Oneshot: Zachód słońca (Nagron)

Dzisiaj troszkę z innej beczki, bo jestem świeżo po obejrzeniu najnowszych odcinków Spartacusa: War of the damned. Jeżeli ktoś go jeszcze nie oglądał ósmego odcinka ostatniego sezonu, to radzę nie czytać, gdyż ten krótki (i w sumie bardzo nijaki) tekścik zawiera mnóstwo spojlerów. 

***

Nasir zawsze myślał, że rozstanie z Agronem będzie oznaczało koniec wszystkiego. Zarówno jego, jak i świata. Jednak teraz, kiedy jego kochanek faktycznie go zostawił, nic nie nastąpiło. On dalej żył, fizycznie miał się dobrze, a ludzie Spartacusa, wraz z samym Trakiem, także nie ucierpieli. Bo dlaczego by niby mieli to zrobić z powodu straty Nasira?

Próbował udawać. Skoro świat parł dalej do przodu, skoro już znaleźli bezpieczne miejsce w górach i mogą wieść spokojne, wolne życie, on musiał się dostosować. Uśmiechać się i udawać, że nigdy nic się nie stało. Że faktycznie, brakuje mu Agrona, ale nie ma do niego żalu. Kłamstwa wychodziły mu rewelacyjnie, nawet Castus uwierzył w uczucia Nasira.

Czas bez Agrona płynął wolno. Minął miesiąc od ich rozstania, ale nie otrzymał żadnej wiadomości. W końcu tu, w górach, ciężko było o jakieś świeże informacje z Rzymu.

- Crixus nie jest głupi, nie pozwoli rzymianom tak łatwo odebrać życia sobie i jego przyjaciołom – powiedział mu kiedyś Spartacus, który jako jedyny zdawał się zaglądać pod maskę, jaką przyjął Nasir. Syryjczyk spojrzał wtedy na niego zdziwiony, zastanawiając się, kiedy Trak do niego podszedł.

Siedział pod drzewem, przyglądając się zachodowi słońca kryjącego się wśród gór, co robił codziennie. To była jedyna pora dnia, podczas której oddawał się rozmyślaniu o Agronie.

Nasir długo pamiętał pocieszający uśmiech Spartacusa i dłoń na swoim ramieniu. I dalsze słowa, które pozwoliły mu przetrwać następny miesiąc. Agron jest zbyt dumny na śmierć, kiedyś się jeszcze spotkacie.

Czy w to wierzył? Próbował. Każdego następnego ranka, kiedy budził się obok Castusa, kiedy całował jego wargi, starał się myśleć o Agronie. Miał wrażenie, że w innym wypadku będzie oznaczać to pożegnanie.

Później przyszła wiadomość o zwycięstwach Crixusa z Rzymianami. I cieszył się, bo triumf oznaczał, że Agron żyje. Że może kiedyś zmieni zdanie o nudnym życiu pasterza i wróci do niego. To były najpiękniejsze dni Nasira spędzone w górach. Dni wypełnione nadzieją, jednak szczęście jest krótkie.

Kiedy zobaczył głowę Crixusa, przysłaną przez Rzymian, myślał, że to żart. Albo koszmar. Tak, zaraz obudzi się u boku Agrona, okaże się, że jeszcze są w Sinuessie tuż po nocy wypełnionej alkoholem i dzikim seksem. Ale mara trwała nadal. Głowa Galijczyka nie chciała zniknąć, rozpływając się w śnie. Zdawał sobie sprawę, że to jest rzeczywistość.

Nie pamiętał jak odszedł pod drzewo, które przez te miesiące zdążyło otrzymać przydomek jego. Osunął się na ziemię, oparł o pień i zawiesił pusty wzrok gdzieś pomiędzy piętrzącymi się naprzeciwko górami.

Na początku miał ochotę wrzeszczeć, bić i kopać, szybko jednak zapomniał o tym i popadł w otępienie. Agron pewnie nie żyje. Ten pieprzony, pewny siebie dupek nie żyje.

- Nasir? – usłyszał koło ucha, ale nawet nie chciał spojrzeć na osobę, która właśnie usiadła tuż obok i objęła go. – Chodź na kolację. – Miał przemożoną ochotę odepchnięcia go, nakazania mu odejść. Chciał powspominać. Przypomnieć sobie barwę głosu Agrona. Jego szeroki, nieco zawadiacki uśmiech. I jedno z tych spojrzeń, przeznaczone tylko dla niego. Ciepłe i troskliwe.

- On tego chciał – powiedział Castus, gładząc ramię Nasira pocieszająco. – Chciał umrzeć jak wojownik, którym był.

- Najlepszy wojownik – sprostował Nasir, uśmiechając się lekko.

- Tak. Najlepszy.

Syryjczyk westchnął jeszcze, czując, jak cały ból nagle ustępuje. To prawda, Agron marzył o takim końcu, chciał bohaterskiej śmierci na placu boju.

Oderwał spojrzenie od szarzejącego nieba i przeniósł je na Castusa. Przyglądał mu się przez chwilę, a później pochylił, całując lekko jego spierzchnięte wargi.

Chciał również, żebym był szczęśliwy, pomyślał, kiedy opadł na kochanka, powoli pozbawiając go ubrań.