresztą mój ulubiony utwór – wskazał na wyświetlacz odtwarzacza muzycznego Sasuke.

Memoria.

Memoria.

Memoria.

Memoria.

Na twarz Sasuke prawie że wpłynął uśmiech. Ostatecznie go opanował, potakując jedynie. Może zacznie inaczej postrzegać tego chłopaka? W końcu ma dobry gust co do muzyki, a takich ludzi się szanuje.

- Sasuke, a co powiesz na tą?! – usłyszał pisk Sakury, stojącej w wejściu sklepu i pokazującej mu jakąś różową, niezwykle oczojebną sukienkę. Niebieskie, nieco zmatowiałe tęczówki blondyna powędrowały w stronę różowowłosej.

- Twoja dziewczyna? No, to nie przeszkadzam – uśmiechnął się, wstając i zostawiając go samego. Brunet już chciał zaprzeczyć, a nawet na koniec języka cisnęło mu się: „Wcale nie przeszkadzasz”, ale ostatecznie tego nie powiedział. Zdał sobie sprawę, że takie coś byłoby całkowicie nie w jego stylu.

Pozwolił chłopakowi odejść, odprowadzając go jedynie wzrokiem i siedząc na ławce z niewzruszoną miną.

Szli brudną, ciemną ulicą. Pod jakimiś domami stały prostytutki, co chwila zaczepiając przechodzących ludzi bądź machając na przejeżdżające samochody. Ciągle się jakiś zatrzymywał, zapraszając dziewczynę (albo chłopaka) do środka, po czym odjeżdżał. Gdy Sasuke na to wszystko patrzył, rzygać mu się zachciewało, ale szedł do przodu, ani na chwilę się nie zatrzymując.

- Świetną drogę wybrałeś – syknął do idącego tuż obok Suigetsu.

- Z powrotem pójdziemy naokoło, no chyba że chcesz sobie wyrwać jakąś dupę – zażartował, parskając śmiechem. Brunet w odpowiedzi posłał mu jedynie groźne spojrzenie, co wcale nie uciszyło przyjaciela. – Zobacz, jakie chętne – mruknął cicho, wskazując ruchem głowy na dziewczynę w bardzo krótkiej spódniczce, nieco poplątanych włosach i zmarnowanym wyrazie twarzy, która właśnie rozmawiała z jakimś mężczyzną, ewidentnie się wdzięcząc.

Sasuke skrzywił się nieco, nie rozumiejąc, jak można chcieć mieć taką kobietę w łóżku.

- Ja w przeciwieństwie do ciebie nie muszę płacić za dobry seks – odparł bez cienia emocji. Jakaś dziewczyna siedząca na schodach kamienicy zaczęła ich zaczepiać, proponując im trójkącik w bardzo niskiej cenie. Zignorowali ją, idąc do przodu. – Jeżeli ten bar będzie wyglądać tak jak ta ulica, to cię zabiję – powiedział poważnie.

- Oj, nie przesadzaj, Sasuke, przynajmniej będziesz miał, co opowiadać dzieciom – zachichotał radośnie, wsuwając dłonie do kieszeni. Zupełnie nie przejmował się mrożącymi krew w żyłach spojrzeniami, jakie posyłał mu Uchiha.

Brunet już miał odpowiedzieć coś, co ucięłoby mu trochę język, gdy nagle zobaczył bardzo znajomą postać, nachylającą się do okna któregoś z samochodów i rozmawiającą z kierowcą.

Zmarszczył brwi, przyglądając się chłopakowi w zbyt dużych, znoszonych ubraniach. Nie widział twarzy, ale te blond włosy…

Chłopak przytaknął, uśmiechając się wymuszenie, po czym odsunął się, otwierając drzwi. Sasuke przez chwilę widział jego twarz… I niby nie powinno być to dla niego zaskoczeniem, w końcu Itachi mówił mu, że blondyn jest dziwką, ale… Nie myślał, że kiedykolwiek zastanie go w „pracy”. Przez ułamek sekundy chyba mu się nawet zrobiło Naruto żal, ale później powrócił zdrowy rozsądek. W końcu to jego wybór, gdyby chciał, mógłby znaleźć sobie normalną pracę, a nie puszczać się z jakimiś obleśnymi facetami. Itachi z pewnością był jego najprzystojniejszym i najmłodszym klientem.

Chyba będzie musiał coś napomnieć bratu o tym, żeby lepiej jego chłopak nie puszczał się na lewo i prawo, jeżeli długowłosy nie chce złapać jakiegoś syfu.

W ogóle najlepiej byłoby, gdyby Itachi zostawił tego wykolejeńca.