Oneshot: Zaraza (SasuNaru)

Nie planowałam pisania tego oneshotu. Zresztą, nie planowałam już nawet powrotu do Naruto i SasuNaru, więc wyszło dosyć niespodziewanie.

Tekst osadzony jest w uniwersum K111, które piszę z Koko. I powstał przez moją aktualną fazę na klimaty postapokaliptyczne :) Trochę śmiesznie wyszło, że akurat Sasuke i Naruto w to wcisnęłam, ale pomyślałam, że przecież hej! Nie natrafiłam jeszcze na żadne SasuNaru z zombiakami w tle! No i postanowiłam sama coś wyskrobać. 

***

Wszystko działo się tak szybko, że nawet nie miał pojęcia, gdzie w tym wszystkim jest początek. Jeszcze dzisiaj rano całował go, zdzierał z niego ubrania, a później wziął na kuchennym blacie, tuż obok niebieskiego kubka w zielone żabki z parującą w środku kawą. Jeszcze dzisiaj przeklinał tego chłopaka za bałaganiarstwo, za co w odpowiedzi dostał tylko parodię słodkiego całusa i głośny, rechotliwy śmiech, gdy chłopak zamknął się w łazience i ani myślał o posprzątaniu salonu. Ich salonu.

A później rozdzielili się. Każdy w swoją stronę, w końcu obaj pracowali. Wyrabiał swój staż w laboratorium, by później lecieć szybko do pizzerii na zmywak, a Naruto do marketu na kasę. W końcu jakoś musieli opłacić to swoje dwupokojowe mieszkanko. Pech chciał, że obaj nie mieli szczęścia do dobrze płatnych prac.

Zignorowali wszystkie ostrzeżenia o nowym wirusie, który opanowywał Europę. Byli w Ameryce, dzielił ich ocean, powtarzał Sasuke panikującemu Naruto. Co tu, w małej mieścince w stanie Georgia może im się stać?

A media trąbiły. I było coraz głośniej, a mimo to, paradoksalnie, kazali zachować spokój i wracać do swoich normalnych obowiązków. No to Sasuke zachowywał ten spokój i nieźle mu to wychodziło, nie przejmował się wirusem K111, którego objawy wyglądały jak część słabego horroru o zombie.

Gdyby jednak wiedział, że nie powinni się rozdzielać, że nie powinien puszczać swojego ukochanego do pracy, wszystko miałoby się inaczej.

I przez swoją bezmyślność trzymał go w ramionach, z przerażeniem wpatrując się w wygryzioną ranę na jego ramieniu. Sasuke nie płakał. Taki już był z niego twardziel i w swoim mentalnym kodeksie wielkimi literami miał napisane, że Sasuke Uchiha nie płacze nigdy. Ale w tamtym momencie łamał swój święty przykaz, pochylając się nad drżącym i panikującym Naurto.

– O Boże – mamrotał chłopak, dotykając rany.

– Nie rób – odpowiedział słabo Sasuke, zabierając jego rękę. – Nie ruszaj – dodał cicho.

– O Boże – znów powtórzył, jakby w amoku. I nagle wyrwał się z jego objęć, chodząc nerwowo to w jedną to w drugą stronę. Od jednej ściany pomieszczenia, które jeszcze dzisiaj było magazynem sklepu, aż do drugiej. Przystanął nagle i zapadła cisza. Prawie. Słychać było jedynie rzężenie dochodzące zza drzwi, które Sasuke w ostatnich przebłyskach zdrowego rozsądku zabarykadował szafą.  – Zabij mnie – powiedział nagle chłopak. Sasuke nie odpowiedział. – Słyszysz?! Zabij mnie. Musisz mnie zabić. Teraz! – Podszedł do niego i padł na kolana, łapiąc za dłoń, w której mężczyzna trzymał pistolet. – Zrobisz to szybko. – Przystawił sobie lufę do skroni. – Nawet nie poczuję. Musisz mnie teraz zabić. Nie ma innego wyjścia… – mówił.

– Nie. – Mężczyzna z przerażeniem odsunął się do tyłu. – Jezu! – wrzasnął, a Naruto pierwszy raz widział go w takim stanie. Był przerażony. – Nie, nie, nie – powtarzał, a po policzkach spływały mu łzy.

– Sasuke, musisz… Za godzinę…

– Nie! – wydarł się. – Chodź – powiedział nagle z nową siłą. Wstał, łapiąc swojego kochanka za nadgarstek. – Chodź, wyjdziemy na zewnątrz. – Wskazał na dwuskrzydłowe drzwi, jakie znajdowały się za ich plecami. – Widziałem, że stał tam tir. Pojedziemy. Znajdziemy szpital. Będzie dobrze – mówił, zupełnie jakby chciał utwierdzić się w przekonaniu, że faktycznie Naruto nic nie będzie. Że to ugryzienie to nic wielkiego. Że dzisiaj rano wcale świat się nie skończył. Że ta zaraza, o której wczoraj mówili w wieczornych wiadomościach, to jakaś bajka, a jego najważniejsza osoba w życiu wcale nie została ugryziona i wcale za godzinę nie zmieni się w jednego z tych, którzy właśnie dobijali się do drzwi.

– Szpitale nie funkcjonują – powiedział Naruto, osuwając się na podłogę i obejmując krwawiące ramię. Spojrzał na nie, zauważając, że mięso dookoła zaczęło już gnić, zresztą tak samo jak i skóra. Zdążył już zauważyć, że wirus najpierw atakował ciało, dopiero później umysł. – Błagam, strzel mi już w łeb. Nie chcę na to patrzeć – oddychał ciężko. Czuł, że robi mu się coraz goręcej.

– Znajdziemy sposób, Naruto. Znajdziemy – powtarzał Sasuke, opadając tuż obok swojego kochanka. – Znajdziemy, obiecuję ci, słyszysz?

Naruto uśmiechnął się krzywo, zamykając oczy. Robiło mu się niedobrze. A więc to takie uczucie, gdy zarazisz się wirusem, pomyślał w ostatnich swoich podrygach czarnego humoru.

– Nie znajdziesz.

Sasuke przebudził się, gdy głośny, piszczący dźwięk wdarł się do jego świadomości. Momentalnie otworzył oczy, łapiąc za telefon i wyłączając budzik. Przeciągnął się i zauważył, że znowu zasnął na fotelu, a na dodatek rozlał kawę na papiery. Przeklął pod nosem, wycierając brązową plamę zwiniętą w kłębek koszulą, która wcześniej przewieszona była przez oparcie fotela.

Następnie przeniósł wzrok na żelazną klatkę zamontowaną w rogu pomieszczenia i na postać, która wyciągała podgniłe, zielone ręce w jego stronę. Uśmiechnął się pod nosem. Ile to już lat szuka lekarstwa na ten przeklęty wirus K111? Ale teraz czuł, że jest coraz bliżej odkrycia. Wierzył w to, w końcu odwrócił już proces na jednym z zarażonych. Tylko że ten, niestety, zmarł po godzinie.

– Już niedługo – powiedział, uśmiechając się do postaci w klatce i patrząc w jej zasnute mgłą, niebieskie oczy. Albo tak mu się wydawało, bo wprawdzie tęczówki nie miały już żadnego koloru, zlewały się z białkiem. – Już niedługo, Naruto. Obiecuję.